Φωτογραφία ανοίγματος P. Maidis //
Ψάχνοντας μια μύτη που χάθηκε μπορείς ν’ ανακαλύψεις τη βαρύτητα του κόσμου; Μετά τις sold out παραστάσεις τους την περσινή σεζόν, οι Patari Project επιστρέφουν για 2η χρονιά από τις 23 Οκτωβρίου με την εμπνευσμένη από το διήγημα του Νικολάι Γκόγκολ, Μύτη, για λίγες μόνο παραστάσεις. Οι πρωταγωνιστές της παράστασης μιλούν για την ανισορροπία αυτού που συχνά ονομάζουμε ισορροπημένο. Απαντούν στην ερώτηση “Ποια είναι αυτή η Μύτη; Ποιο μεγάλο νόημα κρύβεται πίσω της; Γιατί είναι τόσο σημαντική που την κυνηγάτε βάζοντας σε κίνδυνο ακόμα και τη σωματική σας ακεραιότητα;”
∠Το στόρυ μιας μύτης που ξεκόλλησε
Η μύτη του Κοβαλιώφ αποφασίζει να ξεκολλήσει από το πρόσωπό του κι εκείνος ξεκινά έναν απεγνωσμένο αγώνα για να τη βρει. Μια βουτιά σ’ έναν κόσμο παράλογο, όπου όλες οι ισορροπίες ανατρέπονται. Πώς είναι, άραγε, να ξυπνά κανείς έχοντας χάσει κάτι που θεωρεί δεδομένο; Να διαταράσσεται η ασφάλειά του; Να αμφισβητείται το κοινώς αποδεκτό; Και ποιος ορίζει τελικά τι είναι πραγματικότητα; Οι ήρωες στη Μύτη κινούνται σαν πιόνια σ’ ένα παιχνίδι που πιστεύουν ότι ορίζουν. Μπορούν, όμως, να υπάρξουν έξω απ’ αυτό; Έχουν, στην πραγματικότητα, περιθώρια αντίδρασης;
Θεοδόσης Κώνστας
-Την κυνηγώ γιατί είναι δική μου και την θέλω πίσω.
Την θέλω πίσω γιατί χωρίς αυτή δεν με αναγνωρίζουν.
Όμως, αν μπορεί η μύτη μου έτσι χωρίς προειδοποίηση να ξεχάσει το πρόσωπό μου.. μπορώ κι εγώ να ζήσω ακροβατώντας στις μύτες των ποδιών μου ..
Την θέλω πίσω: χωρίς αυτή δεν μ’ αναγνωρίζω..
Θα την βρω ακόμα κι αν χρειαστεί να γυρίσω τον κόσμο ανάποδα. Είναι δική μου.
Εριφύλη Στεφανίδου
-Εφόσον μια Μύτη μπορεί να χαθεί, να το σκάσει από το πρόσωπό της, όλα μπορούν να συμβούν. Τίποτα δεν είναι περίεργο, τίποτα δεν είναι παράλογο και επίσης τίποτα δεν είναι πλεόν δεδομένο. Ούτε καν η σωματική μας ακεραιότητα. Ούτε καν το ότι θα έπρεπε να την προστατεύουμε… Τίποτα….
Θάνος Λέκκας
-Βάζουμε τις ζωές μας σε κίνδυνο «Για τη δική σας ασφάλεια»
Πέρα απ’ την πλάκα. Μπορώ μόνο να αναρωτηθώ γιατί κάνουμε το οτιδήποτε με κίνδυνο τη σωματική μας ακεραιότητα. Με έναν τρόπο η ίδια η ζωή συμβαίνει σε βάρος της σωματικής μας ακεραιότητας. Κι εμείς πασχίζουμε να βγούμε αλώβητοι, «ακέραιοι». Αλλά τελικά πόσο σημαντική είναι η ακεραιότητα του σώματος και του πνεύματος, για την ευτυχία, για μια καλή ζωή; Ένας αρτιμελής άνθρωπος είναι πιο ευτυχής από κάποιον χωρίς χέρι ή κάποιον χωρίς νεφρό, που έδωσε το άλλο στο παιδί του για να ζήσει;
Ένας άνθρωπος που δεν έχει πληγωθεί ποτέ είναι πιο ευτυχής από μια ανύπαντρη μητέρα; Κάποιος που βγήκε από τη ζωή ακέραιος μάλλον δεν έχει ζήσει, μάλλον δεν έχει βγει από τη συσκευασία του ακόμα.. αν καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Όχι! Η Μύτη δεν είναι τόσο σημαντική ούτε για το κοινό, ούτε για μένα, ούτε για τους συμπαίκτες μου, ούτε καλά καλά για τον ίδιο τον ήρωα τον Κοβαλιώφ, κι ας μην το ξέρει από την αρχή του έργου. Όλα είναι απλώς ένα παιχνίδι. Μέσα και έξω από τη σκηνή, χωρίς αντικειμενική αξία πέρα από αυτή που τους προσδίδουμε. Αλλά αν δεν δώσεις ό,τι έχεις και δεν έχεις, σαν ρόλος, σαν ηθοποιός, σαν άνθρωπος, σε αυτό το παιχνίδι, τότε σίγουρα δε θα χάσεις, αλλά ό,τι και να κερδίσεις δε θα αξίζει μία. Και μιλάω με νευροβιολογικά δεδομένα!
Ναι, έχουμε πέσει, ακόμα κι εγώ, το αιλουροειδές. Χωρίς καμία ανταμοιβή, χωρίς καμία αποζημίωση, χωρίς καμία αναγνώριση. Έχω ένα σημάδι από την πρώτη παράσταση που δε λέει να φύγει ένα χρόνο τώρα. Αλλά μου αρέσει το σημάδι μου. Το αγαπώ. Κι όταν και αν ποτέ φύγει (γιατί συμβαίνει αυτό όταν μεγαλώνεις…τα σημάδια δε φεύγουν), θα το θυμάμαι και θα θυμάμαι τότε που ψάχναμε πέντε μ@@@κες μια Μύτη που ήταν η Κίττυ, και όλα τα λάθη, και όλα τα παραλίγο πεσίματα και όλες τις ώρες που μας έλεγε ένας τρελός Ισπανός που έκοβε το κάπνισμα «The text Motherf@@@@rs! The TEXT», και αυτό το βασανιστικόο «Εσείς δεν το καταλαβαίνετε αλλά εμείς από κάτω βλέπουμε πολλά», γιατί όντως δεν το καταλαβαίνουμε!
Κίττυ Παϊταζόγλου
Οι ιστορίες είναι δύο. Είναι η ιστορία αυτού που χάνει κάτι που το θεωρούσε απολύτως δεδομένο, δηλαδή μια ιστορία ακραίας απώλειας. Και είναι και η ιστορία αυτού που φεύγει χωρίς κανένα λόγο από μια ασφάλεια, δηλαδή μια ιστορία ακραίας ελευθερίας.
Σε τέτοιες λοιπόν ακραίες στιγμές όλοι μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με το χάος, με μια θολούρα που τα όρια του χρόνου, του χώρου και της λογικής κουνιούνται μυστήρια. Αυτό λοιπόν είναι και η παράστασή μας, ένα κρυφό κοίταγμα στο χάος, όπου χώρος, χρόνος και λογική κουνιούνται επίσης μυστήρια.
Κι αν αναποδογυρίζουμε τα πάντα και παίζουμε ισορροπώντας πάνω στα χερούλια των καρεκλών, είναι για να μην πάρουμε κι εμείς τίποτα ως δεδομένο.
Μένει στο θεατή να επιλέξει από πού θα κοιτάξει τον κόσμο. Ως κάποιος που χάνει. Ή ως κάποιος που φεύγει. Μπορεί και τα δύο.
Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος
-Πίσω από τη… μύτη μας κρύβεται κάθε τι που θεωρούμε δεδομένο στη ζωή μας. Όταν χάσουμε κάτι σημαντικό που θεωρούμε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, όλα γύρω μας μας φαίνονται παράλογα! Γιατί αυτή η απώλεια μοιάζει με την απώλεια ενός μέλους του σώματός μας… ο χρόνος μπορεί να απαλύνει τον πόνο, αλλά η απώλεια δεν μπορεί να αποκατασταθεί! Γι’ αυτο στην περίπτωσή μας κάνουμε τα πάντα για να φέρουμε πίσω αυτή τη Μύτη!
Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου
Δραματουργία: Juan Ayala
Μουσική Σύνθεση: Ανρί Κεργκομάρ
Κοστούμια: Κλαίρ Μπρέισγουελ
Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου
Σκηνική Επιμέλεια: Άγγελος Καρύδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιωάννα Τρικενέ
Φωτογραφίες, Teaser: Panagiotis Maidis
Με τους: Θεοδόση Κώνστα, Θάνο Λέκκα, Ηλία Μουλά, Κίττυ Παϊταζόγλου, Εριφύλη Στεφανίδου, Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλο
Μέρες και ώρα παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15
Διάρκεια: 65 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό 15€, Φοιτητικό, ΑΜΕΑ, άνω των 65, ομαδικό (άνω των 10 ατόμων) 12€, Ανέργων 8€
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ
viva.gr, 11876, SevenSpots, Reload Stores, Media Markt, Βιβλιοπωλεία Ευριπίδης, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Αθηνόραμα, Viva Kiosk
