Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //
Φωτογραφία: Aris Trifteris//
Ο Papercut ηχογράφησε ένα υπέροχο άλμπουμ. Συμφωνούμε; Μα ναι. Πάμε παρακάτω. Του είπαμε να μας περιγράψει κομμάτι–κομμάτι το «Pockets of Silence». Το έκανε. Τα παρακάτω δεν είναι συνέντευξη. Είναι κείμενο που ακούγεται.
Storm
Το θέμα του Storm ήταν αφημένο σε ένα συρτάρι για χρόνια. “Αναδύθηκε” ξαφνικά και αναίτια σε ένα soundcheck. Ο Γιάννης (της δισκογραφικής φίρμας Sound Of Everything) είπε: “Ρε συ, τι ωραίο που είναι αυτό”, και μέσα μου είχα ήδη φτιάξει το υπόλοιπο.
Tinman
Στην ερώτηση που μου κάνουν συχνά «τι προηγείται στη δημιουργία ενός τραγουδιού, η μουσική ή οι στίχοι;» η απάντηση είναι πάντα η ίδια. «Η μουσική φυσικά.» Το “Tinman” αποτελεί τη μόνη εξαίρεση.
Cole Porter
Έβλεπα το De-lovely, την ταινία με θέμα τη ζωή του Cole Porter, όταν προς το τέλος, ακούω τον πρωταγωνιστή (Kevin Kleine) να τραγουδάει το «So in love» τόσο απλά και ερασιτεχνικά. Και αθώα. Και ερωτεύτηκα το κομμάτι σε αυτήν και μόνο την εκτέλεση. Το ερωτεύτηκα τόσο που θέλησα να του γράψω ένα τραγούδι. Συνεπώς, το «Cole Porter» is a song about a song. Και about love, φυσικά.
Your favorite song
Θυμάμαι, ήμουν ανεβασμένος σε μια σκάλα κι έβαφα το studio μου, όταν μου ήρθε η μελωδία για το «Your Favourite Song». Κατέβηκα άρον-άρον από τη σκάλα για να την ηχογραφήσω.
Tale of two damaged goods
Το τραγούδι που με παίδεψε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο σ’ αυτόν τον δίσκο.
Η μελωδία υπήρχε, οι στίχοι υπήρχαν, αλλά μέχρι να καταλήξω στο πώς θα το ντύσω, πέρασε ένας αιώνας και 4-5 φορές που είπα «το εγκαταλείπω».
Adrift
Η μουσική γέφυρα/σύνδεση με το προηγούμενο άλμπουμ μου και ταυτόχρονα η πρώτη μου συνεργασία με καλλιτέχνη εκτός συνόρων.
Shadow of a man
Το μοναδικό τραγούδι για το όποιο ήμουν σίγουρος από την πρώτη στιγμή ότι πρέπει να ηχογραφηθεί με αντρική φωνή.
Weeping Willow
Τον Αύγουστο του ’14, έναν μήνα πριν γεννηθεί ο γιος μου, φύτεψα μια κλαίουσα ιτιά στην αυλή του σπιτιού που παραθερίζουμε. Είναι «το δέντρο του». Ο ήχος της θάλασσας που ακούγεται στην αρχή του track, γραμμένος στο κινητό μου, είναι από την παραλία κάτω από το σπίτι.
Ένα ενδιαφέρον, για μένα, trivia είναι ότι έχω δει πολλές φορές σε σχόλια, να γράφουν το «Weeping Willow», ως «Weeping Pillow». Εντυπωσιάστηκα με τη σύνδεση που κάνει ένας νους, με το μαξιλάρι που δέχεται τα δάκρυά μας. Κάποιος με «προσγείωσε» λέγοντάς μου ότι πιθανότατα το αλλάζει μόνο του το smart phone, από «Willow» σε «Pillow». Μέσα μου επιμένω να πιστεύω τη δική μου εκδοχή.
Last day that I didn’t love you
Το πιο αυτοβιογραφικό τραγούδι του δίσκου και πώς μπορεί ένα απλό «γεια», να αλλάξει τη ζωή σου για πάντα. Συγχρόνως, σκεφτόμουν πως όλοι θυμόμαστε τη μέρα που άλλαξε η ζωή μας αλλά σπάνια θυμόμαστε την τελευταία μέρα πριν αλλάξει.
Better skies
Το τελευταίο τραγούδι που ηχογραφήθηκε για το Pockets Of Silence και συνάμα το πιο αισιόδοξο. Το πιο «μαζί».
Not the end
Τα ’50s μού ασκούσαν πάντοτε μια γοητεία, σε όλη τους την αισθητική. Ίσως γιατί ήταν ξεκάθαρα και τίμια σε αυτό που αντιπροσώπευαν. Σαφέστατα επηρεασμένος και από τις ταινίες του Lynch, προέκυψε το “Not The End”.
Cradle song (Love Child)
Το νανούρισμα που έγραψα για τον 3 μηνών τότε γιο μου.
Θυμήσου τον Σεπτέμβρη
Σε ένα ξεσκαρτάρισμα των δίσκων μου, έπεσα επάνω σε ένα 7ιντσο των γονιών μου. Έγραφε επάνω “Κώστας Καρράς/Θυμήσου τον Σεπτέμβρη”. Όταν το άκουσα αποφάσισα δυο πράγματα. Ότι έπρεπε να ξανακουστεί και ότι αυτή τη φορά θα το έλεγε γυναίκα. Γιατί την ερμηνεία του Καρρά σε αυτό το κομμάτι δεν θα την “έφτανε” άλλος.
