Μάρκος Ψυχάρης
Εξαρτάται ποια Μεσόγειο βλέπεις. Υπάρχει εκείνη που χαρούμενοι τουρίστες αλληλοφωτογραφίζονται ή, ακόμα πιο νοσηρά, φωτογραφίζουν την αφεντιά τους ενώ λίγο αργότερα σχολιάζουν την ποιητικότητα του τοπίου, την αλαβάστρινη μοναδικότητα του φωτός.
Αυτοί είναι καλοδεχούμενοι ανάμεσά μας. Πληρώνουν τις διακοπές τους. Έχουν πάγιες, εντελώς προβλέψιμες, αναζητήσεις. Φεύγουν γιατί μπορούν να φύγουν. Ίσως να ξανάρθουν γιατί μπορούν να ξανάρθουν.
Δεν αγοράζουν μόνο χρόνο σε ξενοδοχεία, δεν τρώνε μόνο τις σοφιστικέ γκουρμεδιές μας, νοικιάζουν και το το χαμόγελό μας. Όσο η ταμειακή γράφει τόσο πλατύτερα το απλώνουμε. Υπάρχει όμως και εκείνη η πλευρά της ίδιας θάλασσας που έχει μετατραπεί σε φέρετρο για χιλιάδες απόκληρους της βίας που εγκαταλείπουν τα σπίτια τους γιατί η μανία των πολέμων χτυπά τις πόρτες των σπιτιών τους κυριολεκτικά. Γι’ αυτούς τι;
Η κουβέντα που έχει ξεσπάσει στα social και mainstream media γύρω από το πόσο δίπλα μας βυθίστηκε το περίφημο αλιευτικό που έφυγε από τη Λιβύη με προορισμό την Ιταλία (ή όπου άλλου) πρόσφατα, ξεπερνάει τα όρια της αθλιότητας. Για εκείνους που η επωδός της ευθύνης έχει σύνορα τι μπορούμε να πούμε; Έχει σημασία αν το σκάφος ήταν ή όχι στα ελληνικά χωρικά ύδατα; Οι πολιτικές ηγεσίες όταν λένε και ξαναλένε γαργαλιστικές φρασούλες του στυλ “Μεσόγειος μια θάλασσα διαλόγου”, τι ακριβώς εννοούν;
Τους χειρότερους φόβους για 750 επιβαίνοντες στο μοιραίο πλοίο με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες επιβεβαιώνουν τα πρώτα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Στον τρομακτικό αριθμό των 568 ανέρχεται ο αριθμός των αγνοουμένων από το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου, σύμφωνα με τις πρώτες καταγραφές του Λιμενικού.
Οι εκτιμήσεις αυτές βασίζονται σε αναφορές επιζώντων, αναζητήσεις οικείων αλλά και τις πρώτες επαφές με τους ήδη συλληφθέντες δουλεμπόρους.
Όμως η σχετική έρευνα για τον πλήρη προσδιορισμό των ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους συνεχίζεται.
