Γιάννης Παναγόπουλος
Ο Αλέκος Βρέτος δεν ζορίζεται. Παίρνει πάνω του κάθε ευθύνη της μουσικής που γράφει και ερμηνεύει με τους μουσικούς που συνεργάζεται. Παίρνει, επίσης, πάνω του κάθε λέξη που θ’ ακουστεί από το στόμα του. Να το πούμε όπως έχει. Αν υπάρχει μουσική εκεί έξω που δεν διαχωρίζει την ύπαρξη της από την άποψη του ερμηνευτή της, αυτός ο τζαζίστας είναι αναπόσπαστο μέρος της. Η μουσική του Βρέτου μπλέκει τα τζαζ στάνταρτς με τους ήχους της Μεσογείου. Η συνέντευξη μαζί του έχει κάτι από την εμπειρία σύνδεσης με έναν άνθρωπο που η μουσική είναι το διαρκές ζητούμενο της ζωής του.
-Επιστρέφουμε στα live. Το αίτημα είναι να πάρουμε τις ζωές μας πίσω. Τις είχαμε ποτέ πραγματικά; Αυτό το μπες – βγες σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μας, τι σου λέει;
Δεν νομίζω ότι τις είχαμε ποτέ. Και αυτό είναι μια ακόμη δικαιολογία για μέτρα καταστολής. Δεν λέω ότι δεν υπάρχει Covid-19. Βεβαίως και υπάρχει, αλλά δεν αντιμετωπίστηκε όπως έπρεπε, με γνώμονα δηλαδή την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Μόνο ακροβατισμοί, υπερβολές και «ατομική ευθύνη» σε επίπεδο: έβηξες – πεθάναμε. Μόνο υποχρεώσεις βλέπω. Ξεκλέβουμε λίγες ώρες την ημέρα για να ξεκινήσουμε την επόμενη βάρδια. Ποια δικαιώματα; Μόνο στιγμές με φίλους που νιώθουμε ότι τις κλέβουμε, ενώ μας κλέβουν τις ζωές για την επιβίωση. Η μουσική είναι μια νησίδα σε αυτήν την αδικία που ζούμε, αλλά δεν φτάνει. Χρειάζεται δράση και οργάνωση.
-Υπάρχουν νέα αιτήματα στη μουσική που σκέφτεσαι να ηχογραφήσεις στο άμεσο μέλλον;
Ναι, υπάρχουν και θα είναι πολύ καθαρά. Πιο καθαρή μουσική αλλά με προγραμματική προσέγγιση. Όλα θα εξιστορούν κάτι ή θα καλούν το κόσμο να σκεφτεί προς την κατεύθυνση που έχω στο μυαλό μου. Θέλω να την δώσω, όσο πιο απλά και ντόμπρα γίνεται. Δεν χρειάζονται φιοριτούρες πολλές, αλλά καλό παίξιμο και ουσία.
-Πάντα ήσουν, απ’ όσο θυμάμαι, δραστήριος στο θέμα των διοργανώσεων. Σκέφτεσαι να κάνεις κάτι, ας πούμε σαν φεστιβάλ, στο μέλλον;
Ναι, το σκέφτομαι συνέχεια και μερικά πράγματα τα συζητάμε με τους συνεργάτες μου. Με ενδιαφέρουν πολλών ειδών μουσικές, αλλά να είναι πάντα μέσα σε αυτές που μου αρέσουν και είναι ειλικρινείς προς το κοινό. Το θέμα είναι να κατασκευάσεις μια εμπειρία με βάση τη μουσική και όχι να στήσεις απλά μια σκηνή για να παίξουν μερικοί μουσικοί, όποιοι και αν είναι αυτοί.
-Καλλιτεχνικά ποιο είναι το όνειρο σου που έχεις πραγματοποιήσει ;
Η δισκογραφία, οι συνεργασίες με καλούς μουσικούς και οι συναυλίες με καλή υποδομή (π.χ. Μέγαρο, Στέγη Γραμμάτων, Φεστιβάλ στο εξωτερικό κλπ.)
-…και ποιο είναι το απραγματοποίητο;
Θα ήθελα να καταφέρω να μένω στη χώρα μου, γιατί εδώ θέλω να ζω και να μπορώ να ζω από την μουσική μου και μόνο για να έχω το χρόνο και την ησυχία να δημιουργώ χωρίς να βιοπαλεύω για τα προς το ζην. Γίνεται αυτό πιστεύω, αν οργανωθούμε και πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια, όλη η κοινωνία, όχι μόνο οι μουσικοί.
- Πολλοί λένε πως η τέχνη έχει παγκοσμιοποιηθεί και πως η μουσική είναι το τελευταίο καταφύγιο, το τελευταίο σημείο που παραμένει ενεργό δημιουργικά. Εσύ τι λες;
Μία πολύ μικρή μερίδα κοινού και μουσικών μπορούν να πουν το παραπάνω. Οι μεγάλες εταιρείες δεν νομίζω ότι δημιουργούν, περισσότερο κατασκευάζουν. Κατασκευάζουν είδωλα και όχι μουσική, σταρ και όχι ολοκληρωμένους ανθρώπους, καταναλωτές και όχι κοινό. Οι εποχές της λατρείας της μουσικής για την μουσική έχουν περάσει. Είναι στο χέρι μας να τις ξαναφέρουμε ακόμα πιο έντονα. Υπάρχει το υλικό των μουσικών για να γίνει αυτό.
