Aπό την Αγγελική Κώττη //
Δυο βήματα απ’ την Ομόνοια, και ένα βήμα από το κτήριο της Δημοτικής Αστυνομίας στην Αγίου Κωνσταντίνου. Δίπλα στο Εθνικό Θέατρο και στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου που μόλις αναπαλαιώθηκε και επισκευάστηκε. Με ξενοδοχεία όπου καταλύουν αμέτρητοι τουρίστες χειμώνα και, ειδικά, καλοκαίρι.
Σε μια περιοχή που βρωμάει και ζέχνει σαν υπαίθριο ουρητήριο, στην πιο βρώμικη από ποτέ περίοδο της Αθήνας- ο δημαρχούκος έχει άλλες ασχολίες: να βάψει τα κάγκελα Αβραμόπουλου και να αφαιρέσει (μάλιστα, να αφαιρέσει) κάδους και καλαθάκια σκουπιδιών.
Όπου το εμπόριο ναρκωτικών ευδοκιμεί και τα είκοσι χρόνια παραμονής μου. Απλώς αλλάζει στέκια, που απέχουν μεταξύ τους μερικά μέτρα, κάθε φορά που το σπρώχνει η αστυνομία. Τα θύματά του κάνουν χρήση όπου βρουν, όποια ώρα της μέρας. Εξω από το Εθνικό Θέατρο ή απέναντι, σχεδόν στα σκαλιά της εκκλησίας, στους πεζοδρόμους με τα μικρά καφέ και τις εισόδους των ξενοδοχείων.
Σε μια γειτονιά στην οποία τα πεζοδρόμια και οι πεζόδρομοι είναι ανύπαρκτες έννοιες. Όχι μόνο παντού είναι σταθμευμένα αυτοκίνητα και μηχανές, αλλά κινούνται και στα πεζοδρόμια και στους πεζοδρόμους, λούζοντας με βρισιές και μαγκιές όποιον πεζό τολμήσει να μιλήσει.
Σε δρόμους όπου η ανομία και η παρανομία (από πορνεία, μέχρι λαθρεμπόριο τσιγάρων, κλοπιμαίων κινητών κ.α.) ανθούν και είναι φαινόμενα καθημερινά.
Σε αυτό τον χώρο, ξεσηκώθηκαν τώρα επειδή νοικιάστηκαν κάτι άδεια γραφεία και θα γίνει συσσίτιο για πρόσφυγες. Μαζεύουν υπογραφές και ζητούν να μην επιτραπεί η λειτουργία του, η οποία, λένε, θα υποβαθμίσει την περιοχή (την τόσο γεμάτη αναβάθμιση!).
Γιατί;
Γιατί- νομίζουν- πως μπορούν. Οι πρόσφυγες βλέπετε, δεν είναι μαφία. Δεν είναι ελληνάρες. Δεν είναι η δημαρχάρα. Είναι αναγκεμένοι και αδύναμοι.
Κι όταν τους λες πως αυτό είναι ρατσιστικό, θυμώνουν κιόλα….
