του Γιάννη Παναγόπουλου //
Πες το «Εθνικ» ή πες το «Μουσική του Κόσμου». Η ακορντεονίστα Ζωή Τηγανούρια έδωσε τα πάντα σ’ εκείνο το είδος ήχου που μπλέκει ετερόκλητες μουσικές παραδόσεις και εκείνο της απάντησε με μια καριέρα γεμάτη δισκογραφία, συνεργασίες με κορυφαίους καλλιτέχνες, περιοδείες. Η τελευταία σκηνή της μουσικής της πορείας τη θέλει να γράφει μουσική για χολιγουντιανή κινηματογραφική παραγωγή – «Tango Shalom», ενώ παράλληλα τρέχει την περιοδεία της στην Ελλάδα. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς «θόρυβο», αυτή η γυναίκα -μουσικός- συνθέτης απολαμβάνει τη μουσική, ακολουθώντας το μονοπάτι καριέρας που επιδίωξε, ίσως ονειρεύτηκε, θα έλεγες πως σκηνοθέτησε.
-Πώς είναι η ζωή σου περιοδεύοντας; Το προηγούμενο διάστημα ταξίδεψες από τη Φλώρινα ώς τη Νάξο. Οι άνθρωποι που συνάντησες τι ιδιαίτερο σου «είπαν» αυτή τη φορά, σ’ αυτήν την τουρνέ;
-Εισπράττω αγάπη και δίνω απλόχερα τον καλύτερό μου καλλιτεχνικό εαυτό σε αυτούς τους ανθρώπους. Με τα χρόνια, με την εμπειρία, αγάπη και μουσική, δούναι και λαβείν, με τον κόσμο γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο.
– Κατά τη γνώμη σου ο όρος «μουσική του κόσμου» είναι καταλληλότερος από τον όρο «έθνικ» που χρησιμοποιούσαμε κάποτε;
-Για μένα είναι το ίδιο πράγμα, όπως και να τη βαφτίζεις. Πρεσβεύω αυτό το είδος πάντα με σεβασμό.
-Και ξαφνικά μαθαίνουμε πως η μουσική σου πάει στο Χόλιγουντ. Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, κομμάτι σου θα γίνει «μέρος» σε σάουντρακ ή θα γράψεις τη μουσική ολόκληρης ταινίας; Τελικά το Χόλιγουντ, η Μέκκα του κινηματογράφου δεν είναι ένας «δυσπρόσιτος» πλανήτης που έχει χρόνο μόνο για τα αστέρια που κατοικούν πάνω του, αλλά ψάχνει για νέα «πρόσωπα», νέες ιδέες, νέα μουσική;
-Ετοιμάζω κάποια κομμάτια για τη συγκεκριμένη ταινία. Το γεγονός ότι με ανακάλυψαν χωρίς να τους αναζητήσω δείχνει ότι πραγματικά αυτοί οι άνθρωποι αναζητούν νέα πρόσωπα και δεν τους ενδιαφέρει αν ανήκουν η όχι σε κάποια «κλίκα», αρκεί να τους αρέσει το έργο που παράγεις και τους παραδίδεις.
-Τι νέο παρουσιάζεις στις συναυλίες σου το καλοκαίρι του 2018;
– Φέτος κινούμαι σε δύο πρότζεκτ. Το ένα είναι το «Last Tango by Zoe», όπως λέει και ο τίτλος γίνεται αναφορά στο Tango κυρίως ρεπερτόριό μου. Το δεύτερο είναι το «έτσι είναι η… Ζωή» στο οποίο γίνεται αναφορά σε μια πιο μεγάλη γκάμα ρεπερτορίου από δικές μου συνθέσεις μέχρι βαλκανικά, παραδοσιακά, ρετρό, κινηματογραφικά, διεθνές ρεπερτόριο. Και τα δύο σε σκηνοθεσία του Μάνου Αντωνίου, με εξαιρετικούς μουσικούς, ερμηνευτές και χορευτές – κοντά μου πάντα να πλαισιώνουν τις παραστάσεις μου.
-Σε θυμάμαι το 2006 να ανοίγεις τη συναυλία του φανκ «θεού» James Brown στο Θέατρο Λυκαβηττού. Ανέβηκες στη σκηνή και άρχισες να παίζεις τη μουσική σου. Ηταν σαν ταξίδι στις παραδοσιακές μουσικές του κόσμου. Στην αρχή παραξενεύτηκα. Συνήθως το όπενινγκ ακτ, ηχητικά, συγγενεύει με τη μουσική του καλλιτέχνη που θα εμφανιστεί μετά. Εκείνη τη βραδιά το πράγμα πήγε αλλιώς. Ηταν σαν να παρακολουθήσαμε δύο διαφορετικές συναυλίες. Τη δική σου. Και του Brown. Εσύ το εισέπραξες έτσι; Τι δεν θα ξεχάσεις ποτέ από εκείνη τη βραδιά;
-Εκείνη η βραδιά ήταν μαγική για μένα και έχει χαραχτεί βαθιά στη μνήμη μου. Οπως και η γνωριμία με αυτόν τον τεράστιο καλλιτέχνη. Νιώθω τυχερή που συνεργαστήκαμε που με είδαν στα πρώτα μου βήματα στη σόλο καριέρα μου χιλιάδες άνθρωποι σε έναν κατάμεστο Λυκαβηττό. Τώρα όσον αφορά τη διαφορετικότητα των στυλ, ναι, ήταν καινοτομία να ανοίξω με το σχήμα μου τη συναυλία, αλλά σε αυτά τα επίπεδα καλλιτεχνών μετράει η ποιότητα και ο σεβασμός που προσεγγίζεις το οποιοδήποτε είδος μουσικής… ο ίδιος ο James Brown είχε ακούσει την πρώτη μου παραγωγή, το «Libertango», και με διάλεξε να ανοίξω τη συναυλία του.
-Έχεις συνεργαστεί με την αφρόκρεμα του ελληνικού τραγουδιού. Μπορείς να διαλέξεις εκείνη τη συνεργασία που έχει χαραχτεί βαθιά στη μνήμη σου;
-Mε τον Νίκο Παπάζογλου λόγω της αυθεντικότητάς του και διότι λατρεύω τα τραγούδια του και μου άρεσε να τον συνοδεύω αλλά και διότι έδινε χώρο στους καλλιτέχνες που ήταν δίπλα του να εκφραστούν.
-Έρχεσαι από οικογένεια «τριμμένη» στη μουσική. Θυμάσαι τη στιγμή που είπες πως το ακορντεόν είναι το όργανο που θα ήθελες να πας για καριέρα μαζί του;
-Ασφαλώς δεν ξεχνιούνται αυτά, τη θυμάμαι και δεν μετανιώνω ποτέ για εκείνη την ευλογημένη στιγμή, διότι πραγματικά μια στιγμούλα ήταν που το έπιασα για πρώτη φορά στα χέρια μου και είπα «εδώ είμαστε, βρήκα τον δρόμο μου». Ήμουν 21 ετών.
-Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
-Να ολοκληρώσω τις μουσικές μου για το σάουντρακ του Χόλιγουντ, παράλληλα με τις συναυλίες μου που βρίσκονται περίπου στο μέσον, μιας και έχουμε για τη συνέχεια μέσα στον Σεπτέμβριο πολύ σημαντικές εμφανίσεις: 2 Σεπτεμβρίου στα Ηράκλεια 2018, 7 Σεπτεμβρίου στο φεστιβάλ μπίρας στην Κομοτηνή, 9 Σεπτεμβρίου σύμπραξη με τη Συμφωνική του Δήμου Αθηναίων στο θέατρο Κολωνού, 22 Σεπτεμβρίου μια επίσης συναυλία στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στη Δράμα και 29 Σεπτεμβρίου συναυλία στη Σπάρτη στην τελετή λήξης του ιστορικού υπέρ μαραθώνιου Σπάρταθλον 2018. Τον Οκτώβριο ξεκινά στο «El convent del arte» η παράστασή μου «Ετσι είναι η… Ζωή» σε σκηνοθεσία Μάνου Αντωνίου και κείμενα Μαριάννας Κυριακάκη. Πρόκειται για μια μουσικοχορευτικοθεατρική παράσταση που θα παρουσιάζουμε κάθε Παρασκευή όλο τον χειμώνα με πολλούς ταλαντούχους καλλιτέχνες να την πλαισιώνουν… και συνεχίζω ασφαλώς να βοηθώ νέα πρόσωπα ετοιμάζοντάς τους τις παραγωγές των νέων καλλιτεχνών μέσα από την εταιρεία μου.
