Λέξεις και φωτογραφίες Θεόφιλος Κουτρουμάνης //
Ο Θεόφιλος Κουτρουμάνης ζει στην Κύπρο. Δεν γεννήθηκε εκεί. Γεννήθηκε στην Ελλάδα. Είναι φωτογράφος. Εκτός των άλλων του αρέσει να φωτογραφίζει στιγμές καθημερινών ανθρώπων. Το οργανωμένο χάος μιας πονηρής ή μια αθώας ματιάς, μιας επαναλαμβανόμενης κίνησης έλκουν το φωτογραφικό του ενδιαφέρον. Αν για τους καλλιτέχνες του δρόμου οι “τοίχοι” των πόλεων είναι καμβάς ζωγραφικής, για τους φωτογράφους του δρόμου οι καθημερινότητες των ανθρώπων είναι ένα μεγάλο φωτογραφικό στούντιο χωρίς ωράριο.
Παιδικό καροτσάκι με μηχανές
Οι βόλτες στη Λευκωσία είναι πολύ συχνές. Και στο ελεύθερο κομμάτι και στο κατεχόμενο. Οι διαφορές είναι πολλές. Μία από αυτές είναι η αγάπη που φαίνεται να έχουν οι… «κατεχόμενοι» στις μοτοσυκλέτες, σε αντίθεση με τους «ελεύθερους» που συνήθως τις βάζουν στο σημάδι. Στην άλλη πλευρά είναι πολλές οι ομάδες των μηχανόβιων, όπως και οι δημόσιες εμφανίσεις τους. Και από ό,τι φαίνεται είναι μια αγάπη που περνάει από γενιά σε γενιά. Οι παλιοί μεταφέρουν τα μυστικά της μοτοσυκλέτας στους νέους που, μέχρι να φτάσουν στο επιθυμητό επίπεδο, προπονούνται με τους δικούς τους τροχούς. Οι κόντρες όμως φαίνεται ότι έχουν ήδη ξεκινήσει.
Αμμόχωστος, παραλία
Η Αμμόχωστος βρίσκεται στα ανατολικά παράλια της Κύπρου. Είναι μια όμορφη πόλη που ως χαρακτηριστικό της έχει τη συνοικία Βαρώσι ή Βαρώσια. Ένα κομμάτι της πόλης που κάποτε έσφυζε από ζωή, με ξενοδοχεία χτισμένα στην άκρη της θάλασσας που σκόρπιζαν κοσμοπολίτικη διάθεση στους επισκέπτες. Μετά την εισβολή του 1974, το Βαρώσι ερημώθηκε και η πρόσβαση απαγορεύτηκε σε όλους. Λένε ότι οι κάτοικοι έφυγαν τόσο πανικόβλητοι, που άφησαν ακόμα και το φαγητό μισομαγειρεμένο στις κατσαρόλες. Αυτό όμως δεν εμποδίζει κανέναν από το να αράζει στην παραλία απέναντι και να φαντάζεται τα λουόμενα φαντάσματα του παρελθόντος να τον χαιρετάνε.
Γυναίκα ξαπλωμένη στον δρόμο
Σε μια σύγχρονη πόλη, όπως είναι η Λευκωσία, οι κοινωνικές αντιθέσεις είναι μέσα στο παιχνίδι. Και όπως σε κάθε πόλη που ο καπιταλισμός διαπρέπει, υπάρχουν εκείνοι που μπορούν και εκείνοι που δεν μπορούν. Το θέαμα μιας γυναίκας ξαπλωμένης στον δρόμο που γυρεύει οικονομική βοήθεια δεν είναι πρωτόγνωρο, ούτε σοκάρει κανέναν. Αυτό όμως που προσέχει κάποιος είναι στάση των περαστικών. Κανένας δεν ασχολείται μαζί της, κανένας δεν την προσέχει λες και είναι αόρατη. Η γυναίκα αυτή στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Η οδός Λήδρας συνδέει το ελεύθερο κομμάτι με το κατεχόμενο, αλλά προφανώς δεν κάνει το ίδιο με τις ανθρώπινες ευαισθησίες.
για περισσότερα: http://www.theofilosphotography.com/
