Από την Ντέμη Αυλωνίτη //
«Το Δωμάτιο», η δραματική Ιρλανδοκαναδέζικη ταινία, βασισμένη στο βραβευμένο με Booker μυθιστόρημα της Έμμα Ντόναχιου, σε σκηνοθεσία του Λένι Άμπρααμσον και τους: Μπρι Λάρσον, Τζόαν Άλεν, Τζέικομπ Τρέμπλεϊ που κέρδισε «Χρυσή Σφαίρα» καλύτερης γυναικείας ερμηνείας (Μπρι Λάρσον) και τέσσερις βασικές οσκαρικές υποψηφιότητες, παίζεται στις «σκοτεινές» αίθουσες της Ελλάδας.
Μία νεαρή μητέρα ζει με τον γιο της σε ένα δωμάτιο, το οποίο στην πραγματικότητα είναι μια αποθηκούλα στον κήπο ενός σπιτιού. Βρίσκονται κλειδωμένοι εκεί εξαιτίας του απαγωγέα τους, του γερο Νικ όπως τον αποκαλούν. Σε αυτό τον μικρό χώρο υπάρχουν η κοινή τουαλέτα τους, μια μπανιέρα, η τηλεόραση, ένα κρεβάτι, ένας νεροχύτης, μια ντουλάπα (το παιδικό κρεβάτι όπου κλείνεται ο μικρός για να μην βλέπει τον γερο Νικ να ασελγεί πάνω στη μητέρα του). Πρόκειται για την Τζόι Νιούσαμ και τον πεντάχρονο γιο της Τζακ. Το δωμάτιο αυτό είναι ο μοναδικός κόσμος που γνωρίζουν. Και μέχρι να κλείσει τα πέντε του χρόνια ο μικρός (που γεννήθηκε εκεί), νόμιζε ότι οτιδήποτε έβλεπε στην τηλεόραση ήταν πλασματικό. Πίστευε πως υπήρχε μόνο το δωμάτιό τους και το διάστημα, το οποίο φανταζόταν κάθε φορά που κοιτούσε ψηλά στον φεγγίτη τους. Tο μοναδικό σημείο απ’ όπου έμπαινε φως στο δωμάτιο. Στα πέντε του όμως η Τζόι θεώρησε ότι ο Τζακ ήταν μεγάλος πια για να κατανοήσει μια σκληρή αλήθεια: ότι έξω από κει υπήρχε ένας υπέροχος υπαρκτός κόσμος. Μια μέρα ο μικρός, με τις οδηγίες της μητέρας του που τον υπεραγαπά, καταφέρνει να αποδράσει. Κι έπειτα έρχεται η στιγμή που και η γυναίκα που τον έφερε στη ζωή επανακτά την ελευθερία της.
«Υπάρχει τόσος πολύς κόσμος να δω»! αναφωνεί γεμάτος έκπληξη ο Τζακ όντας πια έξω από το δωμάτιο. Τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα για να κατανοήσουν τα δέντρα, τα πουλιά, τα σύννεφα, τα αυτοκίνητα και οτιδήποτε άλλο υπήρχε στον πλανήτη. Οι άνθρωποι τον τρομάζουν. Δεν είχε μάθει να τους κοιτά, να τους μιλά. Δεν τους γνώριζε. Και είναι τρομερό το να καλείσαι να προσαρμοστείς σε μια νέα πραγματικότητα. Είναι δύσκολη διαδικασία και αυτό ακριβώς προβάλλεται και σε αυτή την ταινία που σκηνοθέτησε ο Lenny Abrahamson. Το “Room”, το οποίο είναι υποψήφιο για τέσσερα Όσκαρ, κέρδισε τις εντυπώσεις (κοινού και κριτικών) κυρίως λόγω της θεματολογίας του και των υποκριτικών ικανοτήτων των δύο θυμάτων απαγωγής. Η αφήγηση γίνεται από το θαρραλέο αγοράκι, το οποίο υποδύεται μοναδικά και άκρως πειστικά ο Jacob Tremblay κλέβοντας την παράσταση ακόμα και από την Brie Larson που είναι υποψήφια για Όσκαρ. Το κλειστοφοβικό αυτό δράμα είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα της Emma Donoghue και είναι επηρεασμένο από την υπόθεση του Αυστριακού Josef Fritzl.
Το Δωμάτιο στα μάτια του μικρού δεν τελείωνε ποτέ, «πήγαινες σε όλες τις κατευθύνεις», όπως έλεγε χαρακτηριστικά. Έτσι, όταν κατάφερε να βρεθεί σε ένα κανονικό σπίτι με όλα τα παιχνίδια στα πόδια του, δεν ένιωθε ευτυχισμένος. Δεν ήξερε πώς να παίξει ή πώς να ευχαριστηθεί μια κουταλιά παγωτό, το οποίο όταν πρωτοδοκίμασε «πόνεσε» το στόμα του. Είχε μάθει να έχει τις απαραίτητες μόνο προμήθειες τις οποίες έφερνε κάθε Κυριακή ο γερο Νικ. Όχι όλα, ελάχιστα κάθε φορά. Ακόμα και όταν έχασε τη δουλειά του ο Νικ, μπορεί μάνα και γιος να υποσιτίζονταν, αλλά επιβίωναν. Και καλώς ή κακώς η ελευθερία επιτάσσει και την κατανόησή της για να την χαρείς. Ακόμα και η Τζόι, η οποία είχε παραπλανηθεί και πέσει θύμα απαγωγής από τον Νικ στα 17 της, επιστρέφοντας σπίτι της και συναντώντας τους γονείς της, είχε να αναμετρηθεί με το συσσωρευμένο θυμό και την κατάθλιψη. Αλλά και οι δύο ήρωες της ταινίας μας περνούν ένα σημαντικό μήνυμα μέσα από τον αγώνα τους για επιβίωση. Ότι οι άνθρωποι κρύβουμε μεγάλη δύναμη μέσα μας όταν υπάρχει θέληση για ζωή.
