Από τον Ελευθέριο Λεβαντή //
But when we get to the end
He wants to start all over again.
Robbie Robertson
The Band – Stage Fright
Τώρα μάλιστα, σκέφτηκα, η σύζυγος του Γερμανού πρέσβη δεν θα με πρόσεξε καν…τi νόμιζα…, αλλά μετά από λίγο, σαν κάποιος να μου το ψιθύρισε μέσα από το αεράκι που ερχόταν από το πάρκο στα δεξιά του… «ναι αλλά αν δεν δοκιμάσεις, δεν θα ξέρεις ποτέ και αυτό θα είναι ακόμα χειρότερο για σένα».
Τι είχα δει κι εγώ σε εκείνο το πρόσωπο δεν γνώριζα ακριβώς – ούτε θα μπορούσα και να περιγράψω, ούτε αλήθεια δεν ξέρω πού βρήκα τη δύναμη να την ακολουθήσω, αλλά πράγματι μετά από λίγο την είδα να χαζεύει στη βιτρίνα του Εβραίου στην Bonnard Boulevard.
Νόμιζα ότι κάτι περίμενε – αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις βέβαια – οι γυναίκες έχουν εκείνο τον μοναδικό τρόπο να κοιτάζουν περιμετρικά εκείνο που τις ενδιαφέρει και το κάνουν τόσο καλά που στο τέλος μοιάζουν να μην είναι πια σίγουρες τι είναι εκείνο που τις ενδιαφέρει πραγματικά.
Ο Pierre ήταν ένας γερο-πούστης Εβραίος, που είχε ένα ακόμα πιο έκφυλο καφέ – ζαχαροπλαστείο επί της λεωφόρου Bonnard. Στο πίσω μέρος του μαγαζιού υπήρχε ένας υπέροχος κηπάκος, που τα βράδια έσπευδαν, κάτω απο τους ήχους καλής μπλουζ μουσικής, διαφόρων ειδών κουμάσια και κυρίως GIs .
Ένα βράδυ, είχαμε πάει από κει με έναν δάσκαλο, φίλο από τη βάση, για να μου μιλήσει για τα προβλήματά του και όταν η κουβέντα πήγε πολύ στα βαθιά, ο Pierre, που κρυφάκουγε φώναξε: der Sinn des Lebens (το νόημα της ζωής) ist gamisilino de la pipa!
Όλη μας η ζωή μια μοναδική τελευταία παράσταση λοιπόν! Την πλησίασα και εκείνη σαν να με είχε καταλάβει μου φάνηκε, σαν να με περίμενε – έτσι νόμιζα τουλάχιστον! Εκμεταλλεύτηκα την κοινή μας ιδιότητα ενός ξένου σε μια μακρινή χώρα και ρώτησα:
-Με συγχωρείτε, ψάχνω για το Kita Cafe, θεωρητικά είναι κάπου εδώ κοντά της είπα στα Αγγλικά… μήπως ξέρετε πού είναι;
We are such stuff as dreams are made of and our little life ιs rounded with a sleep.
Shakespeare
Temp. A. 4. Sc 1
Little Charlie and the Nightcats – that’s big
Τι γκομενάρα και τούτη σκέφτηκα, κοιτάζοντάς την από κοντά.
Την κοίταζα ξεδιάντροπα ίσια μέσα στα μάτια – όσο το άντεχα βέβαια – ώσπου εκείνη, εστιάζοντας κάπου δίπλα μου, απάντησε πολύ ευγενικά με σπαστά αγγλικά:
– Ω, μα εδώ είστε εντελώς λάθος κύριε… μήπως έχετε έναν χάρτη να σας δείξω ;
Άνοιξα την τσάντα μου – μια δερμάτινη κρεμαστή, που είχα πάρει τις προάλλες από την αγορά, για να κουβαλάω όλα τα είδη πρώτης ανάγκης που τραβάει μαζί του ένας ταξιδιώτης – και εκεί που έψαχνα να βρω τον χάρτη της Σαϊγκόν, που μας είχαν προμηθεύσει στη βάση, έπεσε μπροστά στα γυαλιστερά μαυρισμένα πόδια της η στρατιωτική μου ταυτότητα.
Τo ξέρω, υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή σου, που βλέπεις τα πράγματα μπροστά σου διαφορετικά – θέλω να πω τα μάτια σου σού στέλνουν τις ίδιες εικόνες, εσύ όμως σαν να καταλαβαίνεις κάτι διαφορετικό από ό,τι συνήθως… και ακριβώς μόλις το καταλαβαίνεις αυτό το διαφορετικό, σαν να λειτουργεί ένας διακόπτης που σε επαναφέρει στη θλιβερή συνηθισμένη αντίληψη των πραγμάτων.
Καθώς λοιπόν έσκυβα να πιάσω την ταυτότητά μου, στράφηκα για λίγο προς το μέρος της, χαμογελώντας της αμήχανα, σαν ηλίθιος και οπως γύριζα να τη κοιτάξω, την είδα να στέκεται ακριβώς καβάλα στη γλυκεία πορτοκαλί τροχιά του ηλίου, που έδυε εκείνη την ώρα, κάνοντας τις συνηθισμένες του φιγούρες, προβάλλοντας στον σιελ ορίζοντα ασυνήθιστες πορτοκαλί λήψεις από συνηθισμένα πράγματα και εικόνες της Λορέττας, όπως στεκόταν μπροστά μου σχεδόν γυμνή μέσα στο αραχνοΰφαντο imprime φόρεμά της.
Και τότε το΄χα – αλλα έτσι είναι, μόνο που σπάνια το καταλαβαίνουμε, ότι και η ζωή μας είναι ένα όνειρο και ότι τελικά ίσως και να πεθαίνουμε κάθε μέρα που δεν το βλέπουμε πια και το ξεχνάμε! Και η Λορέττα μού το θύμισε εκείνη τη μέρα – εκείνη και ο ήλιος που έκανε κόνξες με το όμορφο κορμί και την ψυχή της.
