Και μπορεί ο συνδικαλισμός να πέρασε χίλια και βάλε κύματα, διαφθορά, εργαλειοποιήσεις από κομματικούς μηχανισμούς, όμως το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών μοιάζει να στέκεται στο ύψος του. Πού θα πήγαιναν οι καταγγελίες γύρω από περιστατικά κακοποίησης στο θέατρο, αν δεν ήταν εκείνο;
Ο Σπύρος Μπιμπίλας, ως πρόεδρος του ΣΕΗ, “ερμηνεύει” το ρόλο του καλά, χωρίς ψευδαισθήσεις και με σπάνια ακεραιότητα. Και εκεί που δεν το περίμενες αναδεικνύεται και ως πολιτικό πρόσωπο. Οι καταγγελίες στο χώρο του θεάτρου αναδεικνύουν μια χρόνια παθογένεια. Ο Μπιμπίλας από την πρώτη στιγμή ως πρόεδρος του σωματείου διεκδικεί τα αυτονόητα εργασιακά δικαιώματα για τους συναδέλφους του. Τους συσπειρώνει και τους καλεί να κινητοποιηθούν για τη διεκδίκηση τόσο της εξυγίανσης του χώρου τους, από μεμονωμένες κακοποιητικές συμπεριφορές, όσο και της θεσμοθέτησης και της διαμόρφωσης των όρων μέσα στους οποίους θα διαφυλάσσονται δικαιώματα και υποχρεώσεις συναδέλφων του ηθοποιών.
Ο ισχυρισμός πως ο Σπύρος Μπιμπίλας είναι μέτριος ηθοποιός, δεν αφορά τη συνδικαλιστική του δράση. Η ικανότητα του ως ηθοποιού που συνδέεται με την απόδοσή του ως πρόεδρος σωματείου είναι μέρος μιας αστήριχτης θεωρίας της αυτοαποκαλούμενης αριστείας. Η τελευταία αρνείται τον έλεγχο, την κριτική, την αξιολόγηση και, κυριώς, την ανάληψη της ευθύνης.
Και στην τελική ας δεχτούμε αυτό. Ο πρόεδρος του ΣΕΗ δεν είναι ένας αλαζόνας που κάνει τη φιγούρα του στο θέατρο. Είναι ένας καλλιτέχνης και παράλληλα ένας δραστήριος συνδικαλιστής που θεσμικά κινείται εντός καταστατικού του φορέα που εκπροσωπεί. Το τελευταίο καιρό βλέπουμε πως ολοένα και περισσότεροι καλλιτέχνες ενώνουν τη φωνή τους και όπως γενναία εκτίθενται στη σκηνή, με την ίδια γεναιότητα τολμούν να εκτεθούν και στη ζωή μιλώντας, επί τέλους, για τις εργασιακές συνθήκες του χώρου τους.
