Γιάννης Παναγόπουλος
Στα δελτία ειδήσεων ήταν ο Άδωνις που ούρλιαζε και τα απόνερα της συνέντευξης Μητσοτάκη στους Τζίμα – Πρετεντέρη, στα social media ήταν η δημοπρασία ποιο “Μητσοτάκη γαμ….” ακούστηκε περισσότερο ξεκάθαρα ηχοληπτικά στη διάρκεια μετάδοσης ζωντανού τηλεοπτικού ρεπορτάζ. Ειδησεογραφικά στο ίντερνετ έπαιζε η στατιστική της Covid, τα νούμερα που δε βγαίνουν για να βγούμε από την υγειονομική μέγγενη της πανδημίας. Η εποχή της μεγάλης θλίψης ανατροφοδοτείται διαρκώς από θλίψη. Συνηθίσαμε σε αυτό; Φυσικά και ναι. Μποτιλιαρισμένος από τα αναθέματα που εισβάλλουν από παντού σαν σκόρος που μπουκάρει από το πουθενά στο συρτάρι που φιλάμε τα μάλλινα, μπήκα στα κανάλια της Cosmote. Αν θυμάμαι καλά στο Cosmote 1 υπήρχε η επιλογή να δω – κάτι που έκανα – την ταινία Σνόουντεν (Snowden). Ο σκηνοθέτης της Όλιβερ Στόουν κατέχει την τέχνη του πολιτικού θρίλερ. Ε, κάθισα να δω κάτι που δεν είχα δει την περίοδο της προβολής του, στο μακρινό (ή όχι και τόσο;) 2016.
Το να επανέρχεσαι έστω και μέσω της κινηματογραφικής διαμεσολάβησης στη διαδρομή του Σνόουντεν έχει τη δική του γωνία ενδιαφέροντος. Η ταινία που φέρει το επώνυμό του μπορεί να κριθεί και με ντοκιμαντερίστικους όρους. Τι μένει βλέποντας τον Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβι να υποδύεται τον διανοητικά χαρισματικό (τόσο σε ΙQ, όσο και σε EQ) πρώην υπάλληλο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών; Πως η πορεία της πραγματικότητας (κάθε πραγματικότητας), ο τρόπος που τη βιώνουμε, την αντιλαμβανόμαστε, έχει παραδοθεί απλά ολοκληρωτικά σε εταιρείες και υπηρεσίες που έχουν συσταθεί γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο. Η συγκέντρωση προσωπικών πληροφοριών και επομένως, σε δεύτερη φάση, το φιλτράρισμά τους, πια, φαντάζει αυτονόητη εργασία. Ακόμα και χωρίς τη θέλησή μας ο επαναπροσδιορισμός του τι μπορεί να θεωρηθεί δημόσιο και τι ιδιωτικό έχει ήδη σχεδιαστεί. Ο πολλαπλασιασμός των επιλογών επικοινωνίας μας, χωρίς καν να έχει φτάσει στο απόγειο του, έχει οριστικά (;) στείλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας εκείνες που μεγάλωσαν τους παππούδες και τους πατεράδες μας. Ποιος στέλνει γράμμα σήμερα; Πώς θα νιώσει πιθανώς ο ταχυδρόμος που θα παραδώσει επιστολή που δεν είναι ΔΕΚΟ, τράπεζας ή εταιρείας κινητής τηλεφωνίας σήμερα;
Αν δεις το Σνόουντεν σήμερα θα νιώσεις “κάπως”. Οι περιγραφές του μοιάζουν τόσο πολύ, σχεδόν εφάπτονται, με όσα ο λαμπερός νερντ Ζούκερμπεργκ ανακοίνωσε ότι θέλει να κάνει. Νιώθει αρκετά δυνατός (και μάλλον είναι) ώστε να πατρονάρει το μέλλον καθενός από εμάς με όρους εξατομίκευσης που δε νιώσαμε ποτέ στο παρελθόν. Το Meta του κατά μία έννοια είναι ο πιο sexy εναγκαλισμός που είχαμε ποτέ με τον καπιταλισμό. Ποιος θα τον αρνηθεί όταν έρθει η ώρα να συστηθεί μαζί του;
Η κινηματογραφική ιστορία του Σνόουντεν που μπορείς να δεις ή να ξαναδείς στην Cosmote, μπορείς να δεις ή να ξαναδείς σε πλατφόρμα προβολής ταινιών, μας επιστρέφει σε μια εποχή που η παραχώρηση της ιδιωτικότητάς μας ήταν κάτι σαν μακέτα σε αρχιτεκτονικό γραφείο. Πια το θέμα της παραχώρησης των δικαιωμάτων μας μοιάζει με κτίριο έτοιμο να παραδοθεί στους ενοίκους του. Το ύψος του; Sky is the limit…
