Του Γιάννη Παναγόπουλου //
Είναι 9.00μ.μ. Ο Τάσος, που αργότερα θα πούμε περισσότερα για εκείνον, μου δείχνει μια Αθήνα που ως εκείνη την στιγμή δεν γνώριζα. Ή αρνιόμουν να γνωρίσω. Μου δείχνει το κέντρο της πόλης μου αλλιώς. Περπατάμε αργά σε δρόμους που συνήθως περπατώ γρήγορα. Σωκράτους, Βερανζέρου, Άγιος Κωνσταντίνος. Του μιλώ για τις χαμένες ευκαιρίες της πόλης. Τα κτήρια που χάνονται. Μου μιλά για τον ανθρώπινο πόνο που ζει στα σκαλοπάτια των εισόδων τους.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Και αυτό θα γίνει μόνο αν γυρίσουμε τον χρόνο, λίγες ώρες, πίσω.
Είναι ένα ηλιόλουστο κυριακάτικο απόγευμα. Φυσά λίγο αλλά αυτό μπορεί να κάνει μια βόλτα με τα πόδια περισσότερο ευχάριστή. Το ραντεβού με τον Τάσο έχει κλείσει, από την προηγούμενη μέρα, για τις 5.00μ.μ.. Θα συναντηθούμε έξω από τον Χόντο στην Ομόνοια. Είμαι στην ώρα μου. Είναι στην ώρα του. Και μετά το πρώτο: «Γεια σου τι κάνεις;» μου πρότεινε: «Θέλεις να δεις κάτι που δεν έχει δει;». Απάντησα: «Nαι». Και μετά; Μετά μπήκε, σφήνα, ένας όρος. Πως επειδή το όλο πράγμα είναι έκπληξη ότι θα μπορούσα να ρωτήσω ό,τι ήθελα για εκείνον και τη «Γέφυρα» αλλά τίποτα για το μέρος που θα πάμε.
Ανεβαίνοντας από Ομόνοια προς Εξάρχεια μαθαίνω πως ο Τάσος είναι ένας εκ των πρωταγωνιστών στη «Γέφυρα». Μίας Συλλογικότητας (Σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα) με κύριο σκοπό την Αλληλεγγύη. Οι δράσεις της έχουν κατανεμηθεί με βάση τις ανάγκες της ανιδιοτελούς προσφοράς των μελών και πως μοναδικός προσανατολισμός τους είναι η παροχή βοήθειας σε κάθε Άνθρωπο χωρίς διακρίσεις .
Ανεβαίνουμε την οδό Στουρνάρη. Περπατάμε βιαστικά. Ο Τάσος λέει πως η «Γέφυρα» είναι η συνέχεια μίας προσπάθειας που έχει ξεκινήσει το 2013 αλλά διαλύθηκε πριν ένα χρόνο. Μπορεί να είναι μια αυθαιρεσία. Είναι η εικόνα που έχω μετά από λίγες ώρες γνωριμίας μαζί του. Νομίζω πως η “Γέφυρα” έχει τον ενθουσιασμό του νέου ακόμα στον πυρήνα της. Η ομάδα μετρά μόλις έξι μήνες δράσης. Θα μπορούσε να είναι αλλιώς;
Έξω από την κατάληψη της οδού Νοταρά μάς χαιρετά μια ομάδα παιδιών από το Τμήμα Μουσικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Αθηνών. Μπαίνοντας στο κτήριο αντίκρισα ένα σωρό παιδιά, γυναίκες και άνδρες που ζουν εντός του. Εδώ τα πράγματα είναι αλλιώς. Η αραβική μπλέκει με την ελληνική γλώσσα. Δεν είναι μόνο όμως αυτό. Υπάρχει και η διεθνής γλώσσα των παιδιών που τρέχουν ανάμεσα μας. Οι Φωνές τους και το Βουητό τους είναι ίδια σε όποιο σημείο της γης και αν στέκεσαι.
Τώρα είμαστε στον πρώτο όροφο του κτηρίου της οδού Νοταρά. Καθόμαστε στο πάτωμα ενός δωματίου που στους τοίχους του, σαν άλλες ταπετσαρίες, υπάρχουν ζωγραφιές παιδιών. Οι φοιτητές κάνουν μάθημα μουσικής σε παιδιά που αναγκάστηκαν, με τους γονείς τους να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Τρέχουν γύρω τους. Τρακάρουν στα όργανά τους. Χτυπούν παλαμάκια στο άκουσμα ρυθμών. Υπάρχει ελπίδα. Έτσι δεν είναι;
Είναι 6.30μ.μ. Και ο Τάσος μού γνέφει πως πρέπει να φύγουμε. Το κάνουμε. Παίρνουμε πορεία για την Πλατεία Ομονοίας. Ξανά εκεί; Εκείνος λέει πως υπάρχει ένα νέο ραντεβού που περιμένει. Για μια ακόμα φορά δεν έχω ιδέα πού θα πάμε. Είναι πλέον νύχτα. Στεκόμαστε έξω από τον Χόντο. Από διαφορετικά σημεία βλέπω να έρχονται πρόσωπα που τον χαιρετούν. Αυτή η συνάντηση έχει άλλο σκοπό. Όλοι μαζί, ως ομάδα, να χαθούμε στο κέντρο της πόλης. Να βρούμε ανθρώπους που έχουν ανάγκη άλλους ανθρώπους και να τους τη δώσουμε. Έτσι γίνεται. Η ομάδα σε ένα μπλοκ σημειώνει τα σημεία των δρόμων που άνθρωποί της θέλουν βοήθεια.
Επιστρέφω στην αρχή του κειμένου. Ο Τάσος μού δείχνει μια Αθήνα που ως εκείνη την στιγμή δεν γνώριζα. Ή αρνιόμουν να γνωρίσω. Μου δείχνει το κέντρο της πόλης μου αλλιώς. Περπατάμε αργά σε δρόμους που συνήθως περπατώ γρήγορα. Σωκράτους, Βερανζέρου, Άγιος Κωνσταντίνος…. Η ομάδα μοιράζει προφυλακτικά σε πόρνες. Δεν είναι εκείνα που αγοράζεις σε περίπτερο. Είναι άλλα. Στο πακέτο υπάρχουν πληροφορίες υγειονομικού χαρακτήρα. Και αριθμοί τηλεφώνων που μπορούν να φανούν χρήσιμοι όταν ένα άτομο κινδυνεύει. Περπατάμε στην νύχτα. Δεν αισθάνομαι άνετα. Μετά από χρόνια ξαναπερπατώ σε αυτό το κομμάτι της Αθήνας. Δεν ξέρω τι να πω σε όσα βλέπω. Δεν κρίνω. Σκέφτομαι. Είμαι μέρος της «Γέφυρας»; Ίσως ναι.
