Στις αρχές του 20ου αιώνα το μπόντιμπιλντινγκ δεν υπήρχε ως όρος. Απλά υπήρχαν άνθρωποι με μεγάλους μύες συγκεντρωμένοι σε μια αθλητικού τύπου ρουτίνα.
Σήκωναν βάρη, εξασκούσαν τους μύες τους. Το σώμα ήταν εργαλείο εργασίας. Θα έβγαζαν χρήματα σε δημόσια θεάματα επιδεικνύοντας το ιδιαίτερο μέγεθός τους κάνοντας, παράλληλα, παράτολμα κόλπα με αυτό.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν παιδιά της βιομηχανικής επανάστασης και των πολύβουων πόλεων. Η σωματοδομή τους ήταν μια εξωτική υπενθύμιση απομάκρυνσης των ανθρώπων που εργάζονταν σε κλειστά γραφεία και εργοστάσια από το περιβάλλον της φύσης. Ναι η νοσταλγία του ανθρώπου για εκείνη, την υγεία που προσφέρει η συμβίωση μαζί της ξεκινά από το 1900.
Οι πρώτοι μποντιμπιλντεράδες ήταν περισσότερο κάτι σαν αρσιβαρίστες και λιγότερο πόζερς που ήθελαν το κοινό να θαυμάσει το φούσκωμα και το ιδανικό άπλωμα των μυών στο σώμα τους.
Σήκωναν βάρη, σήκωναν αντικείμενα. Δεν είχαν πάντα γυμνασμένους κοιλιακούς. Αντιθέτως πολλοί είχαν μεγάλες κοιλιές. Το ζητούμενο ήταν η αποθηκευμένη δύναμη που μπορούσε να κρύβει ένα ανθρώπινο σώμα.
Ο Όιγκεν Ζάντοου, που το όνομα του είναι τοποθετημένο στο πάνθεον των μποντιμπιλντεράδων ως “Ο Πατέρας του Μπόντιμπιλντινγκ”, ήταν γερμανικής καταγωγής και το πραγματικό του όνομα ήταν Φρίντριχ Μίλερ. Ήταν ο πρώτος από μια σειρά γυμνασμένων ανδρών που κέρδισε τον θαυμασμό του κοινού για το σώμα του μόνο. Οι μύες του είχαν σπάνια αρμονία.
Ο Ζάντοου δεν θα κέρδιζε χρήματα μόνο για τα κατορθώματά του ως άνθρωπος σπάνιας δύναμης αλλά και ως άνθρωπος με σώμα ικανό να προκαλέσει άλλους άνδρες να το ζηλέψουν, να θελήσουν να το μιμηθούν.
Στις 16 Ιανουαρίου 1904 πραγματοποιήθηκε ο πρώτος διαγωνισμός Μπόντιμπιλντιγκ στο Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν της Νέας Υόρκης. Το γεγονός οργάνωσε ο Μπερνάρ Μακφάντεν, εκδότης περιοδικών για το μπόντιμπίλντινγκ όπως το “Health & Strength”. Νικητής του διαγωνισμού ήταν ο Αλ Τρέλορ. Ανακηρύχθηκε ως “Ο άνδρας με το τέλεια ανεπτυγμένο σώμα του Κόσμου”
