Σινεμά. Είδαμε ‘’Υποψίες’’ – Μια χώρα ‘’εξπρές του μεσονυχτίου’’

-Μέσα σ’ ένα καφκικό σκηνικό που, όμως δεν είναι άλλο από τα περίχωρα της σημερινής Κωνσταντινούπολης, ο Εμίν Αλπέρ (‘’Πέρα από το λόφο’’), ξετυλίγει ένα γριφώδες και σκοτεινό σενάριο που  όσο αναπτύσσεται απλώνει τους ιστούς του και τυλίγει μια ολόκληρη χώρα χωρίς να διστάσει, στο φινάλε, να τη στραγγαλίσει!

-Αλλά δεν είναι μόνο το πολιτικό χάος που πλάνο – το πλάνο βρικολακιάζει και πίνει το αίμα μιας ολόκληρης χώρας, είναι και η σχιζοφρένεια με τον παραλογισμό που απλώνονται σε ολόκληρη τη κοινωνία σαν το ‘’κουφό’’ χιόνι των τελευταίων σκηνών που σκεπάζει και νεκρώνει κάθε ζωή και αντίσταση.

-Το φιλμ ξεκινάει με την Κωνσταντινούπολη να βρίσκεται στη δίνη της πολιτικής βίας όπου ένας υψηλόβαθμος αστυνομικός ‘’αποφασίζει και διατάσσει ’’ έναν  κατάδικο να… αποφυλακιστεί υπό έναν δεσμευτικό όρο: να ενταχθεί σε μια μονάδα των μυστικών υπηρεσιών της οποίας τα μέλη εργάζονται ως σκουπιδιάρηδες. Ο κατάδικος  δέχεται και ξεκινά να μαζεύει σκουπίδια από τις φτωχογειτονιές, ελέγχοντας αν μέσα σ’ αυτά βρίσκονται υλικά που σχετίζονται με την κατασκευή βομβών. Σε μία απ’ αυτές τις γειτονιές βρίσκει τον μικρό του αδελφό που δουλεύει στον δήμο, στην ομάδα που αναλαμβάνει την εξολόθρευση αδέσποτων σκύλων – άλλη μια βαρβαρότητα μιας κοινωνίας που έχει μετατρέψει τη καθημερινότητά της σε εφιάλτη. Η απροθυμία του μικρότερου να συνδεθεί με τον ‘’πρώην’’ φυλακισμένο αδελφό του, οδηγεί τον τελευταίο στο να πλάσσει ιστορίες συνωμοσίας μέσα στις οποίες  βυθίζεται ολόκληρη η χώρα η οποία μετατρέπεται σε κόλαση παρόμοια με εκείνη που υπήρχε στο ‘’Εξπρές του μεσονυχτίου’’, 1978,  του  Άλαν Πάρκερ με τον Μπραντ Ντέιβις κι είχε να κάνει με τις συνθήκες που επικρατούσαν στις τουρκικές φυλακές.

-Και σε πιάνει η ψυχή που 40 χρόνια μετά, ‘’Οι Υποψίες’’ φανερώνουν ότι αυτό το κλίμα των τουρκικών φυλακών, όχι μόνο δεν έχει καλυτερεύσει αλλά έχει απλωθεί σε ολόκληρη τη χώρα! Και το ακόμα πιο σοκαριστικό είναι ότι αυτή την κατάθεση την κάνει ένας Τούρκος καλλιτέχνης, ο σκηνοθέτης, κι όχι κάποιος Δυτικός που… μισεί και εχθρεύεται τη ‘’δημοκρατική’’ Τουρκία. Κι όπως  χαρακτηριστικά σημειώνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης ‘’το πολιτικό σύστημα φτιάχνει “ανθρωπάκια” και τα εντάσσει βίαια στους μηχανισμούς του, παρέχοντάς τους εξουσία και μέσα βίας, τα οποία στο τέλος στρέφονται εναντίον του και οδηγούν στην καταστροφή του’’.

-Ένα φιλμ-σοκ για γερά νεύρα που ξεφεύγει από φολκλόρ αναπαραστάσεις και με δυνατή κινηματογραφική γλώσσα -σενάριο, σκηνοθεσία, φωτογραφία, ερμηνείες – καταγγέλλει την τρομοκρατία ως γέννημα και θρέμμα της  εξουσίας –της κάθε εξουσίας, όχι μόνο της Τουρκικής.