Από την Αντιγόνη Καράλη //
Η Τάνια Τρύπη, ηθοποιός με άριστες επιδόσεις τόσο στο δράμα όσο και στην κωμωδία και στο μιούζικαλ, αυτό το καλοκαίρι γίνεται η πέτρα του σκανδάλου, μέσα από την ξεκαρδιστική ιστορία του Κουτρούλη. Του καλοκάγαθου ράφτη από τη Σύρο που για να τον δεχτεί για σύζυγό της η ωραία Ανθούσα τού θέτει ως όρο να γίνει… υπουργός. Ως ένα «μεγαλομανές θηλυκό που σκέφτεται μόνο τα χρήματα και τον τίτλο» περιγράφει η πρωταγωνίστρια την Ανθούσα, ρόλο που υποδύεται στην κωμωδία του Αλεξάνδρου Ρίζου – Ραγκαβή, «Του Κουτρούλη ο γάμος». Η παραγωγή, σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλατζόπουλου, παίζεται σε θέατρα της Αττικής.
Πόσο ένα έργο γραμμένο το 1843, όπως «Του Κουτρούλη ο γάμος», μπορεί να επικοινωνήσει με το σήμερα;
Το έργο γράφτηκε από τον Αλέξανδρο Ρίζο – Ραγκαβή το 1843, αμέσως μετά το «μνημόνιο» με τους δανειστές εκείνης της εποχής και την επιβολή στη χώρα μας από τις μεγάλες δυνάμεις δυσβάστακτων όρων, που οδήγησαν στην εξέγερση της 3ης Σεπτέμβρη. Από τότε έως σήμερα τίποτα δεν έχει αλλάξει. Είναι σαν να γράφτηκε όχι χθες αλλά… μεθαύριο! Το κοινό ταυτίζεται: βλέπει τον Ελληνα, χαίρεται, στενοχωριέται, γελάει. Αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση η παράσταση γιατί βλέπεις ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται.
Σε ποια σημεία ταυτίζονται, με τα τεκταινόμενα επί σκηνής, οι θεατές;
Με αυτή την τάση που έχει ο Ελληνας να τα ξεπερνάει όλα με μία ευκολία και με μία αλαφράδα. Ο Κουτρούλης σε μία νύχτα μέσα γίνεται υπουργός για τα μάτια μιας γυναίκας. Είναι τυχαίο αυτό; Κι ακόμη ο Ραγκαβής αποκαλύπτει με αξιοθαύμαστη τόλμη τις μεθόδους και τις πρακτικές που από τότε ταλανίζουν το πολιτικό μας σύστημα: την εξασφάλιση ξένης υποστήριξης, τη διαπλοκή, την εξαγορά συνειδήσεων, τις πελατειακές σχέσεις και τη θυσία του δημόσιου στο ατομικό συμφέρον. Ολοι ο χαρακτήρες, ο νεόπλουτος, ο μεγαλομανής, ο αθώος, όλοι έχουν την αντιστοιχία τους στο σήμερα.
Δηλαδή, τύποι όπως ο Κουτρούλης ή η Ανθούσα ζουν ανάμεσά μας;
Αυτό είναι το δυστύχημα. Βέβαια, ο καημένος ο Κουτρούλης παρά την ηλικία του είναι ένας άνθρωπος που έχει ανάγκη από αγάπη. Είναι συγκινητικός. Εχει πολλά ανθρώπινα στοιχεία και γλυκά, τα οποία πάνε στον βρόντο.
Η Ανθούσα;
Είναι ένα κορίτσι το οποίο λέει «πήγα τρία ολόκληρα χρόνια στο σχολείο κι έμαθα και προπαίδεια και ψιλή και δασεία, για ποιο λόγο; Για να γίνω ράπταινα; Θέλω να γίνω κυρία υπουργού. Παράξενο σας φαίνεται;». Είναι σκληρή, διαπραγματεύτρια κι εαυτούλης.
Τι μας διδάσκει το έργο;
Οτι η Ιστορία επαναλαμβάνεται κι ότι ο Ελληνας αντέχει κι επιβιώνει μέσα από τις καταστάσεις. Και συνεχίζει με την ίδια λαχτάρα κι αγάπη για ζωή.
Τι αποκομίσατε από την περιοδεία σας στην περιφέρεια; Πόσο έχει ανάγκη ο κόσμος το θέατρο;
Πάρα πολύ. Αλλά κι εμείς έχουμε ανάγκη να βρισκόμαστε με τον κόσμο της περιφέρειας. Ξέρετε, πρόκειται για κοινό που εκτιμά διαφορετικά τα πράγματα επειδή του λείπει το θέατρο. Είναι συγκινητική η προσέγγισή τους. Οπου κι αν πήγαμε εκτός Αθηνών, ακούσαμε: να μας έρχεστε, το έχουμε ανάγκη, μη μας ξεχνάτε. Κι αυτό έχει ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα σε ένα δύσκολο οικονομικά για τον κόσμο καλοκαίρι, με κομμένες συντάξεις και πετσοκομμένους μισθούς. Κάνεις αυστηρές επιλογές στο τι θα δεις. Οσον αφορά στο συγκεκριμένο έργο, άρεσε πολύ.
Σε αυτό το τώρα που βιώνουμε, τι υπερισχύει μέσα σας;
Είμαι ακόμη επηρεασμένη από αυτά τα υπέροχα πλάσματα που μας έκαναν υπερήφανους στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και ξέρετε τι; Μετά από κάθε μετάλλιο αποκαλύπτεται η γύμνια και η απουσία του κράτους και της πολιτείας. Οτι αυτά τα παιδιά, οι αθλητές μας, ήταν εντελώς μόνοι και πάλευαν μόνοι, για να φτάσουν στην κορυφή, να σηκώσουν τη σημαία μας ψηλά. Αγωνίστηκαν χωρίς πραγματική ενίσχυση, με μόνη συμπαράσταση αυτή των οικογενειών τους και των καλών προπονητών τους. Θέληση, πείσμα, μαχητικότητα, ηθικό ακμαίο και πολλή δουλειά, μας δίδαξαν.
Ανθεί ο Ελληνας, κόντρα στις δυσκολίες;
Και βέβαια ανθεί. Απόδειξη αυτά τα παιδιά. Ολοι οι πολιτικοί, που στέλνουν τα συγχαρητήρια, δεν έχουν κάνει τίποτα για τους σπουδαίους αυτούς αθλητές μας. Δεν τους άνοιξαν μια αγκαλιά από πριν. Μόνο τις δάφνες τους θέλουν για την προβολή του εαυτού τους. Αλλά αυτή είναι η εικόνα μας η πραγματική. Ο,τι πάει να ανθήσει κι είναι καλό, δεν το βοηθάμε ως κράτος. Το αφήνουμε στην τύχη του. Και πάει μόνο του και δοξάζει τη χώρα του.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Δεν είναι σχήμα οξύμωρο;
Δεν ξέρω. Αιφνιδιάζομαι κάθε μέρα. Κάποια στιγμή σταματάς και να αιφνιδιάζεσαι και περιμένεις τα χειρότερα. Και λες… «α, ναι, έγινε κι αυτό; Κι αυτό;». Εκεί έχουμε καταλήξει. Να περνάμε στην αναισθησία. Να περιμένουμε να συμβούν τα πάντα.
Αυτή η διαπίστωση σας κάνει να χάνεται την ελπίδα σας;
Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος. ‘Ερχεται κάποια στιγμή που μου τελειώνει η ελπίδα και μετά κοιτάω γύρω και λέω. «Οχι. Θα το παλέψουμε. Κάθε μέρα και για τη μέρα που διανύουμε». Αναπτερώνεται η ελπίδα. Υγεία να υπάρχει. Γιατί κι η υγεία πολυτέλεια έχει γίνει.
Πηγή: www.ethnos.gr
