Από τον Νικηφόρο Γκολέμη //
Πρώτη μέρα στην πόλη και αμέσως πηγαίνω να πάρω τα κλειδιά του δωματίου που μου έχει δοθεί στη φοιτητική εστία. Ο επιστάτης έρχεται στη μία το μεσημέρι, η ώρα είναι βαριά δώδεκα, οπότε έχω χρόνο να ερευνήσω τη γύρω περιοχή. Το συγκρότημα αποδεικνύεται τεράστιο, αφού υπάρχουν πάνω από τριάντα ομοιόμορφα κτήρια, τα οποία έχουν ανεγερθεί για να λειτουργήσουν ως χώρος στέγασης φοιτητών. Ιδιαίτερη προτίμηση δεν έδειξα σε κανένα, οπότε, όπου και να με έβαζαν, θα το δεχόμουν αδιαμαρτύρητα. Από κοντά, το ίδιο μονότονος, και ο ήχος των δεκάδων βαλιτσών που σέρνονταν δεξιά και αριστερά από συμφοιτητές που έφθασαν την ίδια μέρα με εμένα. Την ενοχλητική ομοιομορφία σπάει ένα οικοδόμημα, το οποίο είναι εμφανώς ψηλότερο και παλαιότερο από τα υπόλοιπα. Μετράω πρόχειρα 11 ορόφους. «Φαντάσου να μένει κανείς στον ενδέκατο όροφο», σκέφθηκα.
Συγκρατώ τον αριθμό μόνο του συγκεκριμένου οικοδομήματος και προχωράω προς το γραφείο του επιστάτη. Είχε έρθει η ώρα. Παραλαμβάνω το κλειδί και την κάρτα που γράφει το πού ακριβώς… έκατσε η μπίλια. Ο αριθμός του κτηρίου γνωστός. Μόνο που είχα κάνει ένα μικρό λάθος στο μέτρημα των ορόφων, καθότι το χαρτί μου έγραφε «Όροφος 12». Ήμουν στον τελευταίο όροφο του ψηλότερου κτηρίου του συγκροτήματος. Την αρχική παγωμάρα (πρώτη σκέψη: φθάνει μέχρι πάνω το ασανσέρ;) διαδέχεται ανακούφιση, αφού αντιλαμβάνομαι γρήγορα ότι η ζωή στον τελευταίο όροφο του ψηλότερου κτηρίου έχει και ορισμένα πλεονεκτήματα.
Το ύψος του κτηρίου, σε συνδυασμό με την παντελή απουσία έτερων ισοϋψών, μού παρέχει μια αξιοζήλευτη θέα. Το μάτι δεν σταματάει πουθενά. Ο καπνός από τις βιομηχανικές μονάδες της γειτονικής πόλης σχηματίζει ένα συννεφάκι στον ουρανό. Είναι τόσο ζωντανή η εικόνα, που σχεδόν νομίζεις ότι θα απλώσεις το χέρι σου και θα το αισθανθείς. Αλλά είναι και κάτι άλλο, ακόμα πιο σπουδαίο. Ένα στοιχείο τόσο αυτονόητο στην Ελλάδα, που στη Γερμανία βρίσκεται σε… σχετική έλλειψη: Ο ήλιος, που επιβλητικά γεμίζει το δωμάτιο με φυσικό φως. Τελικά, αισθάνομαι μάλλον τυχερός για το δωμάτιο που πήρα.
Τακτοποιώ πρόχειρα τα πράγματά μου, γιατί με περιμένει μια σειρά από γραφειοκρατικές διαδικασίες. Να πάρω τα χαρτιά του πανεπιστημίου, το φοιτητικό πάσο, να δηλωθώ στον Δήμο της πόλης, να ανοίξω λογαριασμό σε τράπεζα. Φυσικά, δεν άκουσα ούτε ένα «ελάτε αύριο» και δεν χρειάστηκε να πάρω τηλέφωνο τον αδερφό της ξαδέρφης του θείου της μητέρας μου που ξέρει τον προϊστάμενο της υπηρεσίας και θα τον πάρει τηλέφωνο για να τον παρακινήσει να κάνει σωστά τη δουλειά του. Το μόνο αρνητικό που συγκράτησα είναι η άγνοια περί της ύπαρξης της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας και η επιμονή στο γράμμα. Τόσο γράμμα δεν έχει γράψει ούτε ο Πάριος. Παρά τις όποιες αδυναμίες εξοικείωσης με τα τεχνολογικά επιτεύγματα, όλες οι διαδικασίες κίνησαν πολύ γρήγορα. Μοιραία λοιπόν η όλη γνωριμία με τα γερμανικά γραφεία δεν υπερέβη τη μιάμιση ώρα, οπότε ξεκίνησα για την πρώτη βόλτα στην πόλη.
Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς περπατώντας στη Χαϊδελβέργη είναι τα ποδήλατα. Είναι τόσα πολλά, σε βαθμό που νομίζεις ότι δεν υπάρχει άλλο διαθέσιμο μεταφορικό μέσο. Βέβαια, είναι και η οδηγική συμπεριφορά στους δρόμους της Γερμανίας που ευνοεί τους ποδηλάτες, οι οποίοι αντί για κόρνες, λαμβάνουν προτεραιότητα από τα υπόλοιπα διερχόμενα οχήματα. Το δεύτερο δεν είναι άλλο από τη στενή σχέση πόλης-πανεπιστημίου, αφού σχεδόν κάθε τρίτο κτήριο στην πόλη έχει στην είσοδό του εμφανές το σήμα του πανεπιστημίου, γεγονός που μαρτυράει ότι το πανεπιστήμιο είναι στην ουσία ολόκληρη η πόλη. Και καθώς αρχίζει να νυχτώνει και έχω κάνει ορισμένα βασικά ψώνια, γυρίζω πίσω στο σπίτι. Τα έντεκα τετραγωνικά του δωματίου μού δημιουργούν την ανάγκη να βγω και ερευνήσω τον όροφο που έμενα. Μετράω άλλα τρία διαμερίσματα πριν ανακαλύψω το κοινό μπάνιο με ντουζιέρα και την κοινή κουζίνα. Επόμενο βήμα να γνωρίσω τους συγκατοίκους στον όροφό μου. Μετά από δεκάλεπτη περιφορά στον διάδρομο, μια πόρτα στα δεξιά μου ανοίγει. Habemus συγκάτοικο!
