Το Studio 54 επαναπροσδιόρισε τον τρόπο που βλέπουμε το σεξ, το κλάμπινγκ, έδωσε στη γκέι κοινότητα αυτοπεποίθηση, μια δροσιά ελευθερίας στην έκφραση.
Ήταν το θρυλικό κλαμπ στο Μανχάταν που η Νταϊάνα Ρος θα διασκέδαζε δίπλα στον αλήτη που έκανε διάλειμμα από το έγκλημα για να χορέψει σ’ ένα χώρο που η απελευθέρωση και οι σεξουαλικές φαντασιώσεις των πελατών του μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα.
Σελέμπριτις με νόημα όπως ο Άντι Γουόρχολ, η Γκρέις Τζόουνς, ο Μικ Τζάγκερ, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, ο Ντέιβιντ Μπόουι, ο Γούντι Άλεν, ο Σαλβαντόρ Νταλί πέρασαν από το Studio 54. Κανένα άλλο κλαμπ στο παρελθόν ως σήμερα δεν κατάφερε να παντρέψει στο μάξιμουμ τη μουσική του δρόμου με την πολιτική – καλλιτεχνική ελίτ της Νέας Υόρκης.
To ντοκιμαντέρ “Studio 54” ρίχνει φως στο πώς ένας χώρος έγινε συνώνυμος με τον ηδονισμό που αναζητούσαν οι πελάτες του και προσέφεραν άπλετα, ανεξαρτήτως κόστους, οι ιδιοκτήτες του Στιβ Ρούμπελ και Ίαν Σράγκερ.
Στη διάρκεια του και για πρώτη φορά μετά από 39 χρόνια από το φινάλε του κλαμπ, μιλά ο ένας από τους δύο εμπνευστές του, Ίαν Σράγκερ.
Η δήλωση του γύρω από την παρουσία του στο ντοκιμαντέρ είναι ενδεικτική: “Μόνο δύο άνθρωποι στον κόσμο γνωρίζουν την αλήθεια γύρω από τα όσα συνέβησαν στο Studio 54. Δυστυχώς ο Στιβ (Ρούμπελ) δεν βρίσκεται ανάμεσά μας για να τα πει. Είμαι αηδιασμένος από τις ψεύτικες ιστορίες που ακούγονται και γράφονται γύρω από το κλαμπ. Είμαι ενθουσιασμένος που πλέον μπορώ να αποκαλύψω την αλήθεια που κρύβεται στο αμπάρι της μνήμης μου.”
Ο Σράγκερ σήμερα ασχολείται με τις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις. Κατά κάποιον τρόπο η Νέα Υόρκη του οφείλει. Και εκείνος γνωρίζει πώς να εξαργυρώσει το χρέος της μέχρι τελευταίου σεντ.
Την παραγωγή του ντοκιμαντέρ για το Studio 54 έχει ο Τζον Μπάτσεκ. Έκανε την ίδια δουλειά στο Οσκαρικό φιλμ “Ψάχνοντας τον Sugar Man”. Ενώ την σκηνοθεσία ανέλαβε ο Ματ Τίρναουερ.
