του Μάρκου Ψυχάρη //
Από το 2010 η Ελεάννα Φινοκαλιώτη ζει την Αθήνα αλλιώς. Οι περισσότεροι γκρινιάζουν για την πόλη που ζουν, εκείνη γιατί όχι; Tι συμβαίνει με αυτή την κοπέλα που πάει για καριέρα στην “αγορά” της έκφρασης; Ηθοποιός, την περασμένη σεζόν στο “Θέατρο Τέχνης” και τραγουδίστρια, το άλμπουμ της “Ταξίδια Ψυχής” έγινε μαζί με τον διάσημο κιθαρίστα Παναγιώτη Μάργαρη, η Ελεάννα, εκείνη της πόλης, κυκλοφορεί γεμάτη πίστη για όσα εκπέμπει από τις σκηνές θεάτρων ή μουσικών που εμφανίζεται. Όμως, ας επιστρέψουμε στην αρχή. Γιατί αυτή η γυναίκα ζει τη ζωή της στην Αθήνα όχι απλώς αδιαμαρτύρητα αλλά με εκτροχιασμένη θετικότητα; Η Φινοκαλιώτη μεγάλωσε στην Κρήτη και τη Ρόδο. Στην Αθήνα ήρθε για σπουδές στο μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου της πόλης. Κάπου εκεί ξεκινούν όλα. O ερχομός της στην πόλη που απογείωσε την πίστη της για καριέρα σε κάτι που φανερά ή μυστικά διεκδικούσε. Γιατί άραγε;
-Θα ήθελα να επιστρέψουμε πίσω, λίγο πίσω. Στη ζωή που είχες στην Κρήτη και τη Ρόδο. Λες πως η ενασχόληση σου, αρχικά, με το θέατρο – μετά με το τραγούδι έγινε στην Αθήνα. Πες μου, πριν την Αθήνα η ζωή σου πώς ήταν;
-Κρήτη. Άγιος Νικόλαος. Μια μικρή πόλη δίπλα στη θάλασσα και μια λίμνη. Σχολείο, εφηβεία και φίλοι. Θυμάμαι πολλές βόλτες στη θάλασσα και Ρόδο τα καλοκαίρια στη γιαγιά και στις ξαδέρφες που ήταν σαν αδερφές μου. Εκεί παιχνίδι πολύ, ξεγνοιασιά και μια μεγάλη αυλή όπου τα απογεύματα μαζευόμασταν όλοι κάτω από την κληματαριά και μου ζητούσαν πάντα να παίξω κάτι. Την Αλίκη, πώς κάνει ο σκύλος, άλλοτε ένα τραγούδι για να κερδίσω μια μπάλα παγωτό.
-Αν δεν περνούσες στο Μαθηματικό της Αθήνας θα είχες ακολουθήσει ένα μοντέλο ζωής που δεν θα ταίριαζε με τις αληθινές σου προσδοκίες, ελπίδες;
-Το Μαθηματικό ήταν το εισιτήριό μου να έρθω Αθήνα και να κυνηγήσω όσα πραγματικά ήθελα και δεν μπορούσα να κάνω στην Κρήτη γιατί δεν είχα την επιλογή. Σίγουρα δεν μπορώ να με φανταστώ σε κάποιο μοντέλο ζωής που δεν θα μου ταίριαζε. Γρήγορα θα το έσπαζα για να βρω κάτι στο οποίο νιώθω ελεύθερη.
-Τι θυμάσαι από την πρώτη φορά που ανέβηκες στη σκηνή;
-Ήταν στο Θέατρο Κάππα, πρώτες εξετάσεις. Θυμάμαι έτρεμα να βγω στη σκηνή. Ακούω τη μουσική με την οποία βγαίνω στη σκηνή και κομπιάζω, δεν κάνω βήμα. Κι έρχεται ο φροντιστής και μου λέει «τι κάνεις»; Και με σπρώχνει κυριολεκτικά στη σκηνή! Μόλις πάτησα λοιπόν τη σκηνή κι ένιωσα τη ζέστη από το φως και την αύρα του κόσμου, κάτι συνέβη πρωτόγνωρο. Ένιωσα τα πόδια μου να περπατούν διαφορετικά. Βρήκα επιτόπου το βήμα του ρόλου! Καταλάβαινα ότι έτσι δεν είχα περπατήσει ξανά και αφέθηκα. Και ήταν μαγικά… Σαν να ήμουν σπίτι.
-Η σκηνή έχει φύλο; Είναι άνδρας; Είναι γυναίκα; Τι τύπου άνθρωπος μπορεί να είναι;
– Δεν ξέρω αν έχει φύλο. Ξέρω ότι έχει x-rays. Διαπερνά και καθρεφτίζει τα πάντα. Δε γίνεται να κρύψεις κάτι. Εκεί πάνω ξαναγίνεσαι γυμνός όπως έρχεσαι στη ζωή.
-Έχεις σκεφτεί πως κάποια στιγμή ίσως χρειαστεί να διαλέξεις μια συγκεκριμένη πορεία σε μια από τις δύο τέχνες που ασχολείσαι; Τι θα κάνεις τότε;
-Αυτό είναι ένα ερώτημα που μου τίθεται συχνά. Όμως δεν το σκέφτομαι, κοιτώ εγώ να κάνω επιλογές που με αφορούν. Αν χρειαστεί κάποια στιγμή να αποκοπώ από κάτι, γρήγορα θα βρω τρόπο να γυρίσω ξανά σε αυτό γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
-Τι είναι “νέο” στο ελληνικό τραγούδι σήμερα;
-Υπάρχει έντονα η τάση να παντρεύεται το παλιό με νέους δρόμους μουσικούς, σημερινούς. Αγαπημένοι ήχοι να επαναπροσδιορίζονται με έντονα τα σημερινά στοιχεία.
