– «Θα καθίσετε δίπλα από την κυρία με το λευκό παλτό» μου έδειξε ευγενικά τη θέση μου η νεαρή ταξιθέτρια, με τα μαύρα ρούχα και την κονκάρδα του Εθνικού Θεάτρου στο πέτο.
– «Εννοείτε την κυρία Κώνστα;» ρώτησα υποψιασμένος
– «Α! είναι γνωστή σας η κυρία;» μου απάντησε με αυθόρμητη άγνοια
– «Το λυπηρό είναι, ότι δεν είναι και δική σας…» της απάντησα κάπως σκληρά, πράγμα που αμέσως το μετάνοιωσα και προσπάθησα να το απαλύνω “…αλλά δε φταίτε εσείς που δεν τη γνωρίζετε…»
Προχώρησα να κάτσω στη θέση μου, ανασηκώθηκε ευγενικά να περάσω, και μόλις έκατσα δίπλα της, με καλησπέρησε. Ευγενικά, αλλά απόμακρα.
Στο διάλειμμα, έχοντας δει ότι κρατούσα σημειώσεις με ρώτησε για την παράσταση. Τη ρώτησα κι εγώ, ποια παράσταση του συγκεκριμένου έργου από όσες έχει δει όλα αυτά τα χρόνια, της άρεσε περισσότερο
«Δε θα το πιστέψετε» μου ψιθύρισε, «αλλά, είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που βλέπω παράσταση αυτού του έργου. Βλέπετε, ήμουν πάντα στη σκηνή, σε κάποιο άλλο, σε μια άλλη παράσταση, όποτε παιζόταν. Ευτυχώς, η συνταξιοδότηση έχει αυτό το καλό. Σου δίνει την δυνατότητα να αποκαθιστάς τις στιγμές που έχασες».
Τελειώνοντας η παράσταση, τυλίχτηκε στο άσπρο παλτό της, καληνύχτησε ευγενικά (και σίγουρα πιο εγκάρδια από το καλησπέρισμα). Πήρε αγκαζέ τη συνοδό της, και προχώρησε στην έξοδο. Την κοίταζα που έφευγε, με την ικανοποίηση όχι τόσο της γνωριμίας και της σύντομης κουβέντας μας στο διάλειμμα, αλλά με την κρυφή χαρά ότι ήταν έτσι ακριβώς όπως την είχα πλάσει στο μυαλό μου, έχοντας δει παραστάσεις της αλλά και (όσο κι αν ακούγεται παράξενο) τις ανατρεπτικές τηλεοπτικές περσόνες της. Λιτή, δωρική, απρόσιτη και δύσκολη. Χορτάτη. Και έτσι την έχω πλέον στο μυαλό μου, να αναχωρεί τυλιγμένη στο λευκό παλτό της, κοιτώντας μπροστά. Γιατί, προφανώς, δεν είχε τίποτα ξεχασμένο πίσω, να γυρίσει να το κοιτάξει.
Ιανουάριος 2017 – Εθνικό Θέατρο – Ευγένιος Ο’ Νηλ «Πόθοι κάτω από τις λεύκες» σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα.
Η Ντίνα Κώνστα έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα στις 3 Ιουλίου 2022.
