του Γιάννη Παναγόπουλου //
Ο “Θόρυβος”, το νέο άλμπουμ από το project Mechanimal του Γιάννη Παπαϊωάννου, δεν είναι μόνο dark electro ήχος. Μπορείς να το ακούσεις ή να το “δεις” και ως ντοκουμέντο του παρόντος. Συρρικνωμένη ελευθερία του λόγου και υπερπληροφόρηση. Βία που σβήνει με περισσότερη βία. Κακοποιητικός θυμός. Κάποιος έπρεπε, επιτέλους, να τραγουδήσει την αλήθεια της εποχής. Οι Mechanimal τα κατάφεραν. Στο νέο πέμπτο τους άλμπουμ, το πρώτο με ελληνικό στίχο, υπάρχουν οι στίχοι από ποιήματα της Αγγελικής Βρεττού και οι απαγγελίες τους από τη (ραδιοφωνική παραγωγό) Θέκλα Τσελεπή.
Η προσήλωση του λίντερ των Mechanimal στην αισθητική της μουσικής είναι διαρκής και καθόλου καθοδηγούμενη από πληκτικά play lists. Τι άραγε σκέφτεται για τη νέα μουσική του πράξη αυτός ο μοναχικός άνθρωπος; Ηχογράφησε το πιο επικίνδυνο άλμπουμ της χρονιάς. Ναι, ο “Θόρυβος” είναι τόσο καλός που πρέπει να φτάσει ως τα αφτιά σου.
-Οι Mechanimal ήταν εξωστρεφείς ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνονταν. Οι προηγούμενες δουλειές σας ήταν στα αγγλικά. Ήθελαν να ακουμπήσουν ακροατήρια και εκτός Ελλάδας; Γιατί αυτή τη φορά επιστρέφεις με ελληνικό στίχο;
Έχει πλάκα η ερώτηση, γιατί μέχρι τώρα όλοι με ρωτούσαν γιατί δεν κάνω κάτι με ελληνικό στίχο. Για να μη θυμηθώ κάποια λόγια κριτικών που είχαν γράψει ότι, αν ιδανικά το πρώτο μας άλμπουμ ήταν στην ελληνική γλώσσα, θα αποτελούσε έναν πολύ σημαντικό σταθμό για το ελληνικό ροκ. Αλλά τίποτα δεν ήταν και δεν είναι προγραμματισμένο στους Mechanimal, γιατί ακόμη και αν κάποια στιγμή αναγκάστηκα να υποκύψω σε νόρμες μπάντας και να βάλω πρόγραμμα για εμφανίσεις ή για κυκλοφορίες, γενικά δεν θέλω να έχω κανόνες σε ό,τι κάνω. Τα ποιήματα της Αγγελικής Βρεττού μου είπαν κάτι. Τα δούλεψα πάρα πολύ καιρό για να καταλήξω στη σημερινή κυκλοφορία τους, με αυτή τη φωνή και με αυτήν τη μουσική. Και πιστεύω ότι είναι εξίσου «εξωστρεφή» όσο και τα αγγλόφωνα κομμάτια μας.
-Ηχογραφώντας τον «Θόρυβο» τι έμαθες;
Βασικά έμαθα να ζω και να εργάζομαι πάνω στην μουσική μαζί με τις εμβοές μου. Εδώ και τρία χρόνια έχω τρεις διαφορετικούς τόνους που βουίζουν στο αυτί μου σχεδόν συνέχεια. Και απ’ όσο το έχω ψάξει μπορώ να πω ότι είμαι μάλλον τυχερός, γιατί η παλέτα των εμβοών είναι μεγάλη και ποικιλόμορφη. Πάντως τα βράδια κοιμάμαι με έναν ανεμιστήρα, έναν αφυγραντήρα και έναν οδοντιατρικό τροχό που δουλεύουν ασταμάτητα. Κάποιες φορές οι άνθρωποι ακούγονται σαν να μουρμουρίζουν και να προσπαθούν να σπάσουν αυτό το περίεργο ηχητικό φράγμα, αλλά ευτυχώς τις περισσότερες φορές κάποιος άλλος μπορεί να έχει τον τέλειο τόνο και να το διαπερνά τελείως. Όλα αυτά, η μουσική, οι εμβοές, οι χαλασμένες φωνές συνθέτουν πλέον τον δικό μου «Twin Peaks» κόσμο και με τον «Θόρυβο» έμαθα να ζω ευχάριστα σε αυτόν.
“Οι νέες καταστάσεις που επέβαλε η πανδημία (ο περιορισμός, η αποξένωση, η δυσκολία στις μετακινήσεις) έχουν δημιουργήσει μια νέα αβεβαιότητα, όπου ο θυμός λειτουργεί πλέον σαν μια μορφή καθημερινής άμυνας.”
-Είναι μια περίοδος που μας βρίσκει κλεισμένους σπίτια μας. Ο σωρευμένος θυμός μας θα βρει έκφραση; Και αν ναι πώς θα γίνει αυτό;Οι νέες καταστάσεις που επέβαλε η πανδημία (ο περιορισμός, η αποξένωση, η δυσκολία στις μετακινήσεις) έχουν δημιουργήσει μια νέα αβεβαιότητα, όπου ο θυμός λειτουργεί πλέον σαν μια μορφή καθημερινής άμυνας. Ίσως γιατί αν είμαστε επιθετικοί και θυμωμένοι πιστεύουμε ότι δεν δείχνουμε έτσι πόσο ευπαθείς τελικά είμαστε. Είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα και δεν νομίζω ότι είμαι ο κατάλληλος για να το απαντήσω. Όχι μόνο γιατί απαιτεί ιατρική ή επιστημονική αντιμετώπιση. Ο θυμός μετατοπίζει ευθύνες και αυτόματα κάνει ένοχο τον απέναντί μας πολύ εύκολα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι απέναντι σε αυτόν τον ιό είμαστε όλοι πραγματικά αδύναμοι. Δεν υπάρχουν δομημένα πλέγματα ασφαλείας. Είμαστε όλοι εκτεθειμένοι σε έναν αόρατο κίνδυνο, θανατηφόρο. Διέξοδος για την ώρα δεν έχει βρεθεί. Το τοπίο παραμένει θολό. Δεν ξέρω καν πώς θα τελειώσει και αν τελειώσει όλο αυτό. Εύχομαι μόνο όταν θα βγούμε από όλη αυτήν την κατάσταση του εγκλεισμού να έχουμε πάρει όλοι μας ένα πολύ καλό μάθημα ζωής.
-Στο άλμπουμ υπάρχει το «Είναι το Φάντασμα». Οι στίχοι ντοκουμεντάρουν περιστατικό κακοποίησης. Τι παραπάνω έχουμε να πούμε γι’ αυτό το τραγούδι;
Δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω από αυτό που μπορεί να καταλάβει ο καθένας με το μυαλό και τη φαντασία του. Δεν μου αρέσει να επεξηγώ τους στίχους, προτιμώ να αφήνω ελεύθερο τον ακροατή να δημιουργεί τις δικές του εικόνες. Είτε από τους δικούς μου στίχους μου είτε από τους στίχους της Αγγελικής ή του Freddie. Το σύμπαν των Mechanimal είναι βασισμένο σε μια σκληρή αφήγηση.
-Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που άκουσε το νέο σου άλμπουμ ολοκληρωμένο;
Ο Περικλής Πιλαβάς από τη δισκογραφική εταιρεία Inner Ear.
-Σε γνώρισα σαν δημοσιογράφο. Αρχές δεκαετίας 2000, όταν έγραφες για περιοδικά. Αν οι Mechanimal έγραφαν τραγούδι για τα media εκείνης της εποχής τι τίτλο θα είχε;
Οι Μechanimal δεν γράφουν τραγούδια για το παρελθόν, εστιάζουν στο τώρα. Τον καιρό που βγήκαν το «Low Land», το «Obscure» και το «Freezer» μιλούσαν για την κυριαρχία των media. Και κάπως προφητικά θα έλεγα, για την εποχή τους. Περιγράφουν την οικονομία της προσοχής, τους φραγμούς των αλγόριθμων ή τα δήθεν «ελεύθερα» ειδησεογραφικά sites που ξεζουμίζουν τα προσωπικά σου δεδομένα καθημερινά. Τα media, βέβαια, εκείνης της παλιά εποχής που αναφέρεις, σε σχέση με τα σημερινά ήταν λίγο πιο αθώα. Η διαφήμισή τους ή όποιες πληρωμένες υπηρεσίες σού σέρβιραν, θα σε «έβρισκαν» μόνο αν αγόραζες το περιοδικό ή αν έβλεπες τηλεόραση. Σήμερα, δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής από την άβυσσο της πληροφορίας, εκτός κι αν κλείσεις όλα τα κοινωνικά σου δίκτυα και αφοσιωθείς σε ανεξάρτητες πηγές ενημέρωσης, που πιθανόν να χρειάζεται και να ενισχύσεις οικονομικά, αφού διαφορετικά δεν μπορούν να επιζήσουν.
-Πες μου αρχικά πώς προέκυψε η συνεργασία σου με τη Θέκλα Τσελεπή; Θυμάσαι πώς γνωριστήκατε;Με τη Θέκλα, πέρα από όλους τους γνωστούς και φίλους, είχαμε έναν πολύ καλό κοινό φίλο, τον Νίκολας Liber, ή πιο απλά τον Νίκο Λυμπερόπουλο, στη μνήμη του οποίου μάλιστα είχαμε αφιερώσει το τρίτο άλμπουμ των Mechanimal, το «ΔΠΔ». Με τη Θέκλα, βέβαια, δεν είχε τύχει να βρεθούμε από κοντά. Πριν αρκετά χρόνια είχα πάει να πάρω μια συνέντευξη από τον Δημήτρη Πουλικάκο για ένα περιοδικό και όλως τυχαίως γνωρίστηκα και με τη Θέκλα, μίλησα και μαζί της για τα παλιά κολάζ του Μήτσου και για τα πρώτα underground έργα του Νίκου. Βέβαια, λίγους μήνες μετά από αυτήν τη συνέντευξη, ο Νίκος έφυγε. Το έχω ξαναπεί, στη Θέκλα με τράβηξε η φωνή και η προσωπικότητά της. Η ενέργεια που διαθέτει, ο ενθουσιασμός, η καλή της διάθεση και η ευγένειά της. Της έκανα την πρόταση, της άρεσαν τα ποιήματα και η μουσική, κάναμε πρόβες για κάποιο διάστημα και το καλοκαίρι που πέρασε γράψαμε τα τελικά μέρη της φωνής της στο Sound Cave στούντιο στον Κολωνό. Θυμάμαι δίναμε ραντεβού για να συναντηθούμε και δεν υπήρχε ψυχή στους δρόμους. Με κάποιον περίεργο τρόπο βγήκε όλη αυτή η ατμόσφαιρα της μοναχικής Αθήνας και στις ηχογραφήσεις.
