του Ορέστη Τριγάζη //
Όσο οι επιπτώσεις της πανδημίας προκαλούν διεθνώς κλίμα τρόμου, αβεβαιότητας, αγωνίας και ανασφάλειας τόσο πιο καθοριστικός γίνεται ο ρόλος των ΜΜΕ όχι μόνο ως προς την πληροφόρηση για τον αριθμό των ανθρώπων που χάνουν τη ζωή τους και των κρουσμάτων αλλά, κυρίως, γύρω από την προσπάθεια ελέγχου του ιού και αποκατάσταση των ελευθεριών (όλων άραγε;) που έχουν προσωρινά ανασταλεί.
Δυστυχώς για τη χώρα μας η επίθεση του κορονοϊού συμπίπτει χρονικά με μια περίοδο που τα περισσότερα και ισχυρότερα ΜΜΕ πρόσκεινται φιλικά στην κυβέρνηση κάτι που αποβαίνει αφενός εις βάρος της πολυφωνίας και αφετέρου στην παρουσίαση των μέτρων ως τη μόνη και ενδεδειγμένη αντιμετώπιση. Στο σκηνικό αυτό οι λογικές «Αφήστε την κριτική… δεν είναι ώρα για αντιπολίτευση… θα τα δούμε μετά κλπ…» είναι οι πιο επικίνδυνες. Ακριβώς εξαιτίας της κρισιμότητας της κατάστασης η κριτική είναι ανάγκη να ασκείται και να ζητούνται απαντήσεις. Μέχρι στιγμής το μόνο που κάνουν τα φιλικά προς την κυβέρνηση ΜΜΕ είναι να συγκρίνουν διαρκώς αριθμό νεκρών ανάμεσα στην Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες. Και κάπου εκεί οι συγκρίσεις τελειώνουν. Δεν συγκρίνουν άλλα μεγέθη, δε συγκρίνουν αριθμούς γιατρών-νοσηλευτών ή έκτακτων προσλήψεων ιατρικού-νοσηλευτικού προσωπικού, δε συγκρίνουν αριθμό ΜΕΘ, δε συγκρίνουν επάρκεια υγειονομικού και ιατρικού υλικού, δεν συγκρίνουν αριθμό δωρεάν τεστ, δεν συγκρίνουν αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης στις δομές υγείας, δε συγκρίνουν τα μέτρα για την προστασία των εργαζομένων, των προσφύγων, των πιο αδύναμων… Έτσι η εξίσωση λύνεται εύκολα, λίγα κρούσματα, λίγοι νεκροί συγκριτικά με άλλες χώρες = η πιο κατάλληλη αντιμετώπιση. Οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης αρκούνται να το επαναλαμβάνουν αλλά όταν τίθεται κάποιο ερώτημα σχετικά με τις επιλογές της επιστρέφουν στην επωδό «δεν είναι ώρα για αντιπολίτευση…». Επομένως, το πρόβλημα δεν αφορά μόνο την ταύτιση κυβερνητικού λόγου-ισχυρών ΜΜΕ αλλά πηγαίνει βαθύτερα, σχετίζεται με την προσπάθεια εξουδετέρωσης κριτικής στάσης και πλήρους υιοθέτησης της ασκούμενης πολιτικής. Και την υπερίσχυση του επικοινωνιακού έναντι του πολιτικού. Οφείλουμε να διατηρούμε την κριτική μας ματιά εγκρίνοντας ταυτόχρονα όσα αποδίδουν. Αυτό είναι δύσκολο όταν η ενημέρωση είναι μονόπλευρη, ακόμη κι αν έχουν αναλάβει τέτοιο ρόλο σοβαροί και αξιόλογοι άνθρωποι όπως ο κ. Τσιόδρας (αλήθεια, ο κ. Αρκουμανέας πού είναι;), αλλά δεν παύει να αποτελεί το στοιχειώδες και πολυτιμότερο δικαίωμα αυτή την περίοδο
