Ήταν μια πράξη εκδίκησης με “στιγμιαία” διάρκεια. Το βάρος της διαπόμπευσης κρατούσε πολύ περισσότερο. Η τιμωρία, υπέρτατη τιμωρία, ήταν ο στιγματισμός των γυναικών που την δέχτηκαν. Στη Γαλλία και στο περιθώριο των πανηγυρισμών για το φινάλε του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τη νίκη των συμμαχικών στρατευμάτων, μια βαριά τιμωρία περίμενε της γυναίκες που συνεργάστηκαν, με κάθε τρόπο, με τους κατακτητές Γερμανούς. Τους ξύριζαν το κεφάλι σε δημόσια θέα. Η τιμωρία γινόταν κυριολεκτικά παραδειγματική αφού μετά το ξύρισμα οι γυναίκες υποχρεώνονταν να παρελάσουν μπροστά σε πλήθη οργισμένων ανθρώπων.
-Σε όλη τη Γαλλία, από το 1943 ως τις αρχές του 1946, περίπου 20.000 γυναίκες όλων των ηλικιών κατηγορήθηκαν ως συνεργάτιδες των Γερμανών. Τρεις ήταν οι βασικές κατηγορίες που οδηγούσαν στην παραπάνω τιμωρία. Η ενεργή συμμέτοχη σε οργανώσεις που συνεργάστηκαν με τους ναζί. Η σύναψη συνεργασιών μαζί τους με σκοπό το κέρδος. Και η δημόσια παραδοχή υπέρ του στρατού κατοχής και κατά της Γαλλικής αντίστασης και των Συμμαχικών δυνάμεων.
Η φωτογράφος Λι Μίλλερ βρέθηκε κοντά σε αυτές τις δημόσιες εκτελέσεις εξευτελισμού. Τις σχολίασε λέγοντας: “Είδα τέσσερα κορίτσια που ετοιμάζονταν να τους κουρέψουν τα κεφάλια. Έτρεξα κοντά τους να τα φωτογραφίσω. Ο συγκεντρωμένος κόσμος νόμισε πως ήμουν μια στρατιώτης που είχε εμπλακεί στη σύλληψη τους. Άρχισαν να με επευφημούν και να με φιλούν την ίδια στιγμή που λίγα μέτρα δίπλα μου χαστούκιζαν και έφτυναν τα κορίτσια που είχαν συλληφθεί”.
