του ψυχίατρου / ψυχαναλυτή: Κώστα Γεμενετζή* //
Στην καραντίνα δεν περιμένεις. Αναμένεις. Ποια η διαφορά;
Στην παραμονή ο χρόνος έχει διάρκεια. Είναι η διάρκεια μιας κάποιας προετοιμασίας, μιας κάποιας ωρίμανσης, ενός χρόνου που επωάζει πράγματα, που εγκυμονεί τα επερχόμενα.
Στην αναμονή ο χρόνος δεν έχει διάρκεια. Είναι κενός. Όπως σε μια αίθουσα αναμονής, όπου το μόνο που ζητείται από σένα είναι να μην φύγεις, να είσαι εκεί, εγκλωβισμένος στο “μετά” που αναμένεις.
Ο εγκλωβισμός στο “μετά” καθιστά το παρόν παρένθεση. Του αφαιρεί κάθε ζωντάνια. Τον κενό χρόνο μπορείς μόνο να τον γεμίζεις, δηλαδή να τον σκοτώνεις.
Βεβαία πάντα υπάρχουν άνθρωποι που με διάφορους τρόπους είναι προσανατολισμένοι στο “μετά” και χάνουν το “τώρα”, πάντα υπάρχουν άνθρωποι που σκοτώνουν τον χρόνο τους. Η διαφορά είναι ότι σ’ αυτούς υπάρχει η δυνατότητα της αφύπνισης, την οποία είτε θα φέρει η ίδια η ζωή, είτε κάποτε η ψυχοθεραπεία.
Στον πλανήτη, που έχει γίνει ένας απέραντος χώρος αναμονής, αυτή η δυνατότητα δεν υφίσταται.
Όμως υφίσταται η δυνατότητα, ο εγκλωβισμός στο “μετά” και το σκότωμα του χρόνου, που πολλές φορές κυριαρχεί φυσικά, άκριτα, αυτοματοποιημένα, να γίνει συνειδητός, να ανοίξουν τα μάτια για το τι μου συμβαίνει.
•Εάν και όταν αυτό γίνει χωρίς αντίσταση, χωρίς “ναι μεν αλλά”, θα κερδηθούν κάποιοι βαθμοί ελευθερίας. Η καραντίνα πάντα θα σε περιορίζει. Δεν θα σε συρρικνώνει.
πηγή: kostas gemenetzis
