από τον Γιάννη Παναγόπουλο //
Είναι μέσα Σεπτέμβρη και είμαι στα Άνω Πατήσια κάπου στις 4 το μεσημέρι. Είμαι καβάλα στο ποδήλατο, πάω στο κέντρο. Με την άκρη του ματιού, έξω από παλιό Goody’s, βλέπω έναν τύπο που νομίζω πως τελευταία φορά τον είχα δει χρόνια πριν, πολλά χρόνια πριν. Στη χούφτα του έχει ψωμί. Στα χέρια του υπάρχουν σκαρφαλωμένα περιστέρια. Τα ταΐζει. Σταματάω.
Λέω: “Γιώργο εσύ;”
Λέει: “Ναι εγώ. Τι;”
Λέω :“Έχουμε να τα πούμε χρόνια.”
Ρωτά: “Πόσα;”.
Στο άκουσμα του “πόσα” μπλοκάρω. Πόσα να είναι; Μπορεί και είκοσι. Τον Γιώργο Σειρά D.J. τον γνώρισα, D.J. τον ξαναβρίσκω. Σόρυ για το τριπ στο χτες αλλά την πρώτη φορά που άκουσα το σετ του ήταν μέσα δεκαετίας του 1990. Όταν έπαιζε μουσική στο κλαμπ Αεροδρόμιο (πίσω από το παλιό Ανατολικό Αεροδρόμιο – στα σύνορα Ελληνικού – Γλυφάδας). Ξέρω πως αν ακόμα δεν είσαι σαράντα (ετών) το όνομα του παραπάνω χώρου δεν θα σου λέει πολλά, ίσως δεν σου λέει τίποτα. Αν είσαι πάνω από αυτά ίσως σου θυμίζει σειρά από ηρωικές νύχτες που έντυσαν τη ζωή σου, τον χαρακτήρα σου, τη μουσική που ακούς, τον τρόπο που διασκεδάζεις. Ο Γιώργος καθημερινά τα απογεύματα ταΐζει τα περιστέρια της οδού Πατησίων. Και αν του πεις: “Δώσε μου τον αριθμό του κινητού σου να σε καλέσω να τα πούμε αργότερα” θα σου απαντήσει: “Δεν τον θυμάμαι. Πες μου να σε πάρω εγώ για να δεις ποιο είναι…”. Κατά τα άλλα, την καλοκαιρινή σεζόν ο Γιώργος Σειράς είναι resident στο Cavo Paradiso στη Μύκονο. Αυτό το διάστημα ετοιμάζει τα μαθήματα για D.Jing που θα κάνει σε γκράντε ωδείο. Έχει ραδιοφωνική εκπομπή. Μην το ζαλίζουμε. Είναι σαν ο Γιώργος Σειράς να ήταν D.J. σπό πάντα.
-Θέλω να ξεκινήσουμε από τα περιστέρια. Τα απογεύματα τα ταΐζεις. Γιατί;
-Το να προσπαθείς να βοηθήσεις ζώα επειδή αντιλαμβάνεσαι πόσο δύσκολο είναι να επιβιώσουν σε μια πόλη φτιαγμένη για ανθρώπους και όχι για εκείνα, γιατί έτσι προσεγγίζω το όλο πράγμα, είναι κάτι που το θεωρώ αυτονόητο…
-Κάνεις το ίδιο και με τους ανθρώπους;
-Νομίζω ναι, απλά με εκείνους το όλο πράγμα είναι εντελώς διαφορετικό. Πρέπει να γνωρίζεις τον άλλον, πρέπει να σου έχει ανοιχτεί για εκείνα που τον απασχολούν. Ζούμε σε μια εποχή που η έννοια “πρόβλημα” είναι αυτονόητη κατάσταση για τους περισσότερους. Δεν ζούμε μια περίοδο που όλοι είναι ικανοποιημένοι. Δεν ξέρω, υπάρχουν φορές που καλώς ή κακώς σκέφτομαι πως όλη αυτή η κατάσταση που βιώνουμε στην Ελλάδα είναι ένα “σκληρό” μάθημα. Πρέπει να ξαναδούμε τη ζωή χωρίς μεγαλομανίες, χωρίς δάνεια, χωρίς όλο αυτό το Greek Dream που είχε αναπτυχθεί πριν δέκα χρόνια. Αυτό το λάιφ στάιλ δεν μπόρεσε να λειτουργήσει πουθενά στον πλανήτη και προφανώς δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει και στην Ελλάδα. Ίσως χρειαζόμαστε μια αναπροσαρμογή. Να δούμε ποιες είναι οι πραγματικές μας ανάγκες. Ποια είναι τα πραγματικά μας θέλω. Να βρούμε τι είναι ουσιώδες στις ζωές μας. Στο κάτω – κάτω στο τέλος μιας ημέρας, αν κάτσεις στο μπαλκόνι σου με ένα καλό φαγητό, με ένα καλό ποτήρι κρασί, με ένα φίλο ή με την κοπέλα σου είτε είσαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο είτε είσαι ένας άνθρωπος που βγάζει απλά τα προς το ζην, νομίζω πως η ικανοποίηση είναι η ίδια. Εννοώντας πως οι ανάγκες που έχουμε στη ζωή, όποιος και να είσαι, είναι οι ίδιες και δεν τις αλλάζει το περιεχόμενο στο πορτοφόλι σου. Νομίζω πως αν ψάξουμε καλή θέα μπορούμε να βρούμε παντού. Πως καλό κρασί υπάρχει παντού. Πως άνθρωποι να επικοινωνήσεις υπάρχουν παντού. Δεν έχει και τόση σημασία πού είσαι. Αλλά το ποιος είσαι και ποιες είναι οι πραγματικές σου επιθυμίες στη ζωή.
-Εσύ ποιος είσαι;
-Ένας άνθρωπος που έκανε το χόμπι του δουλειά. Το θεωρώ τύχη αυτό. Έχω την πορεία μου στο χώρο. Κλαμπ που ακούγεται ξένη χορευτική μουσική ή να το πω καλύτερα ιντερνάσιοναλ μουσική. Σ’ αυτό το κομμάτι της ζωής μου έχω περάσει αρκετά καλά. Είμαι γεμάτος, έχω κάνει αρκετά πράγματα και σκέφτομαι να κάνω και άλλα. Έχω ζήσει την Αθήνα με μεγάλους χώρους, με κλαμπ που κάλυπταν στάνταρ που σήμερα είναι δύσκολο να βρεις. Όπως και να το κάνεις, όπως και αν θες να το δεις ένα μαγαζί που παίρνει ογδόντα άτομα δεν είναι κλαμπ. Είναι μπαρ. Τώρα αν θέλουν κάποιοι να το βλέπουν αλλιώς O.K. κανένα πρόβλημα. Κλαμπ είναι χώροι χωρητικότητας 800 ατόμων και άνω. Με χώρο που μπορεί κάποιος να χορέψει. Με ήχο που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της μουσικής που θ’ ακουστεί. Όταν μπαίνει σε χώρο που η κονσόλα του D.J. είναι μέσα στη μπάρα ενός μπαρ τότε για μένα δεν μιλάμε για κλαμπ. Μπορεί κάποιος να θέλει να το ονομάσει έτσι αλλά θα έχει δίκιο; Τα τελευταία χρόνια πάνε παρέα με το θέμα της οικονομικής κρίσης. Ήταν λογικό να δημιουργηθούν ελάχιστοι οι νέοι χώροι. Και όταν αυτό συμβαίνει, αναφέρομαι πάντα σε χώρους που παίζουν χορευτική μουσική, δεν είναι σαν εκείνους που υπήρξαν κάποτε. Το αντίστροφο μπορείς να δεις στη Μύκονο. Όπως ήταν έτσι είναι, ίσως είναι και καλύτερα. Γίνονται χώροι που λειτουργούν πάνω σ’ αυτή την ιδέα και δεν αναφέρομαι σε ελληνάδικα που έχουν και μια βραδιά στο τόσο και ένα D.j. Μιλώ για χώρους που είναι καθαρόαιμα κλαμπ. Θυμάμαι ρε παιδί μου το Plus Soda, το U – Matic, το City Groove, το Faz, το Alarm. Ήταν κλαμπ με χαρακτήρα στη μουσική που θα άκουγες. Δεν ήταν χώροι που μεταμφιεζόνταν μια φορά στους τρεις μήνες σε stage που θα φιλοξενήσει D.J. και μπορώ να θυμηθώ πως κάποτε δεν υπήρχε η ανάγκη για ξένο D.J. που θα έκανε τι διαφορά, γιατί η ελληνική σκηνή, χωρίς να θέλω να προσβάλω κανέναν, ήταν ικανή, αρκετή να στηρίξει τα μαγαζιά. Ο κόσμος είχε χρήματα έβγαινε έξω. Δεν χρειαζόσουν τον Solomun ή τον Maceo Plex να σε τραβήξει έξω από το σπίτι σου. Δεν ξέρω, υπάρχουν φορές που σκέφτομαι αν υπήρχε ένας χώρος που θα φιλοξενούσε όλη την ελληνική σκηνή ίσως να μπορούσε να δουλέψει καλά. Δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να γίνει. Άραγε όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται με την ελληνική σκηνή της κλαμπ κουλτούρας μπορούν να συνυπάρξουν μεταξύ τους; Καταλαβαίνω πως δεν μπορεί ένας προμότερ που τρέχει τέκνο καλλιτέχνες να συνυπάρξει στην ίδια στέγη με έναν που ασχολείται με το E.D.M. Είναι τεράστιες οι διαφορές αλλά λέω πως ενδεχομένως θα μπορούσε να υπάρχει ένας χώρος να τα φιλοξενήσει όλα αυτά.
-Είπες για τη Μύκονο…
-Η σκηνή εκεί έχει συνδεθεί και με κάτι άλλο. Με την έντονη προσέλευση τουριστών. Θυμάμαι από τη δεκαετία του 1990 πήγαινα για διακοπές και το νησί βούλιαζε από Ιταλούς. Ήταν επόμενο να έρθουν D.J.’s που εκπροσωπούσαν την σκηνή της χώρας τους, δεν ήταν κακό αυτό. Αναβάθμιζαν μια κατάσταση. Το ίδιο δεν συμβαίνει και στην Ίμπιζα; Είναι ισπανικό έδαφος αλλά περνούν D.J, από όλο τον πλανήτη. Αυτό το θεωρώ κέρδος για το νησί. Στη Μύκονο πρωταγωνιστής όλα αυτά τα χρόνια είναι το Cavo Paradiso. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που κάνουν τις δικές τους προσπάθειες φτιάχνουν προσεγμένους χώρους, αυτό για μένα είναι κάτι υγιές.
-Ένταξει, μπορεί όσα συμβαίνουν στη Μύκονο να είναι υπολογίσιμο μέρος του Ελληνικού Α.Ε.Π. Όμως έχεις υπ’ όψιν σου πως πολλοί Μυκονιάτες, με την επέλαση του τουρισμού στον τόπο τους, πλέον αισθάνονται ξένοι στο νησί τους;
-Γιατί το λες αυτό;
-Έχω μιλήσει μαζί τους. Λένε πως δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν τα βράδια. Θεωρούν πως ο τουρισμός πλέον αλλοιώνει τον χαρακτήρα του νησιού τους.
– Δηλαδή αν πας στην Ίμπιζα τον Αύγουστο δεν θα είναι η ίδια κατάσταση; Κοίτα, στη Μύκονο έχουν τις υποδομές για να στηρίξουν μια ολόκληρη σκηνή. Γίνονται επενδύσεις. Αν κάτι δουλεύει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι η Μύκονος. Η κρίση έχει επηρεάσει τους ανθρώπους που στήνουν πράγματα εκεί και εξακολουθούν να σχεδιάζουν, να στήνουν μαγαζιά σε αντίθεση με την Αθήνα που το όλο πράγμα είναι εντελώς παρατημένο. Στη Μύκονο μπορείς να πας σε ένα event που θα έχει 50 ευρώ είσοδο και το κλαμπ θα έχει 2000 κόσμο από διάφορες εθνικότητες. Κακά τα ψέματα όμως δεν περνούν όλες οι χώρες την κρίση που περνούμε εμείς.
Ζητήσαμε ένα κομμάτι από τον Γιώργο Σειρά που να περιέχει κάτι από την τέχνη του D.Jing, διάλεξε το παραπάνω
-Πριν τη συνέντευξη μού έλεγες κάτι για μαθήματα που θα ξεκινήσεις σε ωδείο.
-Έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια που με τιμάει. Μια συνεργασία με το πιο διάσημο ωδείο στη χώρα. Κάνουμε λοιπόν στο ωδείο του Νάκα ένα τμήμα που είναι καθαρά για D.j.’s. Αναλαμβάνω νέα παιδιά, ανεξάρτητα από τη μουσική που θέλουν να παίξουν και τους βοηθώ να γίνουν καλύτεροι. Δεν θα τους λέω τι μουσική θα παίξουν, θα τους βοηθώ στο τεχνικό κομμάτι. Αν ένα παιδί θέλει να παίξει τέκνο δεν θα του πω παιδί μου παίξε comercial house για να πετύχεις. Και εγώ όταν ξεκίνησα τη μουσική που γούσταρα ήθελα να βάζω. Δεν μπήκα σε κλισέ παρόλο που γνώριζα πως αν έπαιζα άλλα πράγματα θα γινόμουν πιο εμπορικός. Ήθελα ό,τι κάνω να το κάνω με το δικό μου τρόπο. Το ίδιο πράγμα θέλω να το δουλέψω και με τα παιδιά του ωδείου. Θέλω να μάθω στα παιδιά κάθε τεχνική λειτουργία που θα τους είναι χρήσιμη στο μέλλον. Θέλω να είναι δημιουργικά, να τους μάθω πώς θα χειρίζονται το βράδυ τους. Αν παίξεις σ’ ένα κλαμπ στην Αθήνα αυτό σημαίνει πως γύρω στις τέσσερις τη νύχτα το μαγαζί θα κλείσει. Στη Μύκονο όμως μπορεί να παίζεις ως τις 8 το πρωί. Αυτό σημαίνει πως κάθε βραδιά που θα παίξεις εδώ ή εκεί πρέπει να έχει το χαρακτήρα της. Θέλω επίσης να περάσω σε όσους ακολουθήσουν τα μαθήματα μου εμπειρίες που έχω σε θέματα ήθους. Ας φέρω ένα παράδειγμα. Κάτι που έγινε φέτος το καλοκαίρι στο Cavo Paradiso. Ένα βράδυ πέρασε ο Alesso. Ένας σούπερ σταρ D.J. μόλις 25 ετών. Έχει το δικό του αεροπλάνο. Είναι εκατομμυριούχος. Ήρθε στο κλαμπ για να ακούσει τον Steve Angelo (βλέπε Swedish House Mafia). Mπήκε στο booth. Έπιασαν κουβέντα. Και πήρε το μικρόφωνο λέγοντας στο κοινό πως ο Angelo είναι η μεγαλύτερη έμπνευση στην καριέρα του. Ήμουν μπροστά στο σκηνικό, έπαθα την πλάκα μου. Έλεγα κοίτα να δεις τι μεγαλείο έχουν ορισμένοι άνθρωποι. Αντί να σκεφτεί είμαι 25 ετών, έχω τρελαθεί στα λεφτά, έχω κασέ 50 – 60 χιλιάδες ευρώ τη βραδιά δεν με ενδιαφέρει τίποτα βγήκε ευθέως και είπε σε ποιον χρωστά καλλιτεχνικά μέρος της πορείας του. Θεωρώ πως με τον ίδιο τρόπο πρέπει να λειτουργούμε και εμείς.
-Αυτό είναι κάτι που μαθαίνεται;
-Δεν το γνωρίζεις μέχρι τη στιγμή που θα το δεις. Αν δεις μια κατάσταση τύπου μπουζουκιών που η μια φίρμα δεν μιλά στην άλλη, αν και εμφανίζονται στον ίδιο χώρο, αυτό είναι ένα κακό παράδειγμα. Στο Cavo έχω δει τον Morales να είναι παρών σε βραδιά που παίζει ο Richie Hawtin και εκείνος να τον καλεί να βάλει 2-3 τραγούδια διακόπτοντας το δικό του σετ. Αυτό είναι απίστευτο.
-Πότε ξεκινούν τα session σου στο ωδείο;
-Τον Οκτώβρη. Θα κάνω ένα open day την τελευταία εβδομάδα του Σεπτέμβρη.
-Ηχητικά η κλαμπ σκηνή πού βρίσκεται αυτή τη στιγμή;
– Το τέκνο “σήμερα” είναι η μεγαλύτερη κατάσταση που υπάρχει στη χορευτική μουσική. Αν θες να το δεις κομέρσιαλ θα μπορούσες να διαλέξεις το EDM αλλά για μένα το τέκνο έχει ονόματα που άντεξαν στο χρόνο. Από τον Carl Cox στον Richie Hawtin που για μένα είναι D.J. – περφόρμερ με γερό art επίπεδο και τον Sven Vath μιλάμε για ανθρώπους που έχουν περάσει τα 50 εδώ και χρόνια και γεμίζουν κλαμπ σε όλο τον κόσμο. Αυτοί είναι οι λίντερς. Δεν μπορείς να το δεις αλλιώς.
-Μιλάμε για D.J., για την κλαμπ σκηνή, για το ένα και το άλλο. Θέλω όμως να επιστρέψουμε στα περιστέρια.
-Δεν είναι και τρελό ποσό να δίνεις ένα ευρώ τι μέρα για να τα ταΐσεις. Λίγο ψωμί. Λίγο ρύζι τους είναι αρκετό. Σ’ αυτόν τον πλανήτη ένοικοι είμαστε. Νομίζω πως πρέπει να έχουμε τέτοιου είδους ευαισθησίες. Όπως και να το κάνεις τον πλανήτη τον φέραμε σ’ ένα κακό χάλι λες και όλα πρέπει να μας υπηρετούν….
-Ψευδαίσθηση δεν είναι αυτό;
-Ναι είναι. Είναι και έλλειψη σεβασμού και στο χώρο που μας φιλοξενεί αλλά και στις υπόλοιπες μορφές ζωής που είναι γύρω μας. Βλέπω τον άλλο να λέει περήφανα πως είναι κυνηγός. Θα μπορούσα να το καταλάβω αυτό πριν εκατό χρόνια που δεν υπήρχε οργανωμένη ζωή, οργανωμένες πόλεις και σκότωναν για να φάνε. Τώρα το 2017 ποιος είναι ο λόγος να πάρεις μια καραμπίνα για να σκοτώνεις πουλιά; Είναι χόμπι αυτό;
φωτογραφίες: www.clubber.gr, http://www.athensdeejay.gr/
*Το δεύτερο μέρος της συνέντευξης με τον Γιώργο Σειρά θα ανέβει στο fragilemag.gr την Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου
