5 in / 5 out – Οι λίστες είναι old school χούι (εντάξει, δεν πάμε και στην εποχή της περισπωμένης), είναι ένα σκάλωμα του μυαλού, είναι μια συνήθεια.
Στην -κάθε- πόλη τρέχουν πράγματα που μας φτιάχνουν τη διάθεση, τρέχουν και εκείνα που τη χαλούν.
Εννοείται υπάρχουν και εκείνα που τρέχουν και κοιτώντας τα απορούμε αν είναι δυνατόν να έχουν συμβεί πραγματικά.
Είναι γνωστό πως ζούμε στην εποχή του συλλογικού ναρκισσισμού, των απανωτών άνγκρι φέις, των δημιουργών περιεχομένου (έτσι γενικώς). Αυτά είναι τα δέκα πράγματα που μας έφτιαξαν χαλώντας μας και μας χάλασαν φτιάχνοντάς μας.
5 in
1. Αυτή εδώ η φωτογραφία, σε αυτόν τον Αθηναϊκό δρόμο, παραμονές εθνικού εορτασμού 2024. Με τα λόγια περιττά (αλιευμένη από το fb προφίλ του ηθοποιού Δημήτρη Γρηγοριάδη)
2. Το θησαυροφυλάκιο του Ζωρζ Μπανού «Οι ιστορίες του Οράτιου» από τις Εκδόσεις Καστανιώτη. Πολύτιμα πετράδια-εξομολογήσεις μεγάλων Ευρωπαίων σκηνοθετών σε έναν πολύ σπουδαίο θεατρολόγο. Καταθέσεις ζωής και τέχνης.
3. Η παρέλαση της 25ης Μαρτίου στα Τρίκαλα. Υπάρχει δημόσιος διάλογος (έστω) (τουλάχιστον) και ο κόσμος που θέλει να εκφράσει τον θυμό του εργαλιοποιεί την Εθνική επέτειο. Οι παρελαύνοντες δεν γύρισαν να κοιτάξουν τους επισήμους τιμώντας τους. Το μήνυμα πρέπει να γίνει αντιληπτό. Το μπάζωμα της ευθύνης γύρω από το έγκλημα στα Τέμπη δεν είναι αποδεκτό.
4. Η αγκαλιά του Κώστα Σλούκα με τον Ματίας Λεσόρ μετά τη νίκη του Παναθηναϊκού στον αγώνα με τη Μπαρτσελόνα στο ΟΑΚΑ. Επαγγελματίες παίκτες του μπάσκετ είναι, αλλά κάπου είμαστε όλοι αισθηματίες. Άσε που γίναμε αυτόπτες μάρτυρες στο πιο αντιρατσιστικό μήνυμα που θα μπορούσε ποτέ να προσφέρει το αμειβόμενο μπάσκετ.
5. Οι συναυλίες του καλοκαιριού. Ένα In και ταυτόχρονα Out γεγονός. Όσο το καλοκαίρι δείχνει τα δόντια του, όλο και περισσότερα ονόματα της μουσικής ανακοινώνουν την επίσκεψή τους εδώ. Και εννοείται πως θεωρούμε τον βομβαρδισμό μας με τέχνη θετικό γεγονός. Μόνο που…..(η απάντηση παρακάτω στα 5 άουτ)
5 out
1. (Οι συναυλίες του καλοκαιριού ως out) Και που λες, μας αρέσει που η μουσική και ο διογκούμενος αριθμός των συναυλιών μεγαλώνει, αλλά έχουμε δύο ερωτήσεις. Πρώτον, ο τιμοκατάλογος των συναυλιών είναι δυσανάλογος της οικονομικής επάρκειας των θεατών. Δεύτερον, ο ελάχιστος αριθμός καλλιτεχνών και συγκροτημάτων από την Ελλάδα στα φεστιβάλ που ανακοινώνουν -με ηρωικό τρόπο – το ένα μετά το άλλο τον ερχομό μικρομεσαίων καλλιτεχνών και συγκροτημάτων από το εξωτερικό. Άσε και το άλλο…αν τα φεστιβάλ του καλοκαιριού είναι η ακτινογραφία της ελληνικής μουσικής σκηνής, αναρωτιόμαστε πόσο Παπακωνσταντίνου, Μάλαμα και Αγγελάκα αντέχουμε να χειροκροτήσουμε ακόμα;
2. Ο αγοραίος πολιτικαντισμός του ανθρώπου που νομιμοποίησε το φακελάκι κάνοντας πράξη τη σκληρή ταξικότητα στην Υγεία και ανοίγοντας δρόμο για την πλήρη εμπορευματοποίηση της μετά τη γη και ύδωρ που έχει δώσει σε ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα. Άδωνης Γεωργιάδης, νεοφιλελεύθερος στην πράξη! Όχι, παίζουμε…
3. Η «δηθενιά» της τέχνης που έχει πια μόνιμη διεύθυνση κατοικίας το Εθνικό Θέατρο. Με το πιο αδιάφορο, απολίτικο και ντεμέκ προγραμματισμό, ίσως από γενέσεως του. Και με τις παραστάσεις να προβάλλουν πλέον ως εμπόρευμα και διαφημιστικές μαρκίζες κεφαλαιοκρατικών οργανισμών. «Προξενήτρα» by ALPHA BANK, «Ονειρόδραμα» by ΔΕΗ. ‘Ο, τι πιο παλιό με τα (ροζουλί) ρούχα του «νέου» (α ρε Μπέρτολτ, που να βρεις στασίδι στο Τσίλλερ…)
4. Η επέτειος της 25ης Μαρτίου που 203 χρόνια μετά εξακολουθεί να έχει τη σφραγίδα της μεγαλύτερης ιστορικής εθνικής απάτης . Γιατί, ποτέ κανένας Έλληνας δεν έμαθε την επιστημονική αλήθεια της. Το φέσι, η φουστανέλα και το τσαρούχι βαστάνε ακόμα γερά τα εθνικιστικά προσχήματα.
5. Ελληνικά μίντια – Ο μονόλογος. Αν κάποτε ανέβει θεατρική παράσταση με θέμα την ενημέρωση στην Ελλάδα δεν θα απαιτηθεί μεγάλος θίασος. Θα χρειαστούμε μόνο έναν ηθοποιό να ενσαρκώσει τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Μετά την απόκτηση του τίτλου (και) της Ελευθεροτυπίας αναμένουμε τον στόλο των προοδευτικών δημοσιογράφων που θα αναλάβουν τη νέα τους δημοσιογραφική αποστολή.
Γιάννης – Κώστας
