Γιώργος Χατζηδάκης
Κυκλοφορεί μια συνέντευξη του Λεφτέρη Παπαδόπουλου στο Δημήτρη Δανίκα που δημοσιεύθηκε στο “Θέμα”. Σαν αρχή του σχολίου μου έχω να σημειώσω πως η δημοσιογραφία έχει δυσώδεις υπονόμους με πλήθος παράσιτα. Κατσαρίδες, σκουλήκια και άλλα σχετικά. Λογαριάστε τον Δημήτρη Δανίκα, δήθεν κριτικό κινηματογράφου αλλά ένα απ’ αυτά τα πιο απεχθή παράσιτα.
Και τώρα για τον Λεφτέρη Παπαδόπουλο. Ναι, είναι γνωστό πως ο ποιητής ( και συγγραφέας 10 σημαντικών έργων ) είναι βρωμόστομος. Αλητεία. Προκλητικός. Τον γνωρίζω πολλά χρόνια. Συμπτωματικά ζω στη γειτονιά που μεγάλωσε. Ενα ξυπόλητο αλητάκι ήταν, φτωχό και στερημένο, με γονιούς πρόσφυγες απ’ την Προύσα, που κύλαγε το τσέρκι στην οδό Φυλής, ανάμεσα στα μπουρδέλα, παίζοντας κι ακολουθώντας εκστατικός την Αργυρώ που ήταν αρχηγός. την στιγμή που σε κάθε δρόμο άστραφτε στον ήλιο κάποια τζαμαρία και γέλαγε για όλα και σε και κάθε στιγμή η Μαρία, ναι η Μαρία.
Αυτό το αλάνι, το φτωχαδάκι. το πεινασμένο έζησε τα παιδικά του χρόνια ανάμεσα Αχαρνών και Γ’ Σεπτεμβρίου κοίταγε με λατρεία τα κορίτσια. Τον συνέπαιρναν. Μα ήταν κοντός, κακοντυμένος και, Αχ, πόσο λαχταρούσε τα κορίτσια. Αυτές τον κάνανε ποιητή. Ξεκίνησε να γράφει για να ξεφύγει απ΄ την κακομοιριά του, να αλλάξει τη μοίρα του και να μην παλεύει πάντα να στερεώσει το ρουλεμάν στο πατίνι μια ζωή και να τραβήξει την προσοχή της Μαρίας που γέλαγε και γέλαγε.
Ετσι ο αλητάμπουρας έγινε ποιητής, αληθινός ποιητής, όχι στιχουργός που λένε μερικοί ανίδεοι μα ποιητής πονεμένος, βιωματικός, γνήσιος. Εφάμιλλος του Καβαδία, που μας χώνει ναυτικούς όρους και εξωτικά λιμάνια, ο Λεφτέρης είναι αληθινός, το μαρτυράνε οι ρίμες του οι απροσδόκητες. Τώρα αν μιλάει χυδαία και ονομάζει το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου που τόσο τον παίδεψε και το λέει μουνί, αυτό ακριβώς δείχνει το δέος του για την γυναίκα τη λαχτάρα του και τη λατρεία του.
Γεια σου Λεφτέρη φίλε, εδώ και πολλά χρόνια μένω γωνία Μαγνησίας και Φυλής απέναντι από τον Αγιο Παντελεήμονα. Στα στέκια των παιδικών σου χρόνων. Πρόλαβα και γνώρισα τον πατέρα σου, πριν τριάντα χρόνια, στο είχα πει ένα βράδυ στο “Μεθυσμενάκι”. Κι ακόμα κάτι μεταξύ μας. Σε λογαριάζω ποιητή μια γενιάς ολόκληρης, μεγαλύτερο απ’ τον Σεφέρη και να ξέρεις ποιητή αληθινό κι όχι φτιαχτό. Γεια σου Λεφτέρη. Ποιητή 1.200 τραγουδιών και μεταφραστή σπουδαίων ομοτέχνων σου, που αντί να σε διαβάζουμε σε τραγουδάμε.
Στην φωτογραφία, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος με την κόρη του Υακίνθη Παπαδοπούλου
