Κάρολος Κουν – Ο άνθρωπος που έζησε για την τέχνη και νοηματοδότησε με τις παραστάσεις μια ολόκληρη εποχή για το σύγχρονο θέατρο γεννήθηκε στην Προύσα στις 13 Σεπτεμβρίου 1908 και πέθανε στην Αθήνα στις 14 Φεβρουαρίου 1987.
Διαλέξαμε το παρακάτω κείμενο από το σημείωμα που έγραψε ο ίδιος ο Κούν και μπορεί να αναζητηθεί στην ιστοσελίδα του Θεάτρου Τέχνης. Το ερώτημα: “Γιατί κάνουμε θέατρο;” απαντιέται μέσα από τις λέξεις ενός ανθρώπου που η πίστη του στην παραγωγή τέχνης ήταν ακλόνητη.
«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας. Μόνος ο καθένας μας είναι ανήμπορος. Μόνος ο καθένας από σας τους πιο κοντινούς στην προσπάθεια μας, είναι ανήμπορος. Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε.
Το θέατρο, ως μορφή Τέχνης, δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, ν’ αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να νιώσουμε μαζί μια αλήθεια. Να γιατί διαλέξαμε το θέατρο σα μορφή εκδήλωσης του ψυχικού μας κόσμου. Άπ’ όλα τα δείγματα συμπάθειας προς το θέατρο μας, Ίσως εκείνο που με συγκίνησε περισσότερο ήταν όταν πριν από καιρό με σταμάτησαν στο δρόμο ένας νέος και μια κοπέλα, άγνωστοί μου κι οι δύο, και με πλατύ χαμόγελο γεμάτο χαρά μου είπαν: Μας συγχωρείτε, αλλά θέλαμε μονάχα να σας πούμε πόσο σας αγαπούμε για τις ωραίες στιγμές που μας έδωσε το «Θέατρο Τέχνης». Εκείνη τη στιγμή κατέβαινα μουτρωμένος, γιομάτος έγνοιες για τα οικονομικά του θεάτρου μας. Αυτή η συνάντηση ήταν αρκετή για να μου δώσει τόση δύναμη όση ποτέ δεν είχα. Κι όχι επειδή κολακευόταν ο εγωισμός μου. Γιατί ό,τι έγινε δεν έγινε μονάχα από μένα, αλλά μέσα από μια συνενωμένη προσπάθεια που βοήθησε όλους μας ν’ άποκτήσουμε συναίσθηση του εαυτού μας.
Η συνάντηση αυτή με γέμισε δύναμη και χαρά, γιατί έβλεπα να ζωντανεύει ο κρίκος μεταξύ σκηνής και πλατείας, γιατί καταλάβαινα πως άρχιζε να πραγματοποιείται ο σκοπός του θεάτρου μας. Εκτελεστές και θεατές συνδέονταν στο μοίρασμα μιας χαράς που πήγαζε απ’ τη βαθύτερη κατανόηση των αξιών της ζωής, κι ακόμα περισσότερο, άρχιζε να δημιουργείται ένα αίσθημα αγάπης, συνενοχής αν θέτε, μπροστά στο μυστήριο του ξεσκεπάσματος μιας πνευματικής αλήθειας.
Κι εκείνο το βράδυ σαν βρέθηκα με μερικούς πιο εύπορους φίλους μου, δεν εδίστασα καθόλου να τους φορολογήσω με την πιο μεγάλη αναίδεια για την οικονομική ενίσχυση του θεάτρου μας. Ένιωθα πως έκανα πράξη ηθική κι επιβεβλημένη. Αν ενδιαφέρονταν για τον τόπο μας, για τους εαυτούς των, όφειλαν να συντρέξουν την προσπάθεια.»
Κάρολος Κουν – 17 Αυγούστου 1943
πηγή: theatro-technis.gr
