του Μάρκου Ψυχάρη //
Πάμε με τα βασικά. Tέλης Στεφανής ή “Ποιος είναι επιτέλους αυτός ο Τέλης Στεφανής;” Μια κινηματογραφική παραγωγή που θα μπορούσε να είχε τελειώσει σε λίγους μήνες αν θα ήταν ερασιτεχνική ταινία. Αντίθετα, με 64 λοκέισον και σετ μέχρι σήμερα και συμμετοχή που ξεπερνάει τα 200 άτομα, ο “Τέλης Στεφανής” διεκδικεί με αρκετό θράσος μια θέση ισότιμη ανάμεσα στις οργανωμένες παραγωγές της εποχής.
Κινηματογραφική προσπάθεια, ένα είδος πειράματος, αλλά όχι πειραματική ταινία, γυρισμένη τα λεγόμενα χρόνια της κρίσης, χωρίς βοήθεια φορέων, μια παραγωγή ρευστή που ενώνεται, διαλύεται και ξαναενώνεται κάθε φορά παίρνοντας το σχήμα της περιοχής και των χώρων που φιλοξενεί, ακολουθώντας μοιραία τον ρυθμό ζωής των συντελεστών της. Που στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί αλλά κλήθηκαν να δουλέψουν πάνω σε με ένα σενάριο που φήμες θέλουν να έγραψαν, κρυφά, άνθρωποι αουτσάιντερ (βοηθοί σκηνοθέτες – σεναριογράφοι – τεχνικοί) που δούλεψαν για πάρτη του ελληνικού κινηματογράφου στη διάρκεια της αποκαλούμενης «χρυσής» εποχής του.
Καθώς η περιπέτεια του Τέλη Στεφανή πλέον φτάνει στην τελική της φάση και σε λίγο θα τεθεί στην κρίση του κοινού ήρθε ο καιρός να μας συστηθούν σιγά-σιγά. Σήμερα στο κοινό, για τους συντελεστές, ερωτηματολόγιο του fragile απαντάει ο Ανδρέας Παναγόπουλος:
-Πες μας από που έρχεσαι; Τι δουλειά κάνεις; Που μεγάλωσες; Τι μουσική σου αρέσει; Τι σπούδασες; Που μένεις;
-Γεννήθηκα το 1981 (παιδί της αλλαγής) στα Κάτω Πατήσια. Εδώ ζω μέχρι και σήμερα και δε νομίζω να τα αλλάξω εύκολα. Σπουδές γύρω από το μάρκετινγκ και δουλειά πάντα γύρω απο τις πωλήσεις. Καμιά φορά βάζω μουσική σε ένα μπαράκι στα Εξάρχεια και εκεί βρίσκω τη διέξοδο από την πίεση που σου προκαλεί το γεγονός ότι πρέπει συνεχώς να κυνηγάς στόχους. Μουσική, rock n roll, rhythm n blues, rockabilly (μαζεύω και βινύλια γύρω από αυτά) αλλά στα μεγάλα κέφια και Γαβαλά και Τσιτσάνη και Άκη Πάνου. Από εκεί και πέρα, Παναθηναϊκός και γηπεδικός.
– Στον 21ο αιώνα που η εξοικείωση με την εικόνα σε δημόσια θέα (facebook, youtube κλπ) είναι πλέον παραπάνω από δεδομένη για τον καθένα, σημαίνει ακόμα κάτι για έναν ερασιτέχνη να αποτυπώνεται στο πανί και να καταγράφεται η παρουσία του σε μια κινηματογραφική ταινία;
Η ταινία είναι ένα δημιούργημα, δημιουργείς βλέπεις τον κόπο σου μετά,ίσως αφήσεις κάτι στους επόμενους. Στο Facebook μετά από 10 λεπτά ό,τι και αν ποσταρεις έχει ξεχαστεί (αν έχει διαβαστεί).
– Γιατί δέχτηκες να συμετάσχεις σ’ αυτήν την ταινία ενώ δεν είσαι ηθοποιός; Σημαίνει κάτι για σένα να ερμηνεύεις; Είχες κάποια ανάλογη εμπειρία πιο παλιά;
-Mε τον Μιχάλη είμαστε και γείτονες, κάποτε σε ένα γκρουπάκι που έτρεχε στο FB με πλησίασε και με το γνωστό του ύφος μου είπε «Αρχηγέ τρέχω ένα πρότζεκτ, σε ενδιαφέρει να συναντηθούμε να τα πούμε και να πιούμε καμιά μπίρα;» Λέω “μέσα”. Συναντηθήκαμε, τα είπαμε και έτσι ξεκίνησε. Θέλω να πω… Εγώ για τις μπύρες πήγα! Τελευταία φορά είχα παίξει στο νήπιο τον ένα από τους τρεις μάγους και έκανα φασαρία γιατί δεν μου έδιναν την πράσινη στολή. Παναθηναϊκός βλέπεις.
-Ποια είναι η γνώμη σου για τον ελληνικό κινηματογράφο ως θεατής σήμερα;
-Κάτι θέλει να πει, κάπου το χάνει. Κοίτα, όταν βγαίνω από την αίθουσα και έχω παρακολουθήσει ελληνική ταινία τού σήμερα δεν μου έχει μείνει τίποτα. Πόσο καιρό έχουμε να δούμε μια ταινία σαν την Συμμορία, τα Κουρέλια η τους Απόντες;
-Τι σε τραβάει στην ταινία που συμμετέχεις; Τι σε κουράζει;
-Εδώ που έχουμε φτάσει ανυπομονώ να τη δω ολοκληρωμένη . Όλη αυτή η προσμονή είναι και που τραβάει και που κουράζει.
-Πιστεύεις ότι υπάρχει κάποια πρακτική άξια, πέρα ίσως από καλλιτεχνική, στο να φτιάχνεται σήμερα μια ταινία που να αφηγείται ιστορίες με φόντο παλαιότερες δεκαετίες;
-Σαφώς. Μιλάς με έναν άνθρωπο που λατρεύει ό,τι υπήρχε πίσω από το ’60. Είναι πυξίδα οι παλαιότερες δεκαετίες, μας δείχνουν πού πρέπει να πάμε.
-Ποιος είναι ο βασικός σου ρόλος στην ταινία;
-Έλλην της Αιγύπτου, λίγο ρομαντικός, λίγο λαμόγιο, λίγο πονηρός, λίγο καταφερτζής, λίγο φοβισμένος, λίγο μέσα στα πράγματα. Στο κυνήγι του ονείρου και αυτός.
-Τι σε φοβίζει από το σήμερα, αν σε φοβίζει κάτι; Τι σε καθησυχάζει;
-Νιώθω κουρασμένος, φοβάμαι μη μείνω από δυνάμεις. Με καθησυχάζουν οι πρώτες νότες από το Somethin Else του Cochran και οι ατάκες του Νίκου Νικολαΐδη.
