Οι συντελεστές της παράστασης “Μαύρο Χιόνι, το ημερολόγιο ενός μακαρίτη” μας απλώνουν τις σκέψεις τους γύρω από την παράσταση που ερμηνεύουν. Eίναι λέξεις και σκέψεις που σερφάρουν σε ένα πέλαγος ειλικρίνειας, συναισθημάτων, προσδοκιών, αγωνιών. Ευγένεια το λες αυτό.
Κώστας Φιλίππογλου. Η εμπειρία μου στο «Μαύρο χιόνι»
Είμαστε κλεισμένοι σε μια αίθουσα για 2 μήνες, διασκεδάζουμε και παλεύουμε με το Μαύρο χιόνι του Μπουλγκάκωφ με τα τέρατά του και το τρελό του χιούμορ. Θέλω να κάνω μια παράσταση «λαϊκού θεάτρου» με καταιγιστικό ρυθμό και γρήγορες εναλλαγές εικόνων, με 7 ηθοποιούς που υποδύονται πολλούς χαρακτήρες ο καθένας.Κι όλα αυτά με το κείμενο να διαμορφώνεται κατά τη διάρκεια της
πρόβας. Δεν είχα φανταστεί πόσο ευχάριστο, αλλά και πόσο δύσκολο είναι.
-Τι να κρατήσεις αλλά και τι να αφήσεις από έναν συγγραφέα, που έχει γίνει ο αγαπημένος όλων μας.
-Και τώρα την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, είμαστε μέσα στο υπέροχο θέατρο Πόρτα κάνοντας τις τελικές μας πρόβες. Ακόμα δεν έχω βρει το τέλος. Βέβαια και ο Μπουλγκάκωφ ποτέ δεν τέλειωσε την ιστορία του.
Εμείς θα βρούμε τέλος; Αυτό θα το διαπιστώσετε μόνο αν έρθετε να μας δείτε.
-Η αγωνία κορυφώνεται! Ευτυχώς σε αυτή την τρελή διασκεδαστική προσπάθεια, έχω τους συνενόχους μου. Τους ηθοποιούς μου, την βοηθό μου την Γιώτα, και την δεύτερη βοηθό την Σίλια.
-Όλη αυτή η ομάδα δίνει τα πάντα, είναι όλοι τους πάντοτε παρόντες για να μοιραστεί η εμπειρία μας με το κοινό. Νοιώθω ευτυχής που συνεργάζομαι μαζί τους.
-Χάρη σε αυτή την ομάδα και στους υπόλοιπους συντελεστές, που θα δώσουν την τελική μορφή στην αισθητική της παράστασης, είμαι σίγουρος ότι θα αναπαραστήσουμε πολύ όμορφα το παράξενο, τρελό και γοητευτικό κόσμο του Μπουλγκάκωφ στη σκηνή.
Τάσος Δημητρόπουλος
Μπουλγκάκωφ. Ρωσία. Ανθρώπινο βάθος. Ποίηση. Χιούμορ. Λογοτεχνία. Θέατρο. Ηθοποιοί. Σκηνοθέτες. Σχήματα σε συνύπαρξη και σχήματα σε σύγκρουση. Γραφεία. Πόρτες. Σύστημα. Ήρωες και αντιήρωες. Άνθρωποι. Όνειρα. Σκοπός. Προορισμός…Πραγματικότητα. Η σοβαρότητα σκοτώνει. Διάολε εδώ κοίτα! Παιχνίδι. Ζωή. Ζωντάνια. Απορία. Παιδιά. Δεμάτια με εφημερίδες. Χαρά. Μελαγχολία. Πόζα και αυταρέσκεια. Ειλικρίνεια. Αλήθεια. Ανθρωπιά. Αγάπη. Επικοινωνία. Φιλοδοξία. Ματαιοδοξία. Είναι μερικές από τις λέξεις, έννοιες, αξίες, ιδέες και συναισθήματα με τα οποία το Μαύρο Χιόνι με φέρνει σε σύγκρουση ή σε συνύπαρξη, και που με κάνουν να απορώ και να προχωράω ξεσκαρτάροντας προς το να γίνω άνθρωπος.
Γιάννης Στεφόπουλος
Μόσχα 1936. Αθήνα 2016. Μαύρο χιόνι ή το ημερολόγιο ενός μακαρίτη. Ογδόντα χρόνια μετά, μια ομάδα καλλιτεχνών ταξιδεύουν στο μυθιστόρημα του Μπουλγκάκωφ. Και πραγματικά το ταξίδι αξίζει. Ένας κόσμος τότε, σε ένα ολοκληρωτικό (;) καθεστώς, ένας κόσμος σήμερα, σε ένα παγκοσμιοποιημένο ολοκληρωτικό (;) σύστημα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία, όταν μπορείς να δημιουργείς, όταν ακόμα μπορείς να ονειρεύεσαι. Αυτό είναι το σημαντικό στη δουλειά μας. Να μπαίνουμε σε άλλους κόσμους και να λέμε παραμύθια χωρίς κανέναν φόβο, χωρίς να λογοκρινόμαστε από κανένα.
Μια ευτυχής συνεργασία με τον Κώστα Φιλίππογλου και με έναν θίασο από υπέροχους ηθοποιούς και ανθρώπους.
Γιάννης Γιαννούλης
-Η μέχρι στιγμής εμπειρία μου στο Μαύρο Χιόνι είναι ότι έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ ωραίο κείμενο και με μια πολύ ωραία ομάδα συντελεστών και ηθοποιών. Είναι πολύ σημαντικό σε μια δουλειά να μπορείς να επικοινωνείς και να μιλάς την ίδια γλώσσα. Αυτό με τον Κώστα (Φιλίππογλου) το έχουμε ήδη κατακτήσει. Είμαστε της ίδιας σχολής που λένε. Ο Κώστας- εκτός τον άλλων – υπήρξε δάσκαλός μου στη σχολή καθώς και μέντοράς μου και του χρωστάω με έναν τρόπο πολλά. Συντέλεσε κι αυτός και με ενέπνευσε πολύ στο να πάω στο Λονδίνο και να σπουδάσω physical theater. Οπότε, ναι, μιλάμε την ίδια γλώσσα και αυτό είναι πολύ ωραίο όταν συμβαίνει σε μια δουλειά γιατι κάνει το έργο σου ευκολότερο. Οι πρόβες μας ενέχουν παιχνίδι, αυτοσχεδιασμό, δημιουργία και φαντασία. Όσον αφορά το έργο, είναι μια μαύρη κωμωδία και του έχουμε φερθεί πιστεύω όπως του πρέπει. Με υπερβολή, ποίηση, αφαίρεση, αντίφαση, αιώρηση και πολλά άλλα. Θέλω να πιστεύω ότι η δουλειά που έγινε στις πρόβες και η δεμένη ομάδα που δημιουργήσαμε να φέρει και ένα άρτιο αποτέλεσμα. Αλλώστε μια παράσταση είναι πάντοτε σαν μια γέννα. Κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς και στο τέλος περιμένεις και ελπίζεις να βγει ένας όμορφος ζωντανός οργανισμός! Εύα Οικονόμου Βαμβακά
Ευλογία…Να νιώθεις χαρούμενος κάθε στιγμή της πρόβας, ακόμα κι όταν όλα πάνε ανάποδα. Να έχεις μάθει να λειτουργείς πρώτα ως chorus και μετά ως μονάδα, τόσο που όταν λείπει έστω κι ένας κάτι να μην κολλάει με τίποτα. Να εφαρμόζεις στην πράξη την κοινή ανάσα και για πρώτη φορά να σκέφτεσαι ποιος ανόητος θέσπισε κάποτε το πεντάωρο και μου κόβει τώρα την πρόβα στη μέση; Να μετράς τις ώρες του ρεπό αντίστροφα, όχι για να δεις τι θα τις κάνεις αλλά πόσο έχεις ως την επόμενη. Και εν έτει 2016, ενώ όλοι γύρω σου γκρινιάζουν, να ξαναθυμάσαι για ποιο λόγο κάποτε επέλεξες το θέατρο. Το πλοίο είναι ακόμα στα ανοιχτά και δεν ξέρουμε τι λιμάνι θα πιάσει. Το πολύτιμο φορτίο μας, ο Μπουλγάκωφ- Μαξούντοφ γυρεύει να βγει στη στεριά και είναι αλήθεια ότι δεν ξέρουμε ακόμα πού θα τον παραδώσουμε και πώς θα τον δεχτούν. Αν η γοητεία που άσκησε σε μας θα σαγηνεύσει με τον ίδιο τρόπο και άλλους. Αν το λοξό του σύμπαν θα μαγνητίσει κι άλλα μυαλά. Τόσες εβδομάδες τώρα έχει κληροδοτήσει σε όλους μας μια κάποια κλίση… και ελπίζουμε αυτό να είναι μεταδοτικό.
Δημήτρης Δρόσος
Πρόβα στις 10 το πρωί, όταν το σώμα και το μυαλό έχουν μισοξυπνήσει. Οι φίλοι δίπλα με καφέ στο χέρι. Τελευταίες ρουφηξιές προτού ξεκινήσει η δράση. Και αρχίζει…ξεκινά…Σκέφτομαι στιγμιαία: αισθάνεσαι πως ο κόσμος γύρω σου δεν είναι αρκούντως ποιητικός, πως η ζωή είναι μίζερη και το περιβάλλον σου βαρετό; Όχι στηνπρόβα! Παίξε,γράψε,τραγούδα,χόρεψε!!!! Αυτοσχεδιάζουμε, παρεμβαίνουμε και ονειροπολούμε για να αποδώσουμε το σύμπαν του Μπουλγκά… με συγχωρείτε, Μαξούντωφ. Επιχειρούμε να φτιάξουμε ζωή μέσα σε τέσσερις τοίχους….σ’ έναν χώρο….Αγαπητικότητα και εμπιστοσύνη μεταξύ μας δημιουργούν μικρές συνθέσεις που θα αποδώσουν το “Μαύρο Χιόνι”. Αντίφαση: μαύρο….Χιόνι; Βυθιζόμαστε στο σύμπαν ενός ευφυούς συγγραφέα, παραστώντας περιστατικά που δεν συνέβησαν ποτέ. Ή μήπως συνέβησαν; “Οι νεκροί θα κριθούν κατά τα έργα τους” και “Scripta manent”. Εμείς;
Εύα Αγγελοπούλου
Ονομάζομαι Λουντμίλα Σιλβέστροβνα Πριάχινα και μετρώ ήδη δεκαετίες στο θέατρο, παρά το νεαρό της ηλικίας μου.
Αυτή τη στιγμή είμαι η καλύτερη και πιο διάσημη ηθοποιός του Ανεξάρτητου Θεάτρου της Μόσχας, ωστόσο πρώτη φορά ανεβαίνω στο σανίδι και μάλιστα σε θέατρο της Αθήνας, ονόματι «Πόρτα». Κι ενώ ο μεγάλος Στανισλάφσκι με εκθειάζει σε όλη την καλλιτεχνική αφρόκρεμα, ο σκηνοθέτης μου Κώστας Φιλίππογλου, με ενθαρρύνει εγκάρδια στα πρώτα μου βήματα στη σκηνή.
Στο θέατρο όλοι με φθονούν, επειδή είμαι ένας μύθος, αλλά αυτή η ομάδα ηθοποιών και συντελεστών που συνεργάζομαι μαζί τους στο «Μαύρο Χιόνι» με αγκάλιασε σαν οικογένεια στις πρόβες και έχουν γίνει, ομολογώ, τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα τους τελευταίους μήνες. Από κοινού μάλιστα προσπαθούμε να αποδώσουμε θεατρικά το μυθιστόρημα κάποιου Μπουλγκάκωφ, του οποίου το έργο είναι γνωστό και αγαπημένο για τον παραλογισμό και το καυστικό χιούμορ. Μα πώς έμπλεξα έτσι εγώ σε αυτή την τόσο πρωτόγνωρη εμπειρία;
Έλεος … μα συνάμα πόσο τέλεια!!!
