
Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.) έχει ανακηρύξει την 27η Ιανουαρίου, ως τη Διεθνή Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος από το ναζιστικό καθεστώς κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στις 27 Ιανουαρίου του 1945 ο Κόκκινος Στρατός απελευθερώνει το Άουσβιτς. Το σπουδαίο αυτό γεγονός τράβηξε το πέπλο για να αποκαλύψει στην ολότητά του το πιο συστηματικό, μεθοδευμένο, μαζικό έγκλημα που διαπράχθηκε στην σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας, το έγκλημα των εγκλημάτων, το Ολοκαύτωμα των έξι εκατομμυρίων Εβραίων (καθώς και η εξόντωση πεντακοσίων χιλιάδων Ρομά και Σίντι, αλλά και εκατοντάδων χιλιάδων ανάπηρων, ομοφυλόφιλων, σοσιαλιστών, αναρχικών, κομμουνιστών και άλλων επονομαζόμενων “αντικοινωνικών στοιχείων”).
Ήταν μια από τις τελευταίες πράξεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά όσα έφερε στην επιφάνεια αποτελούν ακόμη και σήμερα την μεγαλύτερη απόδειξη ότι η θηριωδία των ναζί και των συνεργατών τους είναι κάτι που, πάση θυσία, δεν πρέπει ποτέ να επαναληφθεί. Και για να μην επαναληφθεί οφείλει, πρωτίστως, ποτέ να μην ξεχαστεί.
Η 27η Γενάρη, λοιπόν, είναι η Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα εκατομμύρια θύματα του Ολοκαυτώματος.
Ξεκίνησε με ένα απλό μποϊκοτάζ των εβραϊκών καταστημάτων και τελείωσε στους θαλάμους αερίων στο Άουσβιτς, καθώς η ναζιστική Γερμανία προσπάθησε να εξοντώσει ολόκληρο τον εβραϊκό πληθυσμό της Ευρώπης. Τον Ιανουάριο του 1933, μετά από μια πικρή δεκαετή πολιτική πάλη, ο Αδόλφος Χίτλερ ήρθε στην εξουσία στη Γερμανία. Κατά την άνοδό του στην εξουσία, ο Χίτλερ είχε κατηγορήσει επανειλημμένα τους Εβραίους για την ήττα της Γερμανίας στον Α ‘Παγκόσμιο Πόλεμο και τις επακόλουθες οικονομικές δυσκολίες.
Οι Εβραίοι εκείνη τη στιγμή αποτελούσαν μόνο το ένα τοις εκατό του πληθυσμού της Γερμανίας των 55 εκατομμυρίων ατόμων. Οι Γερμανοί Εβραίοι ήταν ως επί το πλείστον κοσμοπολίτες. Θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως Γερμανούς από την εθνικότητα και Εβραίους μόνο από τη θρησκεία. Είχαν ζήσει στη Γερμανία εδώ και αιώνες, πολέμησαν γενναία για την πατρίδα στους πολέμους της και ευημερούσαν σε πολλά επαγγέλματα.

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 1939 καθώς γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Πολωνία, μια χώρα που φιλοξενούσε πάνω από τρία εκατομμύρια Εβραίους. Μετά την ταχεία ήττα της Πολωνίας, οι Πολωνοί Εβραίοι συσπειρώθηκαν και αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν στα νεοϊδρυθέντα γκέτο στο Λοτζ, την Κρακοβία και τη Βαρσοβία. Μέσα από αυτά τα γεμάτα γερά τείχη γκέτο, δεκάδες χιλιάδες βρήκαν αργό θάνατο από πείνα και ασθένειες. Τα γκέτο άρχισαν σύντομα να υπάγονται στη δικαιοδοσία του Χάινριχ Χίμλερ, αρχηγού των ναζιστών SS, του πιο αξιόπιστου και πιστού οργανισμού του Χίτλερ, που αποτελούνταν κυρίως από φανατικούς νέους.
•Την άνοιξη του 1940 ο Χίμλερ διέταξε την οικοδόμηση στρατοπέδου συγκέντρωσης κοντά στην πολωνική πόλη του Οσβιέτσιμ, που μετονομάστηκε στο Άουσβιτς από τους Γερμανούς
Εν τω μεταξύ, ο Χίτλερ συνέχισε την κατάκτηση της Ευρώπης εισβάλλοντας στο Βέλγιο, την Ολλανδία, το Λουξεμβούργο και τη Γαλλία, τοποθετώντας όλο και περισσότερους Εβραίους κάτω από το ναζιστικό έλεγχο. Οι Ναζί απαιτούσαν από τους Εβραίους να καταγράψουν όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία.

Το επόμενο έτος, το 1941, θα ήταν το σημείο καμπής. Τον Ιούνιο, ο Χίτλερ πήρε ένα τεράστιο στρατιωτικό στοίχημα εισβάλοντας στη Σοβιετική Ένωση. Πριν από την εισβολή είχε καλέσει τους κορυφαίους στρατηγούς του και τους είπε ότι η επίθεση στη Ρωσία θα ήταν ένας αδίστακτος «πόλεμος εξόντωσης» με στόχο τους κομμουνιστές και τους Εβραίους και ότι οι κανονικοί κανόνες της στρατιωτικής σύγκρουσης θα αγνοούνταν εντελώς.

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1941, ο ηγέτης των SS Χάινριχ Χίμλερ κάλεσε τον αρχηγό του Άουσβιτς Ρούντολφ Ες στο Βερολίνο και του είπε: «Ο Φύρερ διέταξε την τελική λύση για το εβραϊκό ζήτημα. Εμείς, τα SS, πρέπει να εκτελέσουμε αυτήν την τάξη… Ως εκ τούτου, διάλεξα το Άουσβιτς για αυτόν τον σκοπό ».
•Στο Άουσβιτς, ένα μεγάλο νέο στρατόπεδο ήταν ήδη υπό κατασκευή για να είναι γνωστό ως Άουσβιτς II (Birkenau). Θα γινόταν η μελλοντική τοποθεσία τεσσάρων μεγάλων θαλάμων αερίων που θα χρησιμοποιηθούν για μαζικές εξοντώσεις
Το επόμενο έτος, το 1942, σηματοδότησε την αρχή της μαζικής δολοφονίας σε μια κλίμακα χωρίς προηγούμενο σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Τον Ιανουάριο, δεκαπέντε κορυφαίοι Ναζί με επικεφαλής τον Ρέινχαρντ Χάινριχ, δεύτερος στην εξουσία των SS, συγκάλεσαν τη διάσκεψη του Wannsee στο Βερολίνο για να συντονίσουν τα σχέδια για την Τελική Λύση. Στην κατεχόμενη Πολωνία κατασκευάζονται νέα κέντρα εξολόθρευσης στις περιοχές Belzec, Sobibor, Treblinka και Auschwitz-Birkenau. Πάνω από δύο εκατομμύρια Εβραίοι που είχαν ήδη μεταφερθεί στην Πολωνία στάλθηκαν για να αεριοποιηθούν μόλις άρχισαν να λειτουργούν τα νέα στρατόπεδα.
•Στις 30 Ιουνίου και 2 Ιουλίου 1942, οι New York Times ανέφεραν μέσω του London Daily Telegraph ότι πάνω από 1.000.000 Εβραίοι είχαν ήδη πυροβοληθεί
Στις 24 Ιουλίου 1944, τα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το πρώτο στρατόπεδο Μάτζανεκ στην ανατολική Πολωνία, όπου έχασαν τη ζωή τους πάνω από 360.000 άνθρωποι. Καθώς ο σοβιετικός στρατός πλησίασε το Άουσβιτς, ο Χίμλερ διέταξε την πλήρη καταστροφή των θαλάμων αερίων.

Ο Σοβιετικός στρατός έφθασε στις 27 Ιανουαρίου 1945 στο Άουσβιτς. Μέχρι εκείνη την στιγμή είχαν χάσει τη ζωή τους περίπου 1.500.000 Εβραίοι, 500.000 Πολωνοί κρατούμενοι, Ρώσοι στρατιωτικοί και τσιγγάνοι. Καθώς οι Δυτικοί Σύμμαχοι προωθήθηκαν στη Γερμανία την άνοιξη του 1945, απελευθέρωσαν το Μπούχενβαλτ, το Μπέγκεν – Μπέλσεν και το Νταχάου. Ήταν η στιγμή που η πλήρης φρίκη του δωδεκαετούς ναζιστικού καθεστώτος έγινε εμφανής, καθώς οι Βρετανοί και Αμερικανοί στρατιώτες, συμπεριλαμβανομένου του Ανώτατου Διοικητή Ντουάιτ Αϊζενχάουερ εξέτασαν σωρούς αμαυρωμένων πτωμάτων και άκουγαν τις μαρτυρίες που έδιναν οι επιζώντες.


Η Czeslawa Kwoka, ηλικίας 14 ετών, εμφανίζεται σε μια φωτογραφία ταυτότητας κρατουμένων που προέρχεται από το Μουσείο του Άουσβιτς. Η Czeslawa ήταν Πολωνή και καθολική και βρέθηκε στο Άουσβιτς με τη μητέρα της τον Δεκέμβριο του 1942. Μέσα σε τρεις μήνες και οι δύο τους ήταν νεκρές. Ο φωτογράφος Μπρασέ μίλησε για την Czeslawa σε ένα ντοκιμαντέρ του 2005: “Ήταν τόσο νέα και τόσο τρομοκρατημένη. Το κορίτσι δεν κατάλαβε γιατί ήταν εκεί και δεν κατανοούσε τι της έλεγαν. Η γυναίκα-επιτηρήτρια κρατουμένων κάποια στιγμή πήρε ένα ραβδί και τη χτύπησε στο πρόσωπο. Αυτό το τόσο όμορφο νεαρό κορίτσι, τόσο αθώο, φώναξε αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Για να σας πω την αλήθεια, ένιωθα σαν να χτυπούσα τον εαυτό μου αλλά δεν μπορούσα να παρέμβω. Θα ήταν θανατηφόρο για μένα.”


με πληροφορίες από https://allthatsinteresting.com