Από τον Νικηφόρο Γκολέμη //
Ευχάριστα μπήκε η εβδομάδα, με συνταξιούχους στη Βασιλίσσης Σοφίας να παίρνουν κατά την απόπειρα διαμαρτυρίας για τις περικοπές στις συντάξεις μια ευχάριστη οσμή από… αριστερά χημικά. Ο πρωθυπουργός Αλέξης θύμωσε πάρα πολύ, ο αναπληρωτής υπουργός ΠΡΟΠΟ όμως, Νίκος Τόσκας έριξε την ευθύνη για τη χρήση των χημικών στην… πρωτοβουλία, καρφώνοντας λίγο-πολύ τον αστυνομικό που προχώρησε στη χρήση των χημικών.Μόνο που κύριε Υπουργέ μου, η πρωτοβουλία από το όργανο δεν λαμβάνεται αυθαίρετα, αλλά στο πλαίσιο ενός ήδη υπάρχοντος σχεδιασμού. Ο οποίος είτε είναι ανύπαρκτος, είτε προέβλεπε μια τέτοιου είδους ενέργεια. Και τα δύο είναι εξίσου ανησυχητικά.
Την ίδια μέρα, σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε η δημοσίευση φωτογραφιών από συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής, στις οποίες θεάται ο νυν προπονητής και πρώην παίκτης μπάσκετ Στηβ Γιατζόγλου σε θερμό εναγκαλισμό με τον Νίκο Μιχαλολιάκο. Οι αντιδράσεις πολλές, όπως και οι οργισμένοι φίλαθλοι, ο Στηβ όμως δεν μετανιώνει για τίποτα. Και πώς να το κάνει άλλωστε, όταν κάθε γραφική του τοποθέτηση κατά το παρελθόν γινόταν δεκτή με διθυράμβους από τα ΜΜΕ, ως άλλη μια «επική» δήλωση από τον «αυθόρμητο ατακαδόρο» Στηβ. Το ερώτημα βέβαια για εμένα είναι το εξής: Από πότε απαιτούμε από κάποιον που σκάει μια μπάλα να έχει νηφάλια θεώρηση των πολιτικών πραγμάτων και κατ’ επέκταση από πότε δίνουμε σημασία στις απόψεις τέτοιων ανθρώπων.
Στο μέτωπο της Εκκλησίας τώρα, μετά από δυο εβδομάδες ιερού πολέμου, κυβέρνηση και ιεράρχες ήλθαν σε συμφωνία. Οι παρεξηγήσεις ήρθησαν όπως είπε ο Ιερώνυμος, τα παλιά βιβλία επιστρέφουν και αν η συνάντηση κρατούσε κανα δυο ώρες ακόμα, πολύ πιθανό να έμπαιναν τα θρησκευτικά ως εξεταζόμενο μάθημα στις Πανελλήνιες. Ευτυχώς, οι παπάδες είναι και μιας κάποιας ηλικίας και έτσι δεν είχαν τις αντοχές να κάτσουν παραπάνω. Τους κατέβαλε εξάλλου και η σκληρή διαπραγμάτευση.
Μετά τις τόσες επιτυχίες εντός και εκτός συνόρων, η κυβέρνηση είπε να το ρίξει στο… γλέντι, με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να καλεί όλους τους βουλευτές της κυβέρνησης στο Μαξίμου για χαλαρό ποτάκι. Στο πλαίσιο της ανάλαφρης ατμόσφαιρας, ο Ζουράρις έπαιξε στο πιάνο το «Άσε με να φύγω», με την Έλενα Κουντουρά να σιγοτραγουδά τους στίχους του κομματιού. «Άσε με να φύγω» ακούει ο Λεβέντης από τους ΑΝΕΛ και βλέπω τον Πρόεδρο να κάθεται στον κήπο του Μαξίμου και να τραγουδάει το «Άνοιξε, άνοιξε γιατί δεν αντέχω».
Ένα άλλο νέο που έφτασε στα αφτιά μας και προκάλεσε θυμηδία ήταν η… επανίδρυση της νεολαίας της Νέας Δημοκρατίας. Τα γέλια κόπηκαν αμέσως βέβαια, όταν διαβάσαμε ότι στη διαδικασία εκλογής των συνέδρων για την ΟΝΝΕΔ συμμετείχαν περίπου 32.000 φοιτητές, εκ των οποίων οι μισοί κάτω των 23 χρόνων. Στοιχείο όχι και τόσο ενθαρρυντικό, καθότι η περίοδος των φοιτητικών χρόνων είναι μια χρυσή ευκαιρία για μελέτη και ιδεολογική διάπλαση, αφού πλέον υπάρχει η κατάλληλη ωριμότητα για την επεξεργασία και τον συνδυασμό διαφόρων προσλαμβανουσών. Δυστυχώς, πολλοί είναι εκείνοι που συγχέουν την ενασχόληση με τα κοινά με την ιδεολογική κατήχηση από διάφορους καθοδηγητές και κομματάρχες. Κρίμα.
Και θα κλείσουμε με τη συνέντευξη του Γερμανού Υπουργού Εσωτερικών στην «Καθημερινή» Τόμας ντε Μεζιέρ, στην οποία επέμεινε στην ανάγκη εφαρμογής της Συνθήκης του Δουβλίνου. Ουδεμία έκπληξη από τη στάση του Υπουργού, αφού η Συνθήκη είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα χωρών όπως η Γερμανία, που βρίσκονται βαθιά μέσα στον ευρωπαϊκό γεωγραφικό πυρήνα και δεν αποτελούν πύλες εισόδου από χώρες εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με τη Συνθήκη του Δουβλίνου, το βάρος της προσφυγικής εγκατάστασης πέφτει εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα και την Ιταλία, τις οποίες οι χώρες του Βορρά βλέπουν ως ιδανικές «αποθήκες» των ανεπιθύμητων γι’ αυτές προσφύγων. Πρόκειται για άλλη μια λαμπρή πρόταση του ντε Μεζιέρ, η οποία μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις εξαγγελίες που κάνει κατά καιρούς για περισσότερη αστυνόμευση και χαλάρωση του νομικού πλαισίου, ώστε να μπορούν οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες να παρακολουθούν τηλεφωνικές συνομιλίες για ψύλλου πήδημα. Καλός λοιπόν ο ντε Μεζιέρ στην «Καθημερινή», αλλά σαν αυτόν που ζούμε καθημερινά εδώ στη Γερμανία δεν έχει.
