Του Παύλου Θ. Κάγιου
Εξήντα χρόνια μετά, λάμπει απ’ άκρη σ΄ άκρη και συνεχίζει να συγκινεί. Ο λόγος για το κορυφαίο μιούζικαλ όλων των εποχών, το Γουέστ Σάιντ Στόρι, που επιστρέφει ανανεωμένο κάτω από τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Στίβεν Σπίλμπεργκ.
Κι όταν ο 76χρονος πλέον Σπίλμπεργκ λέει ότι με αυτό το φιλμ, το πρώτο μιούζικαλ στην εντυπωσιακή καριέρα του, «εκπληρώνω το όνειρο μιας ζωής», γίνεται πιστευτός εκ του αποτελέσματος. Γιατί κατορθώνει να σκηνοθετήσει ένα σύγχρονο ριμέικ της διαχρονικής θεατρικής παράστασης και της επικής ταινίας των 10 Όσκαρ. Και αυτό το βλέπουμε στο πανί όπου: Ο βραβευμένος με Τόνι και Πούλιτζερ θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος Τόνι Κίσνερ, σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη, προσεγγίζει το υλικό με διάθεση να ρίξει φως σε σύγχρονα ζητήματα όπως το μεταναστευτικό, τις κοινωνικές διακρίσεις και τη μισαλλοδοξία.
Το πρώτο φιλμ – 1961 – που, μεταξύ των άλλων Όσκαρ, είχε κερδίσει τα κορυφαία της καλύτερης ταινίας και της σκηνοθεσίας, ήταν των Ρόμπερτ Γουάιτ – βετεράνος του Χόλυγουντ με πάνω από 80 ταινίες στο ενεργητικό του πολλές από τις οποίες ήταν σούπερ εμπορικές επιτυχίες – και του Τζέρομ Ρόμπινς. Ένα μιούζικαλ που από τότε που το είχα πρωτοδεί το θεωρούσα – και το θεωρώ – το καλύτερο στο είδος. Ένα διαχρονικά αστραφτερό μιούζικαλ με την αλησμόνητη μουσική και τα τραγούδια του Λέοναρντ Μπερνστάιν που έχουν μείνει αλησμόνητα και τραγουδιούνται μέχρι σήμερα με πρωταγωνιστές τους Νάταλι Γουντ, τον «δικό» μας Τζορτζ Τσακίρη και τη Ρίτα Μορένο που, 51 χρόνια μετά, ο Σπίλμπεργκ δημιούργησε -και πολύ εύστοχα- έναν ρόλο που το ερμηνεύει συγκινητικά στο δικό του ριμέικ.
Οι σπαρταριστοί και γεμάτοι παλμό, πάθος και αίμα ήρωες της ιστορίας – νεαροί Πορτορικανοί και Αμερικανοί φτωχοδιάβολοι των υποβαθμισμένων δυτικών συνοικιών της Νέας Υόρκης – ζωντανεύουν άλλη μια φορά με πάθος και δραματικότητα το ανυπέρβλητο λιμπρέτο του Stephen Sondheim. Όλα αυτά, μαζί με την τολμηρή αλλά εύστοχη τελικά πρωτοβουλία του Σπίλμπεργκ να αναθεωρήσει σκηνές και διαλόγους για χάρη της απαραίτητης αληθοφάνειας και του εύστοχου κοινωνικού σχολιασμού, κάνουν το αποτέλεσμα μοναδικό σε δύναμη, πάθος και συγκίνηση.
Στο ριμέικ εμφανίζεται, όπως προαναφέραμε, η εμβληματική Ρίτα Μορένο της πρώτης ταινίας σε ρόλο ειδικά γραμμένο για εκείνη και συμπρωταγωνιστεί πλάι στον απίθανο Ansel Elgort και την πρωτοεμφανιζόμενη και ταλαντούχα Rachel Zegler που λέγεται ότι την διάλεξαν σε οντισιόν μεταξύ 30.000 κοριτσιών και τραγουδάει η ίδια στο φιλμ και δεν είναι με ντουμπλάζ όπως με τη Νάταλι Γουντ στην πρώτη βερσιόν. Δεν ξέρω μόνο αν μετά από εδώ θα μπορέσει να κάνει αυτό που λέμε «λαμπερή» καριέρα… Το καστ συμπληρώνουν οι Ariana De Bose, David Alvarez, Mike Faist, Briand’ Arcy James, Corey Stoll και Josh Andrés Rivera.
Το στόρι του – μια ελεύθερη μεταφορά στη δεκαετία του ΄50 του Ρωμαίος και Ιουλιέτα – επικεντρώνεται γύρω από ένα «απαγορευμένο» έρωτα ανάμεσα σε ένα αγόρι και ένα κορίτσι διαφορετικών φυλετικών καταγωγών. Οι αντίπαλες συμμορίες των συνοικιών τους παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους και η δραματική τροπή γίνεται αναπόφευκτη…
Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ λέει για το «Γουέστ Σάιντ Στόρι»:
“Αυτή η ταινία ήταν η πιο δύσκολη της καριέρας μου. Το West Side Story είναι αδιαμφισβήτητα το πιο σπουδαίο μιούζικαλ που έχει γραφτεί ποτέ και αυτό το ξέρουμε όλοι. Είναι πολύ τρομαχτικό να παίρνεις ένα αριστούργημα και να το προσεγγίζεις με άλλο βλέμμα και άλλο πρίσμα χωρίς να θυσιάζεις την ακεραιότητα μιας μουσικής που θεωρείται η σπουδαιότερη μουσική του είδους της. Αλλά οι σπουδαίες ιστορίες πρέπει να λέγονται ξανά και ξανά, για να αντανακλούν τις διαφορετικές προοπτικές στο έργο. Λατρεύω την ταινία του Robert Wise με τον Jerome Robbins. Ο Wise ήταν στενός μου φίλος για πολλά χρόνια και του μιλούσα για την ταινία επανειλημμένως. Και ο Walter Mirisch, που ήταν παραγωγός του West Side Story (1961), είναι κι αυτός ένας αγαπημένος φίλος που μου είπε πολλές ιστορίες για την παραγωγή της ταινίας. Πρέπει να έχεις λόγο για να βρεθείς σε ιερό έδαφος. Όλοι οι εμπλεκόμενοι είχαμε έναν λόγο. Το ρίσκο αυτού του εγχειρήματος ήταν προφανές σε όλους μας. Αλλά όλοι συμμετείχαν με σεβασμό και αγάπη για το μιούζικαλ και τους θρυλικούς δημιουργούς του. Ξέραμε ότι έπρεπε να κάνουμε μία ταινία για το σήμερα με μοντέρνα προσέγγιση και σύγχρονες αξίες. Αυτή η ιστορία, όσο κι αν αλλάξει ο κόσμος γύρω μας, έχει τα ίδια μηνύματα. Είναι μια ιστορία που έχει γοητεύσει το κοινό για δεκαετίες γιατί δεν είναι μόνο μια ιστορία αγάπης, αλλά και ένα πολιτισμικά σημαντικό έργο με ένα κεντρικό δεδομένο, ότι ο έρωτας υπερβαίνει την προκατάληψη και τη μισαλλοδοξία, ένα δεδομένο που είναι διαχρονικό. Το West Side Story σημαίνει πολλά για πολλούς ανθρώπους και είμαι ενθουσιασμένος που είχα την ευκαιρία να του δώσω νέα ζωή και να το μοιραστώ με ένα νέο κοινό.“
