Από τον Ελευθέριο Λεβαντή //
Παρά Φύση Κεφάλαιο 4. Enter sandman!
enter sandman Metallica
Παρά φύση, είπε αυθόρμητα ο Ευνούχος – μόνο αυτό περνά τώρα από το μυαλό μου.
Η μελαχρινή παρερμήνευσε τις διαθέσεις του και έβγαλε βαριεστημένη από την τσάντα της ένα μπουκαλάκι με λάδι σώματος Hermes και λίγα αντισηπτικά χαρτομάντιλα!
-Όχι ,όχι δεν εννοούσα αυτό. Πάντα βλέπεις ένιωθα ότι η ζωή ξετυλίγεται μπροστά μου ή μάλλον καπου πάνω μου, πάνω δηλαδή σε μια θεατρική σκηνή , μέσα σε ένα μπαρόκ θέατρο, που μόνο εγώ ήμουν θεατής , που λέει και ο Ντοστογιέφσκι. Παρά Φύση δηλαδή, αν υποθέσουμε ότι η φύση ειμαι γώ!
Φαίνεται δηλαδή, ότι μεταξύ του κάθε ανθρώπου και της υπόλοιπης ζωής γύρω του, παρεμβάλλεται κάποιος τρίτος , ότι αυτός ο τρίτος είναι ο τύπος που τελικά ζει για πάρτη μας και ότι τελικά γύρω από το φυσικό μας σώμα χορεύουν, παρασιτικά (παρά φύση) διαβιούσες υπάρξεις που παρεμβάλλονται ακατάσχετα!
Kάτι παρόμοιο με αυτό που είχαν κατά νου οι Τολτεκοι στο Μεξικό , όταν δίδασκαν ότι με τις κατάλληλες μεθόδους ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει το ” ενεργειακό “διπλό” του – μια οντότητα η οποία δεν μπορεί να καταστραφεί και είναι ικανή να δράσει μόνη της, μονό που συνήθως αυτό το διπλό είναι που μας γαμεί τη ζωή!
Εκείνη σάστισε για λίγο, αλλά δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια και άρχισε να τον χαϊδεύει.
-Μισό λεπτό φώναξε έξαλλη – κάτι βλέπω …ράμματα στην έδρα σου. -Είσαι ανώμαλος έτσι ;
-E ..τι λες ρε γαμώτο !
-Φίλε θέλεις ανωμαλίες , ε ; Το κατάλαβα πριν, ότι κάτι τρέχει .Τότε κοστίζει περισσότερο το καταλαβαίνεις ελπίζω .Δεν θα είναι η πρώτη φορά άλλωστε.
-Άκου ,δεν καταλαβαίνω πως σου έχει καρφωθεί …
-Κοίτα ο φίλος μου είναι βραζιλιάνος και παίρνει και άνδρες – μπορώ αν θέλεις να μεσολαβήσω.
-Δεν πάω με άντρες -δεν θέλεις να το καταλάβεις μάλλον !
-Όπως και ναχει – εσύ πληρώνεις άλλωστε – τι θες να κάνω τώρα ;
Έτσι όπως έβλεπε τώρα εκείνη την μελαχρινή καλλίγραμμη μπροστά του, του καρφώθηκε μια ιδέα στο μυαλό : Υπάρχει κάποια στιγμή στη ζωή σου ,που πρέπει να κάνεις κάτι αδιανόητα ακραίο για να συνεχίσεις να ζεις.
-Άκου , της είπε ,ντύσου θέλεις να πάμε να στεφανωθούμε ;
-Δεν θασαι καλά ρε φίλε , ακόμα μεθυσμένος είσαι ;
– Δεν είμαι μεθυσμένος , έχω πιει πολλούς καφέδες και έχω ξενερώσει, σκέψου το όμως λίγο και απλά πες μου τι καλύτερο έχεις να κανείς εδώ;
– Άκου , είμαι αρραβωνιασμένη και ξέρω ότι κάποια στιγμή θα γυρίσω πίσω στην πατρίδα μου να παντρευτώ..
– Ρε μοντέλο έλα μαζί και εγώ χάλια είμαι , για αυτό σου λέω . Σε λίγο ξημερώνει – τι λες πάμε στο αεροδρόμιο για την πρώτη πτήση για Miami – και μετά Καραϊβική – έχω καλούς φίλους εκεί .
– Ναι αλλά όταν ..
– Ναι όταν … αλλά το παιχνίδι παίζεται στο παρόν γλύκα , εσύ μου το πες προηγουμένως . Το όταν’ είναι για τους loosers και όπως λέει και ο Ζάππα ο Χριστός μάλλον δεν συμπαθεί τους χαμένους ( Jesus don’t like ash holes) ..
– Ναι αλλά έτσι πού είναι τα όνειρα και που η ουτοπία , είπε εκείνη αιφνιδιαστικά ενημερωμένη ;
-Δεν ξέρω «που»είναι . Φαίνεται όμως ότι η μετρήσιμη διάσταση του χρόνου είναι δυνατή μονό στο παρόν και να σου πω και κάτι άλλο : θυμήσου και το νόμο του Murphy , ακριβώς επειδή μέσα σου φοβάσαι ότι αυτό που ονειρεύεσαι δεν θα γίνε ποτέ , για αυτό και μόνο ,είναι βέβαιο ότι αυτό που περιμένεις δεν θα γίνει. Απλά συνειδητοποίησε ότι μεταθέτοντας κάτι στο μέλλον, το μεταθέτεις στον φανταστικό κόσμο του πουθενά (no where land).
Είναι κάτι που τραγούδησε η Άλικη στην ‘ Άλικη στη χώρα τον θαυμάτων του Charles Dodgson «ωραία είναι και άλλου και εδώ είμαι έτσι κι αλλιώς » .Όμως το άλλου δεν υπάρχει , ούτε το μέλλον με τη φυσική έννοια του όρου !
-Και τώρα κάτσε στα τέσσερα , σκύψε , άνοιξε τα πόδια σου και πιάσε μου και κείνη τη Moet – αρκετά μιλήσαμε ..
