του Γιάννη Καφάτου*
Με τον Γιώργο Φακίνο γνωριστήκαμε με εμένα ως παραγωγό στο Rock FM, στην τελευταία του φάση πριν γίνει ένας Playlist σταθμός, κι εκείνος ως επισκέπτης για να φτιάχνει τα διαφημιστικά σποτ για το Χοροστάσιο. Πάντα σεβόμουν την ευγένεια του αλλά και την μαεστρία του στο να προτείνει νέες μουσικές. Μετά πέρασαν τα χρόνια εκείνος καθιερώθηκε ως μια συνεπής, καλτ φιγούρα της νυχτερινής Αθήνας, που ευτυχώς δεν ήταν μόνο εικόνα, αλλά γεμάτος περιεχόμενο για τη μουσική, την εναλλακτική διασκέδαση σε ένα είδος πολύ δύσκολο για μια Αθήνα κολλημένη στα πατριαρχικά της στερεότυπα. Προσπαθώ να πηγαίνω στα σετ του, να πούμε ένα «γεια» και τα νέα μας, αλλά κυρίως να χορέψω χωρίς ενοχές, γιατί έτσι παίζει κι αυτός μουσικές. Χωρίς ενοχές και με ένα αστείρευτο κέφι. To Second Skin, το κλαμπ που νομίζω ότι του έδωσε, στα χρόνια που λειτούργησε, την ελευθερία στην μουσική και πολιτισμική έκφραση, έμεινε στην ιστορία της νυχτερινής Αθήνας για την avant garde αισθητική του.
Το Σάββατο, 14 Μαΐου, ο Γιώργος Φακίνος θα «κλείσει» τη χειμερινή σεζόν ενός άλλου ιστορικού πλέον club της Αθήνας. Στο Χοροστάσιο, λοιπόν με τo υπέροχο «μπαλκόνι» του Dj, ο Γιώργος Φακίνος (με τον Γιάννη Μαντωνανάκη στην πάντα πετυχημένη προθέρμανση) θα αποχαιρετήσουν έναν χειμώνα που μας τάραξε αρκετά, πριν ανοίξει η καλοκαιρινή του ταράτσα. Με αυτή την ευκαιρία είπα να «μιλήσουμε» για τη μουσική αλλά και τον ίδιο.
-Πώς ετοιμάζεσαι για το τελευταίο set στο χειμερινό Χοροστάσιο; Τι θα έχει η βραδιά;
Όπως ετοιμάζομαι πάντα πριν από κάθε set μου: Ακούγοντας καινούρια μουσική για τουλάχιστον 4 ώρες την ημέρα και ακούγοντας κάποια παλιότερα που έχω αφήσει στην άκρη, αλλά λέω “καλή ιδέα είναι αυτή”.
Θα ξεκινήσει στις 10 με ιδανικό τρόπο ο Γιάννης Μαντωνανάκης και κατά τις 12.30 ανεβαίνω στα decks. Το Χοροστάσιο ,να ξέρεις, είναι από τα πιο “δύσκολα” sets μου, ακριβώς επειδή το κοινό δεν είναι ένα “συμπαγές” κοινό με κοινά χαρακτηριστικά, αλλά αποτελείται από νοσταλγούς που με άκουγαν την περίοδο που ήμουν resident (1995-2002) , από νεότερο κόσμο που δεν με πρόλαβε στο Χοροστάσιο, αλλά θέλει να ζήσει την εμπειρία και μια άλλη μερίδα κόσμου που περιμένει να ακούσει Goth, Industrial και Dark Techno. Θεωρώ πως στο τελος έχω καταφέρει να βρω το κατάλληλο blend για μια δυνατή νύχτα που θα θυμάσαι.
-Η μετά-καραντίνα κατάσταση σου δίνει την αίσθηση ότι ο κόσμος υποφέρει από έναν προσωπικό «ιδρυματισμό»;
Εξαρτάται από τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα και τα βιώματα. Όπως έχω ξαναπεί, αλλιώς πέρασε την καραντίνα κάποιος που είναι πιο εξωστρεφής και η νύχτα ή οι έξοδοι είναι αναπόσπαστο στοιχείο μιας καθημερινότητας και αλλιώς κάποιος που επιλέγει ένα άλλου ειδους lifestyle . Για να μην παρερμηνευθούν αυτά που λέω, για όλους ήταν δύσκολα φυσικά, απλά για κάποιους ήταν πολύ πιο δύσκολα. Όσοι λοιπόν πέρασαν έτσι δύσκολα τα lockdowns , τώρα είναι έξω και διασκεδάζουν, ακριβώς επειδή στερήθηκαν κάτι ζωτικό. Ιδρυματισμό παρατηρώ σε μια μερίδα κόσμου (που ούτως ή άλλως δεν πολυέβγαινε και πριν την πανδημία) και απλά συνήθισε ακόμα περισσότερο σπίτι.
-Τι σου λείπει, από την εποχή που είχες στο Second Skin;
Σχεδόν τίποτα, γιατί ήμουν και είμαι ακόμα, δυόμιση χρόνια μετά, απόλυτα συνειδητοποιημένος για αυτή την απόφασή μου. Εννοώ πως έχω κάνει το σωστό και αυτό αποδείχθηκε και με τις μετέπειτα εξελίξεις, αλλά και με την γενικότερη κατάσταση του clubbing. Αλλά αν έπρεπε να πω κάτ, just for the sake of it , αυτό θα ήταν η αίσθηση πως υπήρχε ένας χώρος που κάθε εβδομάδα, άνθρωποι που ήμασταν πάνω κάτω στο ίδιο μήκος κύματος (εντάξει όχι και όλοι ), είχαμε το ιδανικό μέρος για να συναναντιόμαστε και να περνάμε καλά. Φυσικά, σε όλα τα post pandemic sets που έχω κάνει, σε όλα τα διαφορετικά clubs και bars που έπαιξα, τα vibes ήταν απίστευτα. Απλά, δεν δίνει αν θέλεις, από εμένα προς τον κόσμο, μια αίσθηση σταθερότητας, μιας παγιωμένης κατάστασης σε έναν χώρο δηλαδή, week in, week out. Αλλά, ακριβώς αυτό ήταν που ήθελα όταν πήρα αυτήν την απόφαση.
-Αντέχει η νυχτερινή Αθήνα την εναλλακτική διασκέδαση ή όλα πλέον είναι μια «ομογενοποιημένη» κατάσταση που, χωρίς εξάρσεις, δεν ενοχλεί;
Όπως βλέπουμε από τις συνεχόμενες παράπλευρες απώλειες αγαπημένων εναλλακτικών στεκιών, όχι δεν αντέχει. Ό,τι είναι σούπερ εξειδικευμένο ψυχορραγεί ή στην καλύτερη, αφορά πολύ λίγους. Υπάρχει μια διάχυτη generic , ομογενοποιημένη κατάσταση στα πάντα τριγύρω μας. Από την διασκέδαση μέχρι τα καινούρια κτίρια που χτίζονται. Αυτή είναι η εποχή όμως, αυτό συμβαίνει τώρα. Φυσικά δεν σημαίνει πως θα τα δεχόμαστε όλα μοιρολατρικά. Κάνεις την διαφορά, αν πιστεύεις πως μπορείς να κάνεις την διαφορά, είτε αυτό λέγεται dj set , event ή τέχνη γενικότερα. Και ακόμα και σε καλύτερες μέρες για την εναλλακτική διασκέδαση, πάντα ένιωθα πως πάλευα και μαχόμουν απέναντι σε κάτι.
•Πρέπει να ήμουν 16 χρονών και ήδη έκανα κάποιες πειρατικές εκπομπές στο ραδιόφωνο μαζί με 2 συμμαθητές μου. Κάναμε λοιπόν ένα party στο δημοτικό κέντρο Χαλανδρίου για να γνωρίσουμε αυτούς τους λίγους που μας άκουγαν. Φέραμε 2 πικάπ και ένα φτηνιάρικο μίκτη και παίξαμε. Όταν άρχισα να παίζω βλέποντας όλες τις αντιδράσεις του κόσμου, μπροστά στα μάτια μου, τόσο χειροπιαστά, συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν που θέλω να κάνω στο υπόλοιπο της ζωής μου. Πρόσθεσε και έναν σχολικό χορό την ίδια περίοδο στο ξενοδοχείο President, που έπαιξα για τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές μου και δεν υπήρχε τελικά επιστροφή. Θα έπρεπε βέβαια να περιμένω μερικά χρόνια, μέχρι το 1993, για να αρχίσω να το κάνω επαγγελματικά όλο αυτό , non stop μέχρι σήμερα.
-Πότε αποφάσισες να γίνεις dj;
Απλά τα πράγματα. Πρέπει να ήμουν 16 χρονών και ήδη έκανα κάποιες πειρατικές εκπομπές στο ραδιόφωνο μαζί με 2 συμμαθητές μου. Κάναμε λοιπόν ένα party στο δημοτικό κέντρο Χαλανδρίου για να γνωρίσουμε αυτούς τους λίγους που μας άκουγαν. Φέραμε 2 πικάπ και ένα φτηνιάρικο μίκτη και παίξαμε. Όταν άρχισα να παίζω βλέποντας όλες τις αντιδράσεις του κόσμου, μπροστά στα μάτια μου, τόσο χειροπιαστά, συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν που θέλω να κάνω στο υπόλοιπο της ζωής μου. Πρόσθεσε και έναν σχολικό χορό την ίδια περίοδο στο ξενοδοχείο President, που έπαιξα για τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές μου και δεν υπήρχε τελικά επιστροφή. Θα έπρεπε βέβαια να περιμένω μερικά χρόνια, μέχρι το 1993, για να αρχίσω να το κάνω επαγγελματικά όλο αυτό , non stop μέχρι σήμερα.
-Παίζεις μουσική για το κοινό ή για σένα;
Τίποτα δεν μου δίνει μεγαλύτερη ευχαρίστηση από το να κάνω τους ανθρώπους που έρχονται να περνάνε καλά, εισπράττοντας γενναιόδωρα χαμόγελα. Αυτοί που παίζουν μουσική για την πάρτη τους δεν έχουν διάρκεια, δεν τους ξέρει κανείς με το όνομα τους και δεν τους θυμάται και κανείς στο τέλος .
Υπάρχει μια λεπτή, εύθραυστη γραμμή σε αυτό που ρωτάς. Η δουλειά σου είναι να κάνεις τον κόσμο να χορέψει, να περάσει καλά, αλλά ταυτόχρονα να τολμάς να περνάς καινούρια μουσική , αλλιώς θα είχαμε μείνει ακόμα στον Rory Gallagher.
-Υπάρχουν κάποιοι dj που πιστεύουν ότι αν βάλουν ένα γνωστό κομμάτι γίνονται πιο «λαϊκοί διασκεδαστές». Εσύ πώς λειτουργείς για να «φτιάξεις» το κοινό;
Κι εγώ θα βάλω κάποια γνωστά κομμάτια αν η περίσταση το ζητά και δεν γίνεται αλλιώς, αλλά δεν θα παίξω ποτέ μόνο γνωστά τραγούδια. Κάνω αυτό που πρέπει, την στιγμή που πρέπει, για τις ανάγκες του κάθε party ή του εκάστοτε club που παίζω. Φυσικά και έχει τύχει να κάνω λάθος επιλογές κατά την διάρκεια των sets μου κρίνοντας από τις αντιδράσεις του κόσμου, αλλά τις διορθώνω επιτόπου παίζοντας αυτό που χρειάζεται για να ξαναμπούν στο dancefloor. Εκεί δεν χωράνε τα “εγώ αυτά παίζω και αν γουστάρετε”. Είναι λάθος προσέγγιση και σίγουρα έτσι δεν κερδίζεις τίποτα απολύτως. Αυτό , σε συνδυασμό με αυτό που με ρώτησες ακριβώς πιο πριν σου δίνουν ακριβώς την εικόνα του πως λειτουργώ.
-Πες μου δύο αλλαγές κομματιών που σε φτιάχνουν;
Σπάνια κάνω την ίδια αλλαγή δεύτερη φορά.
•Για κάποιο λόγο η σύνδεση, η επαφή που έχω με τον κόσμο την ώρα που παίζω είναι απόλυτα ερωτική. Κοιταζόμαστε, αγγιζόμαστε, εισπράττω θετική ή αρνητική ενέργεια προσπαθώντας όμως να δίνω ευχαρίστηση κάθε στιγμή και το παιχνίδι συνεχίζεται όλο το βράδυ. Δεν είναι βέβαια όλες οι νύχτες ίδιες . Αλλά σε εκστατικές, μοναδικές νύχτες είναι πράγματικά οργασμική η κατάσταση.
-Μπορεί η μουσική να δημιουργήσει μια οργασμική κατάσταση είτε για σένα που παίζεις είτε για το κοινό που σε ακούει;
Είπες την μαγική λέξη. Για κάποιο λόγο η σύνδεση, η επαφή που έχω με τον κόσμο την ώρα που παίζω είναι απόλυτα ερωτική. Κοιταζόμαστε, αγγιζόμαστε, εισπράττω θετική ή αρνητική ενέργεια προσπαθώντας όμως να δίνω ευχαρίστηση κάθε στιγμή και το παιχνίδι συνεχίζεται όλο το βράδυ. Δεν είναι βέβαια όλες οι νύχτες ίδιες . Αλλά σε εκστατικές, μοναδικές νύχτες είναι πράγματικά οργασμική η κατάσταση.
-Ποια βραδιά δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
Σε σχεδόν 30 χρόνια djing η λίστα είναι ευτυχώς μεγάλη. Η εύκολη λύση θα ήταν να έλεγα τα Venus In Furs events μου, τα Torture Garden parties , κάποιες opening νύχτες όροσημα σε Χοροστάσιο, Underworld και Second Skin, τα περισσότερα guest dj sets μου στο εξωτερικό και κυρίως αυτά στην Αμερική, αλλά ταυτόχρονα έχω μία αδυναμία στις “ανώνυμες”, απλές νύχτες, όταν συνδυάζονται δηλαδή αρμονικά μουσική, κοινό και εγώ και γινόμαστε ένα.
-Έχεις δεχτεί επίθεση γιατί δεν έκανες «μουσικό» χατίρι σε θαμώνα;
Από τα must που θα σου τύχουν και το μαθαίνεις μάλιστα από τα πρώτα βήματα αχαχα! Οι ιστορίες είναι πολλές και ποικίλλουν συνήθως ανάλογα με το πόσο έχει πιει ο άλλος. Στο Χοροστάσιο στα 90s , για παράδειγμα, ένας μου πέταγε αναμμένα τσιγάρα στα decks επειδή δεν του είχα βάλει το τραγούδι που μου είχε ζητήσει 10 λεπτά πιο πριν (άλλο ένα καλό που απαγορεύτηκε το κάπνισμα στα clubs), ένας άλλος (αρχισυντάκτης γνωστού ελληνικού μουσικού περιοδικού-δεν λέω όνομα) όταν έπινε και δεν του άρεσε η μουσική, με έβριζε στα αγγλικά και φυσικά πως να ξεχάσω τον Βλάσση που όταν θεωρούσε πως δεν παίζω καλά, ερχόταν με σφηνάκια αμφίβολου περιεχομένου λέγοντάς μου “έμπνευση Γιώργο, έμπνευση!”.
Γενικά πάντως παίζω τα requests που μου ζητάνε, αρκεί να μην είναι ακραία διαφορετικά από το set που κάνω.
-Έχεις φύγει με ερωτικό σύντροφο που σου την έπεσε όσο έπαιζες μουσική;
Η απάντηση είναι ναι.
-Τι χαρακτηρίζει έναν κλάμπερ σήμερα και τι τον χαρακτήριζε στη δεκαετία των 90’s;
Το ότι δεν είχε κινητό. To clubbing σήμερα έχει γίνει πιο εσωστρεφές. Υπάρχει αυτή η διαρκής ανάγκη να δείξουμε μέσω social media πώς περνάμε – και πως περνάμε εννοεiται καλά- και το καταλαβαίνω απόλυτα, απλά θα μου άρεσε ας πούμε να ανέβει ένα story και μετά να αφεθείς στις στιγμές, κάνοντας focus στη νύχτα, χωρίς να σου αποσπά την προσοχή κάτι άλλο.
Στην σύγκριση όμως 90s με τώρα θεωρώ πιο σημαντικό και κομβικό το ότι τότε έβγαινες βάση της μουσικής που άκουγες, ανάλογα την μουσική φυλή που ανήκες, ενώ τώρα στην generic εποχή που διανύουμε, η μουσική δεν είναι απαραίτητα η αιτία ή η αφορμή για το που θα πας. Όπως σου είπα βέβαια και πιο πριν, φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις σε όλο αυτό και φυσικά υπάρχουν και αυτοί που κάνουν την διαφορά σε αυτή την πραγματικά ξενέρωτη, βαρετή εποχή .
-Έχει ηλικία η διάθεση για χορό σε ένα κλαμπ;
Φυσικά και όχι. Η ηλικία δεν παίζει ρόλο σε τίποτα. Μην πάμε μακριά. Δες πως σημερινά νέα παιδιά που υποτίθεται θα έπρεπε να είναι προοδευτικά και ανοιχτόμυαλα είναι τελικά πιο συντηρητικά και από θείτσες κουνώντας συνέχεια το δάχτυλο της ηθικολογίας και της πολιτικής ορθότητας. Αλλά για να γυρίσω σε αυτό που με ρώτησες, μόνο οι μίζεροι δεν έχουν θέση στα parties μου.
-Πριν λίγο καιρό έκανες dj set στο Ισραήλ. Πώς είναι η αίσθηση να παίζεις σε ένα διεθνές κοινό – Πράγμα που εσύ έχεις κάνει συχνά στο παρελθόν.
Είναι από τα μεγαλύτερα challenges για μένα. Στην Αθήνα ή και σε όποιες άλλες πόλεις της Ελλάδας έχω παίξει υπάρχουν κάποιες κοινές συνισταμένες, κάποια πράγματα που λειτουργούν και κάποια που δεν λειτουργούν και τα γνωρίζω από πριν. Σε ένα κοινό που δεν το ξέρω, στο Τελ Αβιβ για παράδειγμα που είναι το πιο πρόσφατο guest djing μου στο εξωτερικό, έπρεπε να παίξω το πρώτο κομμάτι, να αφουγκραστώ τον κόσμο και στην πορεία να δω τι με παίρνει να παίξω και τι όχι. Γιατί όπως σου είπα και νωρίτερα αυτό που με ενδιαφέρει είναι να περάσει καλά ο κόσμος δίνοντας ταυτόχρονα και την ταυτότητά μου ως dj. Το ίδιο attitude έχω σε κάθε set στο εξωτερικό και πίστεψε με οι διαφορές – μουσικά εννοώ- χώρα με χώρα, πόλη με πόλη είναι ασύλληπτες. Και αυτό είναι που κάνει όλο αυτό τόσο γοητευτικό και περιπετειώδες.
-Την ψώνισες κάποια στιγμή;
Ίσως οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι να είναι πιο κατάλληλοι να απαντήσουν, αλλά θεωρώ πως όχι. Το να τύχει να πάρεις κάποιο publicity παραπάνω ή να δώσεις μερικές συνεντεύξεις στην τηλεόραση δεν σημαίνει πως θα πρέπει να φέρεσαι στους ανθρώπους που σε στηρίζουν και σε αγαπάνε διαφορετικά. Δεν θεώρησα δηλαδή πως όλα αυτά ήταν και κάτι τόσο φοβερά για να με αλλάξουν.
-Έχεις κάνει κάτι για το οποίο ντρέπεσαι;
Αν μου έρχεται κάτι αυθόρμητα χωρίς πολύ σκέψη, αυτό θα είχε να κάνει με τον καιρό που έπινα πολύ αλκοόλ (συν όλα τα παρελκόμενα που φαντάζεσαι) και έλεγα πράγματα που δεν υπήρχε λόγος να πω.
-Πώς χαλαρώνεις όταν επιστρέφεις σπίτι σου μετά από ένα set;
Ιδανικά , κάνοντας σεξ.
-Ποια είναι η συνταγή της ζωής σου, της καθημερινότητας σου;
Όποιος/όποια προκαλεί πρόβλημα στην ζωή μου απλά τον βγάζω από την καθημερινότητά μου χωρίς πολλά πολλά. Παλιότερα ήμουν πιο ανεκτικός σε τέτοιες συμπεριφορές, τα τελευταία χρόνια όχι και τόσο. Οπότε, η συνταγή είναι να υπάρχει ένα είδος peace of mind , χωρίς να αναλώνομαι σε ανούσιες κόντρες και υπεραναλύσεις που με κουράζουν αφόρητα.
Το να ακούω βέβαια μουσική από το hi end ηχοσύστημα που έχω στήσει με υπομονή τα τελευταία 17 χρόνια νιώθοντας όλη την αλήθεια της μουσικής ξεδιπλωμένη μπροστά μου , βοηθά πάντα στην συνταγή που συζητάμε.
-Θα απέρριπτες ένα set για να πας να δεις την αγαπημένη σου ΑΕΚ;
Χαχα, είμαι άρρωστος ΑΕΚτζής , δεν χάνω ματς , είτε στην τηλεόραση, είτε στο γήπεδο, που το προτιμώ περισσότερο. Δεν έχει προκύψει το δίλημμα που με ρωτάς οπότε δεν έχω χειροπιαστή απάντηση ήδη, αλλά θα μπορούσε να βρεθεί η χρυσή τομή για να γίνουν και τα δύο φαντάζομαι. Απορώ βέβαια πως έπαιξα μουσική μετά τον επικό εκείνο τελικό κυπέλλου ΑΕΚ – Ολυμπιακός, το 2009, το 4-4 εννοω με τα πέναλτι που νόμιζες πως δεν θα τελείωναν ποτέ ή τότε την μέρα του υποβιβασμού.
-Τι έχεις «χάσει» από τη ζωή σου για «χατίρι» της μουσικής;
Τίποτα απολύτως. Μόνο έχω κερδίσει. Ίσως κάποιοι άνθρωποι στο παρελθόν – και αυτό δεν έχει να κάνει με μένα, αλλά με αυτούς- να μην μπορούσαν να ακολουθήσουν τους ρυθμούς της δουλειάς μου, τη νύχτα γενικότερα και όλα αυτά που έβλεπαν που ίσως ήταν διαφορετικά από αυτά που είχαν συνηθίσει μέχρι εκείνη την στιγμή έχοντας κάποιες απαιτήσεις που εγώ δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω ή να προσφέρω. Αλλά δεν θα έλεγα πως ήταν και καμιά φοβερή απώλεια.
-Πώς κατάφερες να ξεφύγεις από την οικογενειακή παράδοση της συγγραφής; – (με αφορμή το βιβλίο του Γιώργου Ποριάζη «Από την Αλεξάνδρεια στο Berlin») Θα έμπαινες στη διαδικασία να γράψεις την ιστορία του Second Skin;
Το γεγονός ότι 3 από τους 4 της οικογένειας γράφουν δεν σημαίνει πως θα έπρεπε να το κάνω και εγώ. Η αγάπη μου από μικρή ηλικία ήταν και είναι η μουσική και επικεντρώθηκα στο να τα καταφέρω εκεί. Παρ’ όλα αυτά, αν γραφόταν ένα τέτοιο βιβλίο που να έπιανε όχι μόνο την περίοδο του Second Skin , αλλά όλα αυτά τα 30 χρόνια djing και ιστοριών σε Ελλάδα και εξωτερικό, που μερικά μοιάζουν με σενάριο ταινίας, αλλά είναι όλα αληθινά, οι αναγνώστες θα περνούσαν σίγουρα πολύ καλά και δεν θα βαριόντουσαν σε ούτε μια σελίδα χαχαχα! Από την άλλη, το να κάνεις / γράψεις ένα τέτοιου είδους βιβλίο είναι λίγο σαν να κάνεις έναν απολογισμό , σαν να κλείνει ένα κεφάλαιο και εγώ μόλις ξεκίνησα.
-Τι φοβάσαι Γιώργο, και πώς καταπολεμάς τους φόβους σου;
Οι φόβοι έχουν να κάνουν κυρίως με την δουλειά μου, γιατί τα υπόλοιπα ελέγχονται καλύτερα μάλλον. Φοβάμαι ότι μπορεί κάποια στιγμή να μην είμαι relevant -εννοώ στα πλαίσια που κινούμαι πάντα – αλλά από την άλλη, η στασιμότητα δεν είναι κάτι που με χαρακτηρίζει και αυτό το έχω αποδείξει με αποφάσεις ζωής, χωρίς να φοβηθώ τι θα πει ο ένας ή ο άλλος. Με φοβίζει σίγουρα η αποτυχία και ακόμα και τώρα, 30 χρόνια μετά , πριν από κάποιο party πάντα έχω άγχος πως θα πάει, τι μπορεί να πάει στραβά για να πάει στραβά, τι να κάνω για το αποτρέψω κλπ άσχετα αν μετά ηρεμώ. Τις περισσότερες φορές
Όσο για το πως καταπολεμώ τους φόβους μου, ακούγοντας μουσική, πίνοντας IPA μπίρες, κάνοντας βόλτες και ταξίδια, αγοράζοντας δίσκους ή χορεύοντας. Με κοινό ή χωρίς κοινό.
πηγή: viewtag.gr
