Σαν Φρανσίσκο. Νέα Υόρκη. Λονδίνο. Το 1967 ήταν μια εποχή που η μαζική κουλτούρα ξάφνιασε τον ίδιο της τον εαυτό. Οι χίπις άκουγαν μουσική που δεν μιλούσε για αυτοκίνητα, κορίτσια, φλερτ του καλοκαιριού. Οι λέξεις στα τραγούδια τους αντηχούσαν το απώτερο νόημα της ζωής. Αγάπη, αντικομφορμισμός, αντιπόλεμος, μελέτη της ψυχής, ναρκωτικά. Δεν χρειαζόταν πια να φαντάζεσαι τον παράδεισο. Παράδεισος είναι η επίγεια ζωή.
Το Rock στη δεκαετία του 1960 ακούστηκε όπως δεν είχε ακουστεί στο παρελθόν. Αντιπολεμικές διαδηλώσεις. Η νεολαία των Η.Π.Α. ήταν σκεπτική για τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Δεν θα θεωρούσε μια στρατιωτική ήττα ταπείνωση αλλά δικαιοσύνη. Το σύνθημα είναι ένα «Κάνε έρωτα, όχι πόλεμο». Το ροκ αποθεώνεται. Οι παραστατικές τέχνες το ίδιο. Οι συναυλίες δεν είναι μόνο μουσική. Στις σκηνές στήνονται γιγαντοοθόνες που προβάλλουν παράξενα σχέδια από καλειδοσκόπια.
Τα πόστερ που διαφημίζουν τις συναυλίες συγκροτημάτων πρέπει να φαντάζουν ως πρόλογος όσων θ’ ακουστούν. Δεν είναι απλές ανακοινώσεις. Τα πόστερ της ψυχεδελικής περιόδου είναι ντοκουμέντα αισθητικής για τη νεολαία της εποχής.
