Γράφει ο Νικηφόρος Γκολέμης //
Η επέτειος της 21ης Απρίλη παρουσιάζει διαχρονικά ένα ενδιαφέρον που δύσκολα σε αφήνει ασυγκίνητο. Ιδιαίτερα στον καιρό του αναθεωρητισμού που βιώνουμε, όπου με αξιοθαύμαστη συνέπεια ξεπετάγεται κάθε χρόνο τέτοια ημέρα κι από ένας νέος, «περισπούδαστος» αναλυτής, για να ψελλίσει τις «μεγάλες αλήθειες που κανείς δεν τολμάει να πει» και τα «εγώ δεν είμαι χουντικός, αλλά». Από τα δήθεν οικονομικά θαύματα και τα ανοιχτά παράθυρα μέχρι τους δρόμους και την ύδρευση· κάθε απόπειρα καθαγίασης κρύβει πέραν της δεδομένης γραφικότητας και μια ξεκάθαρη συστημική στόχευση.
Ας δούμε όμως ποια τα οφέλη για το αστικό κράτος από τη συντήρηση μιας προσπάθειας αναθεωρητισμού της Επταετίας, στη βάση της οποίας η χούντα απολαμβάνει ενίοτε και αναλαμπές «δικαίωσης».
Σε πρώτη φάση, το συστημικό κατεστημένο «βολεύεται» από μια γύρα αναθεωρητισμού και καθαγίασης της Επταετίας, αφού γνωρίζει ότι ο χουντολάγνος αποτελεί σε γενικές γραμμές ένα μέγεθος διαχειρίσιμο και εύκολο προς ικανοποίηση. Ο χουντολάγνος δεν έχει ιδιαίτερες μακρόπνοες απαιτήσεις από την κρατική δομή που βρίσκεται πάνω από το κεφάλι του και, το κυριότερο, δεν ζητάει πράγματα που το αστικό κράτος αδυνατεί να του προσφέρει. Οποιαδήποτε στιγμή κριθεί απαραίτητο, το σύστημα δύναται να παράσχει στον πρωτοχορευτή του «Ωρέ Γιώργο Παπαδόπουλε» ένα ελκυστικότατο «πακέτο» προσφοράς με ολίγον τι από έθνος, ορθοδοξία, καταστολή, ησυχία, τάξη και ασφάλεια, κρατώντας τον με χαρακτηριστική ευκολία στη σφαίρα επιρροής του.
Η πορεία προς τον φασισμό δεν αποτελεί σοβαρό πλήγμα για το αστικό κράτος, αφού καθεστώτα τύπου Επταετίας πατάνε ακριβώς πάνω στις ήδη υπάρχουσες αστικές δομές και όχι μόνο τις διατηρούν, αλλά φροντίζουν μέσω της καταστολής να τις επεκτείνουν ακόμα περισσότερο
Οι πραγματικές όμως υπηρεσίες του «χρήσιμου ηλιθίου» που ονειρεύεται τον Παττακό με το μυστρί, περιστρέφονται γύρω από το βασικό ζητούμενο της τρέχουσας φέρουσας δομής: Που δεν είναι άλλο από τη διαχείριση και διατήρηση των υπαρχουσών αστικών σχέσεων εξουσίας. Γνωρίζει βλέπετε πολύ καλά το αστικό κράτος ότι η πραγματική απειλή δεν έρχεται από τους στενόμυαλους προσωπολάτρες του Παπαδόπουλου και του Παττακού. Εξάλλου, η πορεία προς τον φασισμό δεν αποτελεί σοβαρό πλήγμα για το αστικό κράτος, αφού καθεστώτα τύπου Επταετίας πατάνε ακριβώς πάνω στις ήδη υπάρχουσες αστικές δομές και όχι μόνο τις διατηρούν, αλλά φροντίζουν μέσω της καταστολής να τις επεκτείνουν ακόμα περισσότερο. Ο μόνος κίνδυνος για το αστικό κράτος είναι η ανάπτυξη οποιασδήποτε κινηματικής δράσης επιχειρεί να ανατρέψει τις δομές αυτές.
Κι εδώ έγκειται η βασική χρησιμότητα της ύπαρξης ενός υφέρποντος κύματος αναθεωρητισμού και υπό προϋποθέσεις «συμπάθειας» προς την Επταετία. Από τη μία μεριά η προσκόλληση στο παρελθόν και την προσωπολατρία εμποδίζει την κινηματική δράση για την ανατροπή και μετατοπίζει το επίκεντρο του ενδιαφέροντος από την πολιτική οργάνωση στα πολιτικά πρόσωπα – μαριονέτες. Από την άλλη η προώθηση της αντιπαραβολής Επταετία – Μεταπολίτευση, ως το δίπολο που άσκησε την εξουσία στη χώρα, έχει ως αποτέλεσμα να χρεώνεται ο ένας πόλος την αποτυχία του άλλου και στο τέλος να εξυψώνονται… αμφότεροι! Από το «μια χούντα μας χρειάζεται», κάθε φορά που η μεταπολίτευση παίζει ντάμα στην πολιτική σκακιέρα, μέχρι τις ασυνάρτητες κραυγές ορισμένων «φιλελεύθερων» υπερασπιστών του failed state που λέγεται Ελληνική Δημοκρατία, ο κερδισμένος είναι πάντα ο ίδιος: οι επικρατούσες αστικές δομές. Κι όσο το κόλπο «πιάνει» τόσο πιο «απρόθυμος» και «νωχελικός» θα παρουσιάζεται ο κρατικός μηχανισμός απέναντι σε απόπειρες «ξεπλύματος» των χουντικών.
