Ο Βασίλης Φιλιππακόπουλος δεν είναι πια στη ζωή. Η είδηση του θανάτου του ανακοινώθηκε από οικείους του στα social media. Το κενό που αφήνει αυτός ο άνθρωπος που αγαπούσε την τέχνη ακουμπά το αισθητικό παρόν ολόκληρης της πόλης. Ο χώρος τέχνης που δημιούργησε το Underflow – όχι μόνο ένα μεγάλο δισκάδικο με άλμπουμ βινυλίου αλλά ένας χώρος που φιλοξενούσε και άλλες μορφές τέχνης, συναυλίες – είχε τη δική του σφραγίδα. Ο Βασίλης έφυγε μετά από μάχη με δύσκολη αρρώστια. Πρόλαβε, όμως, να κάνει το όραμα του πραγματικότητα. Να ενώσει κουλτούρες, να ενώσει αισθητικές φιγούρες, να φτιάξει έναν από τους πιο καλαίσθητους χώρους τέχνης στην Αθήνα. Σε μια πόλη που έμαθε να ουρλιαζει μίσος η πάντα ανοιχτή αγκαλιά αυτού του ανθρώπου θα μείνει να μας θυμίζει πως η δημιουργία είναι μεγαλύτερη από την οργή. Το παρακάτω κείμενο ήταν και η τελευταία μας συνάντηση.
•Το Underflow είναι δισκάδικο, είναι γκαλερί, είναι – στο υπόγειο – χώρος συναυλιών, είναι και δισκογραφική εταιρεία. Μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει δέκα άλμπουμ ετερόκλητων Ελλήνων καλλιτεχνών. Εκείνο της Άννας Λινάρδου, «Heterotopia», από πολλούς ανθρώπους της μουσικής θεωρήθηκε ως μια από τις καλύτερες μουσικές κυκλοφορίες του 2019
Ο Βασίλης επιστρέφει στην ημερομηνία γέννησης του Underflow. Δεν μιλάμε για την ημέρα που άνοιξε το «δισκάδικο». Αλλά για την εποχή που η σκέψη για εκείνο, έκανε πρεμιέρα στη σκέψη του. Μας λέει: «Άλλο ήταν το επάγγελμά μου. Κατασκευαστής ήμουν. Πολυκατοικίες έφτιαχνα. Εκείνο το επάγγελμα λόγω κρίσης κατάντησε ανέκδοτο. Κάποια στιγμή σταμάτησα. Και θεωρώ πως ήμουν από τους τυχερούς που είχαν την πολυτέλεια να περάσουν χρόνο χωρίς να κάνουν τίποτα. Ή όχι ακριβώς τίποτα. Έκανα τον ψαρά στην Σκύρο, όχι τον τόπο που γεννήθηκα, αλλά την πατρίδα που επέλεξα, όταν σκέφτηκα πως ήθελα να φτιάξω έναν χώρο που θα υπηρετούσε την πιο ‘εξειδικευμένη’ μουσική. Ένα σημείο που κάποιος θα μπορούσε να βρει πράγματα, μουσικές, που δεν θα μπορούσε να βρει αλλού. Και που η διαδρομή του πελάτη δεν θα ήταν μονόδρομος, από το ράφι στο ταμείο. Ήθελα έναν χώρο που ο κόσμος θα μιλούσε για μουσική, θα έπινε καφέ ακούγοντάς τη, ενώ παράλληλα θα είχε την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με την τέχνη γενικότερα. Το Underflow λειτουργεί και ως γκαλερί και ως συναυλιακός τόπος»
Η στιγμή που πρέπει να φύγω φτάνει. Φοράω το παλτό μου, τυλίγω το κασκόλ στο λαιμό, μαζεύω σημειώσεις, ετοιμάζω το σάκο μου. Ανοίγω τη βαριά γυάλινη πόρτα με το περίεργο ξύλινο χερούλι και βγαίνω στην Καλλιρρόης. Από μπροστά μου περνούν πειραγμένες μηχανές που κάνουν σαματά. Τύποι που βιάζονται να πάνε σπίτι. Βάζω μπρος τη Βέσπα. Σκέφτομαι τον τίτλο που θα μπορούσε να κάτσει σωστά σ’ αυτό το κείμενο. Πριν από λίγο άκουγα ανατολίτικα νανουρίσματα και τώρα ακούω το σκληρό τέκνο που αφήνουν κινητήρες οχημάτων. Μια χαρά. Να το πάρω από την αρχή; Αν η πόλη δεν χάνει την καλλιτεχνική της φρεσκάδα είναι γιατί μέσα της ζουν ακόμη άνθρωποι που ακολουθούν τα όνειρά τους.
πηγή: athensvoice.gr
