Αλοιφή για γέρους – Κεφάλαια 10 & 11. Από τον Ελευθέριο Λεβαντή.
Νομίζω ότι θεωρούμε δεδομένο, πως όλα στη ζωή είναι δύο – και ότι όπως έχουμε δύο χέρια, ή δύο μάτια, έχουμε και δύο φορές την ευκαιρία να ζήσουμε!
Ζακ
The Dresden Dolls ‘Shores of California’ music video
-Και τότε, τι ακριβώς πιστεύεις ότι κάνουμε εδώ – εσύ τι νομίζεις ότι κάνεις εδώ πέρα Ζακ;
-Να σου πω εγώ τι κάνουμε, καθόμαστε και φυλλορροούμε στα όρια της πραγματικότητας, ψαρεύοντας ελπίδες και οράματα, καθώς πλησιάζουμε τις παρυφές της, ή απλά καθόμαστε εδώ όχι από επιλογή, αλλά επειδή φοβόμαστε να ανοίξουμε την πόρτα του ονείρου. (ειχα αποστηθίσει εκείνο το βιβλίο που μου ειχε χαρίσει ενας junky Λοχίας)
Κυρίως επειδή θεωρούμε σαν δεδομένο ότι όλα στον κόσμο μας είναι δύο, και ότι όπως έχουμε δύο χέρια ή δύο μάτια, έχουμε και δύο φορές την ευκαιρία να ζήσουμε – και λέμε μέσα μας ότι αυτή την πόρτα θα τη ανοίξουμε την επόμενη φορά …
Και πίσω από αυτή την πόρτα βρίσκονται όλες οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες σου, που καθώς μεγαλώνεις δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας - δηλ. τα όνειρά σου που φεύγουν ανεκπλήρωτα για τσάρκα στο υπερπέραν!
Ξαφνικά άρχισαν να σκοτεινιάζουν τα πάντα γύρω μου και από τη ζαλάδα μου’ ρθε να ξεράσω. Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα – μου φάνηκε ότι πεθαίνω και σίγουρα δεν καταλάβαινα ούτε τι έλεγα, ούτε τι μου έλεγαν - μόνο θυμάμαι ακόμα εκείνα τα πούστικα χαμόγελα του Pierre, κάθε φορά που πλησίαζε το τραπέζι μας - με ενθαρρύνει, σκεφτόμουν ο ηλίθιος, θα είναι όμορφα σήμερα !
Το σκοτάδι στις αισθήσεις μου ήρθε και κάλυψε τα πάντα και δεν θυμάμαι τίποτα άλλο, παρά την παρουσία της κάπου δίπλα μου, από το άρωμα της, το δέρμα της όταν την άρπαξα πριν σωριαστώ και τα γαλλικά του Pierre που κάτι της έλεγε, όταν με μετέφεραν άρον - άρον έξω από το κατάστημα, που εκείνη την ώρα βαρούσε μπλουζ από τη Λουιζιάνα.
Ξύπνησα ζαλισμένος σε ένα μεγάλο δροσερό για εκείνα τα μέρη δωμάτιο και προτού να μπορέσω να πω πολλά, είδα απέναντί μου μια σβάστικα κρεμασμένη στο τοίχο και από κάτω έναν χοντρό με κοκάλινα γυαλιά να με κοιτάζει με ένα μεγάλο ηλίθιο χαμόγελο, άνω δίπλα του διέκρινα τη Λορέττα.
- Welcome Scheissami, είπε ο τύπος ειρωνικά.
Κεφάλαιο 11: Ό,τι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός…
Kαι υπάρχει μια ερώτηση που αποφεύγω να κάνω σε γέρους ανθρώπους, που και εκείνοι πάλι αποφεύγουν να απαντήσουν άμεσα: Λοιπόν,… πώς ήταν;
Aloysius
air Kelly watch the stars moog cookbook remix
Τέσσερα λεπτά ζει ο ανθρώπινος εγκέφαλος, χωρίς φρέσκο αίμα - τέσσερα λεπτά μόνο ζει χωρίς σώμα.
Τέσσερα λεπτά είμαστε ακόμα εκεί, αφού έχουμε ήδη πεθάνει … αλλά φαντάσου τι θα γινόταν αν σε αυτά τα τέσσερα λεπτά που λείπουμε από τον πραγματικό κόσμο, πιάνουμε συχνότητες που μας μεταφέρουν σε εκείνη την απίθανη ποιότητα του κόσμου των ονείρων μας και τότε, πόσο διαφορετικά θα διαπιστώναμε ότι είναι τα πράγματα γύρω μας.
Τέσσερα λεπτά λοιπόν κείτονταν εκεί και ο Τζακ βλέποντας τον ξενέρωτο Ναζί να κάθεται και να τον κοιτάζει με εκείνο το χαρακτηριστικό χαμόγελο των επικίνδυνων τρελών.
Τέσσερα λεπτά είχε στη διάθεσή της και η Λορέττα για να κάνει την καρδιά του να σκιρτήσει ….
Και μέχρι τότε θα έπρεπε να βρουν ενδείξεις εκείνης της μυστικής ουσίας, που κάνει τον άνθρωπο να ξαναγεννιέται και να μένει για πάντα νέος – πειράματα που ο πατέρας του Fritz, ο Alosio v. Baime διενεργούσε στο γκέτο της Κρακοβίας και που δεν ολοκλήρωσε ποτέ, καθώς τον πρόλαβε η παγκόσμια ειρήνη..
Δίπλα στον φασίστα στεκόταν κάπως αφηρημένη μια διαφορετική πια Λορέττα μέσα σε άσπρη στολή νοσηλεύτριας με δερμάτινα άσπρα πέτα, που δεν έκλεινε καλά μπροστά, με αποτέλεσμα να προβάλει στο ημίφως εικόνες από δύο απαστράπτουσες λαμπερές μπουτάρες.
Ό,τι λάμπει όμως, δεν είναι πάντα χρυσός Τζιμ. Αντίθετα, ό,τι βρωμάει έτσι είναι πάντα σκατά, σκεφτόμουν εκείνη την ώρα, καθώς κοίταζα γύρω μου τα διάφορα εργαλεία βασανισμού Εβραίων, να στολίζουν σαν τρόπαια τους τοίχους του σαλονιού εκείνου του ανωμάλου γερμαναρά στη Σαϊγκόν.
