Του Γιώργου Κουλούρη //
Αρχές 1980. Το Punk Rock που έμαθε ο Γιώργος Κουλούρης στο φινάλε της προηγούμενης δεκαετίας μεταλλάσσεται. Έχει πάρει την απόφαση να γίνει μπασίστας. Οι South Of No North είναι πολύ κοντά στο να γίνουν συγκρότημα.
Η Κυψέλη ήταν η περιοχή μας. Και όταν βγαίναμε εκτός της κινούμασταν, κυρίως, με τον ηλεκτρικό. Γνωρίζαμε τους σταθμούς με εύκολη «Επιβίβαση» και εκείνους με εύκολη «Αποβίβαση» (σ.σ. θυμίζω πως τότε η έκδοση εισιτηρίου γινόταν υποχρεωτικά κατά την είσοδο και η παράδοση του υποχρεωτικά, επίσης, κατά την έξοδο από τον σταθμό, στα εκδοτήρια). Το Μοναστηράκι ήταν ένας «μη φιλικός» σταθμός. Αλλά ήταν κοντά στην Πλάκα. Ένα πολύ φασαριόζικο σημείο. Είχε τόσα πολλά μαγαζιά. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 είχε πολλή κίνηση, πολλά κλαμπ, πολύ κόσμο που κυκλοφορούσε στα στενά της. Έφερνε μια αίσθηση κοσμοπολίτικου νησιού στο κέντρο της Αθήνας (δεν είχε θάλασσα, είχε πολλές ενδιαφέρουσες νεαρές τουρίστριες καθότι οι ντόπιες κοπέλες είχαν προβλήματα οικογενειακής πειθαρχίας).
-Σε μια εξόρμησή μας, λοιπόν, στην Πλάκα μακριά από την περιοχή μας, αρκετά ασφαλείς (όταν στους άλλους μοιάζεις, εξαιτίας του ντυσίματος και μόνο, σαν να έχεις έρθει από τον μακρινό πλανήτη «Μπελτεγέζ») η ομάδα μας έπρεπε να είναι τουλάχιστον πέντε και πάνω άτομα. Έτσι απόφευγε πιθανά μπλεξίματα με συνανθρώπους που φορούσαν σκισμένα τζιν με καουμπόικες μπότες, χαϊμαλιά με μαλλί μέχρι τον κώλο και δεν έδειχναν να πολυσυμπαθούν τη μουσική τάση που εκπροσωπούσε. Μιλώ για τα γνωστά σε όλους μας τότε φρικιά ή ροκάδες. Επίσης έπρεπε να αποφεύγει άλλους συνανθρώπους που φορούσαν υποκάμισα με χοντρά καρό σχήματα, με μεγάλους μυτερούς φονικούς εν δυνάμει γιακάδες που έβγαζαν μάτι, επίσης χοντρό κοτλέ καμπάνα πανταλόνια με το απαραίτητο σκαρπίνι παπούτσι με άσπρη κάλτσα και το ανάλογο μουστάκι. Τους λεγόμενους «καρεκλάδες». Έφερναν το βλέμμα τους πάνω μας με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Λόγώ ηλικίας δεν μας ήταν και τόσο ευχάριστο…
-Προβάλλοντας το χτες στο σήμερα σκέφτομαι πως τα φρικιά ή ροκάδες εξελίχθησαν οι περισσότεροι σε χεβυμεταλλάδες. Και οι καρεκλάδες, νομίζω, σε αυτό που στις μέρες μας περιγράφεται ως «κάγκουρες».
-Από μακριά η εικόνα που σχηματιζόταν θεωρήσαμε πως ήταν το αποτέλεσμα μιας πιθανής υπερκατανάλωσης σκληρών ναρκωτικών (δηλαδή πολλά κουτάκια μπύρας). Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας όταν, περπατώντας νομίζω στην Αδριανού, άρχισε να αχνοφαίνεται ένα πολύ μεγάλο γκρουπ πάνκηδων. Η συνάντησή μας υπήρξε καταλυτική. Το βραδάκι εκείνο, φθινόπωρο του 1980, τους γνωρίσαμε και ενωθήκαμε μαζί τους.
Κοιτώντας εκείνη την παρέα αισθάνθηκα πως η έκπληξη ήταν αμοιβαία. Εμείς 6-7 άτομα. Εκείνοι καμιά 25αριά. Γίναμε μια punk ομάδα που βρέθηκε και συσπειρώθηκε από διάφορες γειτονιές της Αθήνας, στα στενά της Πλάκας. Μάλλον το Remember συνέτεινε σε αυτό. Φτάνοντας οι μεν απέναντι στους δε με απόλυτη φυσικότητα χαιρετηθήκαμε σαν παλιοί γνώριμοι. Μιλήσαμε, γίναμε ένα. Κατά τη διάρκεια των διερευνητικών και διευκρινιστικών ερωτήσεων αναφέροντας την περιοχή της «δράσης» μας, δεν μπορούσαμε παρά να ξεσπάσουμε σε τρανταχτά γέλια. Μας ρώτησαν αν γνωρίζαμε μια συγκεκριμένη παρέα που φήμες την έφερναν να «αράζει» στην «Πλατεία Καραμανλάκη»! Το μέρος που σύχναζε η παρέα μας ήταν μια φήμη σε εκείνους και είχε, μόλις, επιβεβαιωθεί!
Ένα σάουντρακ για την Πλάκα (την γειτονιά) του ‘80.
- -The Only Ones – «Another Girl Another Planet»
- -Ian Dury and the Blockheads – «What A Waste»
- -Stanley Frank – «S’Cool Days»
- -The Pop Group – “We Are All Prostitutes»
- -Delta 5 – «Mind Your Own Business»
- -The Tights- «China’s Eternal»
