του Μάρκου Ψυχάρη //
Ο Δήμος της Αθήνας λέει πως έδωσε 800 ευρώ στον Σταμάτη Κραουνάκη για τη χρήση, χωρίς προηγούμενη άδεια, των τραγουδιών του από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Έβγαλε στη φόρα τις αποδείξεις. Θυμάσαι το φορτηγό που έκανε το γύρο της Αθήνας και έκανε στάση έξω από του Μαξίμου; Ε, για εκείνο το γεγονός ο λόγος. Ο Κραουνάκης λέει, τουλάχιστον μέχρι χτες έλεγε, πως δεν έχει πάρει χρήματα ή έστω ποσοστό τους. Το θέμα, με την περίπτωσή του, δεν είναι μόνο ταμειακό. Τα πνευματικά δικαιώματα δεν είναι κάτι σαν την άυλη πολιτική ευθύνη. Ή το ηθικό πλεονέκτημα κούφιων ρητόρων, που το τεντώνουν μέχρι εκεί που τους βολεύει πάντα. Μόλις τον περασμένο Ιανουάριο οι REM δήλωσαν πως απαγορεύουν στο επιτελείο του Ντόναλντ Τραμπ τη χρήση των τραγουδιών τους Losing My Religion και Everybody Hurts στις συγκεντρώσεις που οργανώνει. Τι έγινε; Απλά εισακούστηκαν. Το πώς, το πού ακούγεται δημόσια ένα τραγούδι δεν αφορά μόνο εκείνον που επιλέγει να ακουστεί σε εκδήλωση του, αφορά και εκείνον που το έχει γράψει. Η ευθύνη πού και πώς θα ακουστεί είναι και δική του. Πού το νέο;
•Η εποχή μοιάζει με κάτι σαν κακό D.J. σετ. Είναι σαν ο δημιουργός ενός τραγουδιού να μην έχει άποψη για το έργο του. Δεν έχει σημασία, αν σου αρέσει ο Κραουνάκης ή ο Φοίβος. Τον δεύτερο προσωπικά τον βρίσκω αδιάφορο, αλλά τα καλά νέα για εκείνον και τους καλλιτέχνες που εκπροσωπεί είναι πως έχει, έχουν δίκιο
Οι φορείς του κράτους είναι κακομαθημένοι. Δεν είναι μόνο ότι δυσκολεύονται να κατανοήσουν το τι πάει να πει “πνευματικό δικαίωμα”. Είναι και κάτι περισσότερο. Για χρόνια έλεγχαν και συχνά λογόκριναν το Ελληνικό τραγούδι. Άραγε αυτή η συμπεριφορά παραμένει ενεργή ως σήμερα;
Το λεφτόδεντρο δεν μαράθηκε ποτέ. Και το γκαλοπόδενδρο το ίδιο. Η κοινωνιολογία παράγει αριστερά παιδιά. Οι νοσοκομειακοί γιατροί είναι τεμπέληδες και άλλα τέτοια…Την ιστορία την γράφουν οι νικητές λένε, και οι οικογένειες θα προσθέταμε εμείς.
