..*Noted autistic Temple Grandin described her inability to understand the social communication of neurotypicals, or people with normal neural development, as leaving her feeling “like an anthropologist on Mars” …
Σε λίγο ήρθε και εκείνη. Είχε ετοιμαστεί για μπάνιο. Φορούσε μόνο ένα πράσινο διάφανο πουκάμισο πλαζ, τόσο διάφανο που άφηνε δύο βυζόμπαλες σχεδόν να αγγίζουν τα μάτια όποιου τις κοίταζε, ενώ από πίσω άφηνε μόνο και χωρίς back up ένα χρυσό μαγιό να προσπαθεί να μαζέψει μόνο του εκείνη την γυμνασμένη κωλάρα που ήρθε και στάθηκε δίπλα τους. Αναρριχήθηκε με χάρη στο σκαμπό και όπως πρόβαλλε και ο μαυρισμένος μηρός της μέχρι τη λεκάνη οι θαμώνες άναψαν. Εκείνη άρχισε να κοιτάζει τους δύο φίλους εξεταστικά και παρήγγειλε μεταλλικό νερό …
– Ρε συ, τελικά αυτή μοιάζει με την Sylvie, του ψιθύρισε ο φίλος του .
Η Sylvie ήταν μια Βιεννέζα ζωντοχήρα, μια πανέμορφη γυναίκα που ξαφνικά και εντελώς ανεξήγητα αποφάσισε να αφήσει το σπίτι της και τις απλές χαρές της μικροαστικής ζωής, που θα έλεγε και ο Βιάν, για να γίνει call girl και να έρθει έτσι αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα, του πόσο θα μου δώσεις για ένα τσιμπούκι!
Έτσι νόμιζαν βέβαια οι άλλοι, γιατί η ίδια η Sylvie θεωρούσε ότι έψαχνε μέσα της για το γνήσιο. Άλλα δυστυχώς, υπάρχει πάντα μια μεγάλη απόκλιση σε αυτό που νομίζουμε ότι θα κάνουμε και αυτό που κάναμε στην πραγματικότητα.
Το βασικό πλαίσιο του νου μας είναι εκείνο του παρατηρητή. Ενός παρατηρητή με σακατεμένα όργανα πλοήγησης! Είμαστε θεατές ενός έργου που ενώ το βλέπουμε λαγοκοιμόμαστε και όπως το βλεπε ο Ντοστογιέφσκι, πρέπει να στηθούμε μπροστά σε κάποιο εκτελεστικό απόσπασμα ώστε να ξυπνήσουμε στην παρούσα πραγματικότητα. Αυτή την αίσθηση γνησιότητας και πόνου αναζητούσε και ο Baudelaire, πηγαίνοντας κάθε εβδομάδα στον οδοντογιατρό για να βγάζει τα δόντια του, μήπως και καταφέρει να πάρει μπροστά!
-Του το είπες, ρώτησε εκείνη με κάποια αδημονία. Την εκνεύριζε αυτή η διστακτικότητά του, να ενημερώνει τους φίλους του για τις πρόσφατες εξελίξεις στη ζωή του.
Εκείνη τη στιγμή η μουσική στο beach bar δυνάμωσε και η μελαχρινή καλλίγραμμη, πικαρισμένη που την σνόμπαρε, άρχισε να χορεύει όλο και πιο αισθησιακά – τα στενό πουκάμισο έκανε παιχνίδια με τα μάτια τους, από στριγκά σε κωλομέρι, από κωλομέρι σε βυζί, e.t.c.
-Άκου μάγκα μου, άρχισε τότε να λέει, είμαστε πια αρραβωνιασμένοι και αν και δεν έχω βρει μέχρι τώρα τίποτα δικό μου, τίποτα που να με έχουν αφήσει να εκτιμώ, νομίζω ότι αυτό είναι επιτέλους η δική μου επιλογή. Με συγχωρείς τώρα, πρέπει να κοιτάξω τη γυναίκα μου!
Την έπιασε αγκαλιά, της έστρωσε το φόρεμα και την άρπαξε από την αγκαλιά ενός χαμένου, που ετοιμαζόταν να τη μουντάρει (easy meat έλεγε εκείνος στον διπλανό του θαμώνα), ρίχνοντάς του πρώτα ένα καλοζυγισμένο kizami – τι έκανε κρακ, η μύτη ή το ποτήρι του τύπου, που πέφτοντας έσπασε πάνω στο κακόγουστο γαμπριάτικο παπούτσι του;
-Eλα γλυκιά μου της είπε και εκείνη ξέσπασε σε λυγμούς, πάμε μια μικρή βόλτα.
Γυρίσαν αμίλητοι σπίτι τους το ίδιο βράδυ. Την άλλη μέρα κατά το μεσημεράκι βγήκαν βόλτα για να φάνε πρωινό σε ένα απ’ τα στέκια της περιοχής.
Την ώρα που έβγαιναν από το κτήριο έπεσαν επάνω σε μια ψηλή ξανθιά, όμορφη σαν αερικό με ψυχρά διεισδυτικά γαλάζια μάτια, που κάποιον σαν να περίμενε έξω από την πολυκατοικία.
– Ευτυχία, ψέλλισε ο τύπος κάτωχρος, τι γυρεύεις εδώ;
Τα ηλεκτρόνια εξαφανίζονται από την στιβάδα που τα έχει χαρτογραφήσει ο παρατηρητής και εμφανίζονται ξαφνικά σε άλλη στιβάδα, κάνοντας αυτό που οι φυσικοί αποκαλούν κβαντικό άλμα.
Τα ηλεκτρόνια εμφανίζονται από το πουθενά – το ίδιο έκανε και η Ευτυχία, αδιαφορώντας (και κείνη) για τις συνέπειες και τους φυσικούς και τους ανθρωπίνους νόμους, βάζοντας όμως, άθελά της, πολλούς σε μπελάδες.
