Από την bitchάρα //
Η Κούβα του Φιντέλ ήταν το μικρό γαλατικό χωριό του 20ου αιώνα.
Ας τον χαρακτηρίζουν «αμφιλεγόμενο» οι ανόητοι (ανάμεσά τους και η κρατική ΕΡΤ). Τους στοίχειωνε τις νύχτες τους τόσα χρόνια, ήταν ο χειρότερός τους εφιάλτης.
Όταν με το καλό ψοφήσει ο Τραμπ
καμιά τηλεόραση δεν θα τον πει αμφιλεγόμενο
Σ’ αυτό τον κόσμο ζούμε..
H Κούβα ήταν μια στυγνή δικτατορία.
Βεβαίως…
-Εκτός απ’ το ελεύθερο κομμάτι της, το αγλάισμα της ελευθερίας και της δημοκρατίας, το Γουαντανάμο (το έκλεψα από το facebook, αλλά δεν θυμάμαι από ποιον).
Άτιμη Κούβα! Να έχεις επιβάλει 50 χρόνια και βάλε εμπάργκο στην Αμερική. Να ετοιμάζεσαι να κάνεις εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων. Να προσπαθείς να δολοφονήσεις τον ηγέτη της 648 φορές (ούτε 650). Στο πυρ το εξώτερον!
-Και να ρωτάνε τον Φιντέλ στα Ηνωμένα Εθνη αν φοράει αλεξίσφαιρο γιλέκο κάτω από τη στρατιωτική στολή, όπως θρυλείται. Κι εκείνος να ξεκουμπώνει το αμπέχωνο και να δείχνει γυμνό το στήθος του, λέγοντας πως έχει προστασία την αγάπη του λαού του.
Μ’ αυτή τη στολή που μπήκε στην Αβάνα τον έντυσαν πριν το μεγάλο «αντίο». Χωρίς παράσημα καρφιτσωμένα και σκήπτρα.
Ηταν θεός; Ήταν τέλειος;
Τίποτα από αυτά δεν ήταν. Όμως ήταν ένας μεγάλος, ιστορικός ηγέτης του 20ού αιώνα, ένας αληθινός επαναστάτης. Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο τα έγραψε καλύτερα στο βιβλίο του «Καθρέφτες»:
«Οι εχθροί του λένε ότι ήταν ένας μη εστεμμένος βασιλιάς που μπέρδευε την ενότητα με την ομοφωνία. Και σ’ αυτό οι εχθροί του έχουν δίκιο.
Οι εχθροί του λένε πως εάν ο Ναπολέων είχε μια εφημερίδα όπως η Granma, κανένας Γάλλος δεν θα είχε μάθει την καταστροφή στο Βατερλό. Και σ’ αυτό οι εχθροί του έχουν δίκιο.
Οι εχθροί του λένε ότι άσκησε την εξουσία μιλώντας πολύ και ακούγοντας λίγο, γιατί είχε μάθει να ακούει περισσότερο ήχους παρά φωνές. Και σ’ αυτό οι εχθροί του έχουν δίκιο.
Αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν τα λένε οι εχθροί του:
ότι δεν έβαλε ποτέ στα βιβλία της ιστορίας το γεγονός ότι πρόταξε στο στήθος του στις σφαίρες των εισβολέων,
ότι αντιμετώπισε τυφώνες ως ίσος προς ίσο, τυφώνας προς τυφώνα,
ότι επέζησε από 637 απόπειρες κατά της ζωής του,
ότι η μεταδοτική ενέργειά του ήταν καθοριστική στο να βγει η χώρα του από το καθεστώς της αποικίας,
και δεν ήταν από την κατάρα του Εωσφόρου ή θαύμα του Θεού ότι η νέα χώρα κατάφερε να επιζήσει από δέκα Αμερικανούς προέδρους, οι οποίοι είχαν φορέσει ήδη την πετσέτα στο λαιμό και ήταν έτοιμοι να τον φάνε με το μαχαιροπήρουνο.
Και οι εχθροί του δεν αναφέρουν ποτέ ότι η Κούβα είναι μια σπάνια χώρα που δεν ανταγωνίζεται μαζί τους για το Παγκόσμιο Κύπελλο Doormat.
Και δεν λένε ότι η επανάσταση, η οποία τιμωρείται για το έγκλημα της αξιοπρέπειας, είναι αυτό που κατάφερε να είναι και όχι αυτό που ευχόταν να γίνει. Ούτε λένε ότι το τείχος που χωρίζει την επιθυμία από την πραγματικότητα έγινε ψηλότερο και πιο φαρδύ εξαιτίας του ιμπεριαλιστικού εμπάργκο, το οποίο πνίγει τη δημοκρατία κουβανέζικου στιλ- μια στρατιωτικοποιημένη κοινωνία- και γέννησε τη γραφειοκρατία, πάντα έτοιμη με ένα πρόβλημα για κάθε λύση, δίνοντάς της τα άλλοθι που απαιτούνται για να δικαιολογεί και να διαιωνίζει τον εαυτό της.
Και δεν λένε ότι παρά όλη τη θλίψη, παρά την εξωτερική επιθετικότητα και την εσωτερική αυθαιρεσία, αυτό το λυπημένο και πεισματάρικο νησί έχει γεννήσει τη λιγότερο άδικη κοινωνία στη Λατινική Αμερική.
Και οι εχθροί του δεν λένε ότι αυτό το κατόρθωμα ήταν το αποτέλεσμα της θυσίας του λαού της, καθώς επίσης και της πεισματάρικης θέλησης και της παλιομοδίτικης αίσθησης της τιμής του ιππότη που πάντα πολέμησε στο πλευρό των ηττημένων, όπως ο διάσημος συνάδελφός του στα πεδία της Καστίλης.»
Τι έμεινε να πούμε;
Ο τρυφερός και σπαρακτικός αποχαιρετισμός του Μίκη:
Αγαπημένε Φιντέλ,
μας άφησες και είναι η πρώτη φορά που διαφωνώ μαζί σου.
Αθήνα 26.11.2016
Μίκης Θεοδωράκης.
Μας έμειναν τα δάκρυα του Ντιέγκο Μαραντόνα.
Αν μας έμειναν οι πανηγυρισμοί των Κουβανών φυγάδων (δεν τους εξόρισε κανείς) στο Μαϊάμι είναι γιατί αυτούς παρουσιάζουν τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα. Όχι το πένθος στην Κούβα.
Μας έμεινε και η αγωνία για το τι θα γίνει σε αυτή την τόσο πεισματάρα γωνιά του πλανήτη, σε αυτό το επαναστατημένο γαλατικό χωριό.
Και, προσωπικά, μου έμεινε η λεζάντα στη φωτογραφία:
«Φιντέλ και Ερνέστο ετοιμάζονται για την έξοδο στην αθανασία!!!!!!!»
