Πατριαρχία, σεξισμός, έγκλημα – Αδιαφορία ή οργή για την αδιαφορία;

Γιάννης Παναγόπουλος

Φαντάζει σαν η δικαιοσύνη να στέκεται αμήχανα μπροστά στη θέα μιας θερμής πραγματικότητας. Να ανησυχούμε; Fasten Your Seatbelts. Εκεί που δεν μπορεί να φτάσει εκείνη πρώτη, φτάνουν τα ΜΜΕ. Ποια ΜΜΕ; Μα εκείνα που στέκονται στην είδηση με την ιδιοτέλεια του ιδιοκτήτη της. Η ανεξαρτησία της ενημέρωσης στη χώρα μας βρίσκεται στα καλά χέρια του κουτσομπολιού, των influencers, την αναλυτική ματιά δημοσιογράφων και εντύπων που ντρέπονται την αλήθεια όταν είναι άβολη για τους εργοδότες τους, τους πολιτικούς τους προϊστάμενους και τον συνδυασμό τους, εννοείται.

Οι κυρ Παντελήδες των media έχουν για το θύμα, το εκάστοτε θύμα, το δικό τους ερωτηματολόγιο του Προυστ. “Τι ήθελε εκεί;” “Τι έκανε μαζί του;” “Μήπως υπήρχε οικονομικό όφελος;” “Ποια είναι η ψυχολογική κατάσταση του θύτη;” Πατριαρχία, σεξισμός, έγκλημα. Οι παραδόσεις είναι για να τιμώνται. Και η πρακτική του Victim Blaming είναι ένα καλό εργαλείο συναισθηματικής εξουθένωσης των θυμάτων και κυρίως των ανθρώπων που θέλουν να σταθούν δίπλα τους εμπράκτως.

Αισθητικά οι γυναικοκτονίες, οι βιασμοί, συνδέονται με το #metoo που συναντηθήκαμε μαζί του πριν δύο χρόνια. Και στο θέμα της έμφυλης βίας ανάμεσα σε εκείνα που πρέπει να μας απασχολήσουν είναι και η δική μας ωρίμανση στην προβολή τους. Το πρώτο θύμα ήταν είδηση, το εικοστό τι μπορεί να είναι; Αδιαφορία ή οργή για την αδιαφορία; Οι ειδήσεις που φτάνουν γύρω από τον βιασμό, αλλά και την περιφέρειά του, της 24χρονης από τη Θεσσαλονίκη προσελκύουν το ενδιαφέρον μας γιατί ενδόμυχα γνωρίζουμε πως οι αρχές και η δικαιοσύνη φαντάζουν έτοιμες να χάσουν ακόμα ένα στοίχημα με τον εαυτό τους. Η αξία ενός εγκλήματος έχει μονάδα μέτρησης την αξία του θύτη (;).

Η υπόθεση της Θεσσαλονίκης, η υπόθεση της Ρόδου, η υπόθεση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, η υπόθεση των Γλυκών Νερών, ακόμα και εκείνη του φτωχού και μόνου Στάθη Παναγιωτόπουλου, έχουν ιδιαίτερο επικοινωνιακό βάρος για έναν ακόμα λόγο. Για τις περσόνες που φέρονται να εγκλημάτησαν. Μιλάμε για ανθρώπους που κρεμούν τους εαυτούς τους στα σόσιαλ μίντια ή τα καθιερωμένα μίντια ως χειριστές της πραγματικότητας των άλλων.

Από την παράσταση που δημοσιογράφος, με την παρέα της, θέλησε να διακόψει ως τον βιασμό της 24χρονης, από τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου και στο θάνατο του οδηγού της μοτοσικλέτας που παρέσυρε αυτοκίνητο που έμπαινε στη Bουλή, σνομπάροντας τον ΚΟΚ μπροστά στους προστάτες του, στεκόμαστε με απορημένο πρόσωπο για την ποιότητα του σημερινού χαμηλού μας. Άραγε, υπάρχει χαμηλότερα;