- Ήταν άγιος; ΟΧΙ
- Ήταν φιλόδοξος; ΝΑΙ
- Ήταν δυνάστης; ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΗΤΑΝ
- Ήταν μεγάλος ηγέτης; ΣΙΓΟΥΡΑ
- Υπάρχει ηγέτης που να αρέσει σε όλους; ΟΧΙ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
-Κάποια Χριστούγεννα, βρέθηκα στο ονομαστό Bondi beach (where God, surfs) στην Αυστραλία….Επειδή οι εποχές είναι ανάποδα στο νότιο ημισφαίριο, το Bondi ήταν γεμάτο νέους και νέες από όλον τον κόσμο που το όνειρό τους ήταν να σερφάρουν στα κύματα του ωκεανού σε εκείνο ειδικά το σημείο του πλανήτη. Συζητούσα με έναν Λιβανεζοαυστραλό για την πολιτική στην Αυστραλία και σε άλλα μέρη του κόσμου και μιλώντας για την Κούβα έμαθα την ιστορία του παππού του, που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αληθινή, πράγμα που υποστήριζε με σθένος ο ίδιος.
“Κάποτε, κάνοντας εμπόριο, ο Λιβανέζος αυτός επιχειρηματίας βρέθηκε στην Αβάνα. Έχουν περάσει χρόνια και δεν θυμάμαι για ποιόν ακριβώς λόγο, όμως κατηγορήθηκε και φυλακίστηκε άδικα, με συνοπτικές διαδικασίες, από το καθεστώς, καθώς κρίθηκε ύποπτος για δωροδοκία και περίεργες σχέσεις με αξιωματούχους. Μέσα από τη φυλακή έστειλε γράμμα στον ίδιο τον Φιντέλ εξηγώντας του ότι ήταν εντελώς αθώος και μιλώντας για την οικογένειά του και την νεοαποκτηθείσα σύζυγο, που τον περίμενε πίσω στον Λίβανο. Έγραψε το γράμμα, μην έχοντας μεγάλες προσδοκίες εννοείται, αλλά μετά από λίγο καιρό προς μεγάλη του έκπληξη, διατάχθηκε η αποφυλάκισή του, με τον όρο, να εγκαταλείψει άμεσα το νησί. Πράγμα που έγινε. Γυρνώντας στην πατρίδα και στη σύζυγό του, απόκτησε, μετά από έναν χρόνο, έναν γιό. Δείχνοντας έμπρακτα την ευγνωμοσύνη του, τον ονόμασε Φιντέλ προς τιμήν του Κάστρο, και έστειλε ένα ακόμη γράμμα στην Αβάνα, εξηγώντας την πράξη του αυτή.
Από τότε, και κάθε χρόνο, μέχρι που το παιδί έγινε δεκαοκτώ χρονών, ο “νονός” Φιντέλ, έστελνε σε φάκελο, εκατό δολλάρια Αμερικής, (και όχι Κουβανέζικα) στον μικρό Λιβανέζο!”
–Αστυνομοκρατούμενο καθεστώς σίγουρα ήταν η Κούβα. Ειδικά οι ξένοι ήταν σημαντικό να αισθάνονται προστατευμένοι ανά πάσα στιγμή. Αυτό το έβλεπα στις 4 το ξημέρωμα, όταν φεύγοντας από κάποιο λάϊβ, τριγύριζα στους δρόμους της παλιάς Αβάνας, που δεν ήταν και φωταγωγημένοι στο φουλ, μόνη, χωρίς ποτέ κανείς να με ενοχλήσει, γιατί η σκιά του αστυνομικού με πολιτικά, ήταν διακριτή στην γωνία κάτω από το φανάρι, όταν άφηνα την τσάντα μου στο διπλανό κάθισμα και κανείς δεν την πείραζε, όταν περνούσα από τους επαρχιακούς δρόμους και στην ερημιά των φυτειών, και όλα ήταν χωρίς εκπλήξεις….
–Η μουσική της Κούβας, ήταν σαν μαγνήτης για μένα. Όλα τα είδη που γεννήθηκαν και άκμασαν σε αυτό το νησί. Από καλλιτέχνες που διέφυγαν στην Δύση, ή επέστρεφαν πάντα στον τόπο τους. Ήταν κάτι σαν πηγή, που την δημιούργησαν οι ειδικές συνθήκες. Και με έκανε να θέλω να ξαναπάω. Από την πρώτη φορά που πήγα, όμως, μέχρι την τελευταία, υπήρχε, μεγάλη διαφορά….. Σε όλα. Το 2005 ήταν νομίζω, γυρνώντας από τα χωριά πάνω στην Σιέρρα Μαέστρα, όπου οι απόγονοι των Ταϊνος δεν ήταν πιά τόσο επιφυλακτικοί, σε έμπαζαν στα σπίτια τους, σου ζητούσαν μικρές χάρες, αποφάσισα να μείνω δύο βράδυα στο Λας Μπρίζας, στην παραλία του εντυπωσιακού Τρινιδάδ. Είχα ξαναμείνει εκεί, και καθώς ετοιμαζόμουν να βγω μία νυχτερινή βόλτα στο χωριό, ξαφνικά συνέβη μία διακοπή ρεύματος…. Μέρος του δικτύου, είχε καταστραφεί από έναν μεγάλο τυφώνα και διακοπές γίνονταν στην περιοχή, τις τελευταίες μέρες. Ο ρεσεψιονίστ μου ζητούσε επίμονα, να μην κατέβω στο χωριό όπου όλα θα ήταν σκοτεινά στα μικρά δρομάκια….Δεν τον πήρα σοβαρά, μέχρι που κατέβηκε και μία ηλικιωμένη γυναίκα από τον ημιόροφο, μου έπιασε τα χέρια και άρχισε να με παρακαλεί να μη βγω από το ξενοδοχείο….Κάτι θα ήξεραν παραπάνω. Δεν πήγα.
Αυτό, μεταξύ άλλων, σημαίνει πως η πολιτοφυλακή, και η αστυνομία, δεν είναι πιά τόσο ικανή, ή τόσο πρόθυμη για καταστολή….Ολα σκουριάζουν σιγά σιγά στην υγρασία της Καραϊβικής.
ΠΕΝΗΝΤΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΜΠΑΡΓΚΟ, από την απόλυτη υπερδύναμη του πλανήτη, σε μία τόση δα χώρα, το εντυπωσιακό είναι πως δεν τα κατάφερε, να οδηγήσει στην υποταγή της. Ότι και να λένε σήμερα, ο Φιντέλ Κάστρο ήταν ο άνθρωπος, που μετέτρεψε το νησί αυτό, από μπορντέλο της Αμερικής, σε μία κυρίαρχη, αξιοπρεπή χώρα, πολύ καλύτερη από πολλές που ξέρω. Και τώρα που έλλειψε, τα στούντιος Egrem θα μπορούν πιά να ηχογραφούν τους «ημέτερους» με τα κονέ, το Καπιτώλιο θα μπορεί χωρίς διαμαρτυρίες να φιλοξενεί τη νέα κολλεξιόν του σιχαμένου Λάγκερφελντ, η χώρα μπορεί να ησυχάσει από τους μακροσκελείς λόγους του, από τα παράπονά του για την μικρή παραγωγικότητα των Κουβανών, από τις φοβέρες του, για να γίνει, αυτό που θα ήταν αν δεν είχε υπάρξει η επανάσταση…., μία ακόμη Τζαμάϊκα . Και οι νεαροί κουβανοί που διαμαρτύρονταν, ότι δεν μπορούσαν να έχουν, όλα αυτά που στην ηλικία τους, είχαν οι άλλοι νεαροί, πχ οι Αμερικάνοι, θα είναι ελεύθεροι να τα αποκτήσουν, με…… τον ίδιο τρόπο, που τα αποκτούν και αυτοί.
-Το Μαϊάμι, περιμένει με το πόδι μετέωρο….Η Ισπανία, με σχέδια ξενοδοχειακών αλυσίδων, έτοιμα. Ο Καναδάς, η Ιταλία, όλοι περιμένουν να ξεγυμνώσουν την χώρα από τους θησαυρούς, που διαφύλαξε το καθεστώς με αυστηρότητα και ακαμψία. Από όλα αυτά, που η κυβέρνηση του «τυράννου» δεν επέτρεψε να φύγουν από την χώρα. Από εκείνα, που ανήκουν σε όλους τους Κουβανούς, και όχι στον Μπακάρντι.
Τέλος εποχής…..δεν χρειάζεται να ξαναπάω πιά στην Κούβα.
Μεθ’υπολήψεως,
Dj. Nua
