Γιάννης Παναγόπουλος
Στη Θεσσαλονίκη ακόμα μαγειρεύουν μουσική. Μια αντίθετη πορεία. Όταν η πολιτιστική πρόταση αναζητείται στο έργο καλλιτεχνών που προσεύχονται στις χορηγίες πανίσχυρων ιδρυμάτων, ο Γιάννης Αγγελάκας επιστρέφει στη μορφή που θέλει. Μάζεψε την ποίησή του, τη χώρεσε στα έντεκα νέα κομμάτια του άλμπουμ “Έχω Κέφια”. Τι μπορεί άραγε να σημαίνει η επιστροφή του μαζί με τη μπάντα των 100ºC;
Καταλαβαίνω κάθε εκείνη ή εκείνον που στο άκουσμα Αγγελάκας αυτόματα η σκέψη του τρέχει στο αφόρητα “μονόχνοτο”, το υποχρεωτικά ηρωικό, το πολιτικά άρα και πολιτισμικά(;) ταγμένο. Το θέμα και η ερώτηση, κάθε φορά που καλλιτέχνες κατηγορίας Αγγελάκα, Παυλίδη, Δεληβοριά κυκλοφορούν άλμπουμ, είναι αν τελικά θα κριθούν για το δίσκο τους και μόνο ή για ολόκληρη τη στάση τους στη μουσική, στον δημόσιο λόγο. Ο Αγγελάκας της κοινωνικής παρέμβασης έχει ενδιαφέρον όσο ή ίδια η παρέμβαση που σχολιάζει, αλλά σήμερα, τώρα, στο νέο του δισκογραφικό βήμα το πράγμα αλλάζει. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τη νέα καλλιτεχνική του πρόταση. Κρίμα; Ευλογία ή κατάρα; Όπως και να έχει στη χώρα (την Ελλάδα) οι καλλιτέχνες που φτιάχνουν μουσική με κέφι για τη μουσική, τον στίχο με το δικό τους τρόπο χωρούν σε ταξί. Το ότι Δεληβοριάς και Αγγελάκας κυκλοφορούν άλμπουμ την ίδια στιγμή σημαίνει πως η μουσική χρονιά της χώρας σώθηκε. Την ώρα της μιζέριας που προκαλεί ο ιδιότυπος κοινωνικός αυτισμός που ζούμε, επιτέλους μπορούμε να πούμε πως μπαίνουμε σε έναν διάλογο γύρω από την ελληνική μουσική σκηνή, το σχήμα που παίρνει, τους ανθρώπους που τη διαμορφώνουν. Αυτό μόνο γόνιμο είναι.
Το “Έχω Κέφια”, μουσικά, είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον έχει κυκλοφορήσει ο Αγγελάκας ως σήμερα. Εκείνος και οι 100º C μοιάζει να έφτιαξαν κάτι που ρέει από ατόφια ενέργεια και ηχητικά σε ταξιδεύει σε ετερόκλητους προορισμούς. Είναι φορές που θα νιώσεις την ειρωνική Κουρτ Βάιλ πρόζα “Ο Λύκος Που Κατάπια”. Eίναι τραγούδια όπως “Οι Άνθρωποι Που Ζούνε Σαν Νεκροί” ή ο “Νεοφιλελεύθερος Προφήτης” που έχουν γερές δόσεις ενήλικου θυμωμένου electro.
Δεν κυκλοφορούν κάθε μέρα άλμπουμ που μπορούν να γίνουν συνθήματα της εποχής τους. Ο Γιάννης Αγγελάκας και οι 100ºC τα κατάφεραν. Έφτιαξαν κάτι που μπορεί να νοηματοδοτήσει το παρόν με το δικό του τρόπο. Σπάνιο αυτό στις μέρες μας.
