γράφει η ψυχολόγος Αναστασία Νικολάου //
Ο όρος Corona Blues χρησιμοποιείται επίσημα στη Νότια Κορέα για να περιγράψει την ψυχολογική κατάσταση του πληθυσμού της χώρας εν μέσω της Covid-19. Ένας μουσικός όρος επιστρατεύεται να αποτυπώσει γλαφυρά το κοινό βίωμα και τον τρόπο που ο ανθρώπινος ψυχισμός δονείται από την πανδημία. Μια πανδημία που έρχεται και επίσημα να εγκαινιάσει τον καινούργιο ψηφιακό κόσμο. Τα απομονωμένα σώματα των ανθρώπων, περιχαρακωμένα από τον φόβο της μετάδοσης και της ασθένειας, περιορισμένα ήδη στον κύκλο της προστασίας του οίκου τους, μοιάζει σαν να παράγουν όλα μαζί συντονισμένα και ταυτόχρονα τον ίδιο ήχο.
Τον ήχο των σωμάτων που άφησαν τους δρόμους και αποσύρθηκαν στην εσωστρέφεια μιας αναμονής, μιας ανάγκης ζωτικής για ασφάλεια, για τη διατήρηση της ελπίδας. Σήμερα ο ήχος αυτός ακούγεται ψηφιακός. Η ομιλία που δονεί το σώμα και επεκτείνεται πέρα από τα φυσικά όρια του, πέρα από το δέρμα του, ταξιδεύει μέσα στον ψηφιακό κόσμο, μετασχηματίζεται. Άραγε η ψηφιοποιημένη επικοινωνία, που αυτές τις μέρες του περιορισμού διατηρεί ζωντανή την επαφή, είναι σύντονη με τον κόσμο του ανθρώπου; Και αν ναι, ποιος είναι αυτός ο κόσμος; Η ανθρωπότητα στέκει μπροστά στο αύριο σαν σε μια κατάσταση οριακή. Τίποτα από όσα ξέραμε δεν μένει πια ίδιο και αδιασάλευτο.
Μιλάμε για τον περιορισμό του φυσικού σώματος με όρους κοινής λογικής και με στόχο την επιβίωση. Ταυτόχρονα, ζώντας στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας ο περιορισμός αυτός παίρνει άλλες διαστάσεις. Μια ολόκληρη καινούργια πραγματικότητα ήταν έτοιμη να ξεκινήσει. Βρισκόταν ήδη σε κίνηση. Το πάγωμα της ζωής αφορά σε έναν παλιότερο τρόπο κατοίκησης του ανθρώπου, όπου η δημιουργία απαιτούσε τη συμβολή του φυσικού σώματος εκεί έξω, μέσα στη συνάφεια των ανθρώπων, μέσα από το άγγιγμα. Η ψηφιακή εποχή μας όμως δίνει στη σωματικότητα ένα νέο νόημα. Το σώμα δεν ανήκει στον χώρο μόνο των τριών διαστάσεων. Διανοίγεται στη χωρικότητα ενός διαδικού ψηφίου. Η μηχανή και ο άνθρωπος σε μια σχέση συγχωνευτική άπειρων δυνατοτήτων.
Η πραγματικότητα αυτή δεν έχει επιστροφή. Είναι αναπόδραστη. Το παλιό βρίσκεται στον λήθαργο της νοσταλγίας. Αυτό που μας δείχνει η πανδημία σε σχέση με το σώμα είναι ακριβώς ότι η διάσωσή του γίνεται με όρους μιας νέας αντίληψης, μιας νέας φιλοσοφίας ζωής, ενός νέου ανθρώπινου είδους, ενός καινούργιου κόσμου εν τέλει.
•Ο σύγχρονος ψηφιακός ήχος του Corona Blues δεν είναι κατ΄ ανάγκη αποκλειστικά μελαγχολικός. Άλλες φορές μονότονος, άλλες απομακρυσμένος κι άλλες φορές εκστατικός είναι εκεί για να τον αφουγκραστούμε. Ας καλωσορίσουμε λοιπόν τον νέο μας εαυτό, το νέο μας σώμα, τη νέα μας νοημοσύνη. Ο Homo Digitalis είναι εδώ.
