Γιαννης Παναγόπουλος
Ξυπνάς το πρωί, φτιάχνεις καφέ, ανάβεις τηλεόραση, δεν είναι πως θέλεις να συναντηθείς με το φαινόμενο Πισπιρίγκου αλλά συναντιέσαι. Δεν αλλάζεις κανάλι, ο παρουσιαστής ζητά από τους ρεπόρτερ που μεταφέρουν το ρεπορτάζ τις τελευταίες λεπτομέρειες ζωής μιας γυναίκας που κατηγορείται για ειδεχθές έγκλημα. Οι ερωτήσεις που φτάνουν από το στούντιο είναι συγκεκριμένες: Τι ώρα θα δει την Πισπιρίγκου ο δικηγόρος της; Ποιοι θα την επισκεφτούν στη φυλακή; Τι έδειξε το πόρισμα των ιατροδικαστών;
Κάποια στιγμή αλλάζεις κανάλι. Τα πρόσωπα αλλάζουν, η υπόθεση Πισπιρίγκου μένει. Εδώ, αντί του αγχωμένου ρεπόρτερ που μεταφέρει λεπτομέρειες γύρω από το τι θα κάνει η Πισπιρίγκου σήμερα, υπάρχει ο ψύχραιμος σύμβουλος ψυχικής υγείας που θέλει να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά της. Δεν έχει καμία σημασία αν σε απασχολεί περισσότερο ο μισθός που θ’ ακουμπήσεις για να μην σου κόψει το ρεύμα ο πάροχος ηλεκτρικού ρεύματος. Δεν έχει καμία σημασία αν, τελικά, η έκθεση με τη συλλογή Μητσοτάκη στην Κρήτη είναι προϊόν αρχαιοκαπηλίας. Μη σου πω δεν έχει καν σημασία αν στην Ουκρανία γίνεται πόλεμος.
Η Πισπιρίγκου, η υπόθεση, έχει κερδίσει δημοσιογραφικό χρόνο και τηλεοπτικό αέρα αντίστοιχου εθνικού γεγονότος. Κάποια στιγμή φεύγεις από το σπίτι. Στο μετρό, πηγαίνοντας για δουλειά, σκαλίζεις το κινητό. Ειδήσεις. Ειδήσεις. Ειδήσεις. Η Πισπιρίγκου ζει δίπλα σου. Ρυθμίζει την καθημερινότητά σου. Είναι η κουβέντα του διπλανού, είναι το newsfeed της google. Μεσημεριάζει, παίρνεις τηλέφωνο τη μάνα σου. “Τι κάνεις μάνα;” και στο φόντο της τηλεφωνικής γραμμής ακούς να βράζει πρωινάδικo, όπου ξανθιά παρουσιάστρια και ένας ρεπόρτερ μιλούν για την κρυφή ζωή της Πισπιρίγκου και τα αγγελούδια που φέρεται να δολοφόνησε. “Ρε μάνα, κλείσε την τηλεόραση” λες και εκείνη λέει: “Ναι παιδί μου, θα το κάνω”, αλλά νιώθεις πως ακούς λευκό ψέμα.
Η υπόθεση Πισπιρίγκου είναι το reality που δεν ζήσαμε ως σήμερα. Το τέλειο μιντιακό προϊόν που απασχολεί σε συνθήκες 7/24 δημοσιογράφους, ιατροδικαστές, αστυνομικούς, ψυχιάτρους, ψυχολόγους. Η μέρα σου δεν πάει καλά, προχωράς όμως. Φτάνεις στη ζώνη του τηλεοπτικού λυκόφωτος όπου στο Mega σκάει ο Ευαγγελάτος. Η Πισπιρίγκου σού κλείνει το μάτι ξανά. Θα το κάνει και λίγο αργότερα, όταν ξεκινήσουν οι ειδήσεις. Βραδιάζει. Δεν έχει σημασία αν βραδιάζει. Το όνομα που φτάνει επίμονα στ’ αυτιά και τα μάτια σου είναι το Πισπιρίγκου. Τη στιγμή που αναρωτιέσαι “για ποιον λόγο πρέπει να παρακολουθήσω μια ψυχοπαθητική πραγματικότητα;” σκάει η χειρότερη των ειδήσεων: πως παιδιά στο νηπιαγωγείο παίζουν παιχνίδι που το λένε “Πισπιρίγκου”. Είναι η στιγμή που σηκώνεις τα χέρια. Τι έμαθες σήμερα; Ένα έγκλημα μπορεί να γίνει εθνικό προϊόν. Δεν υπάρχει λόγος ν’ ανησυχείς αν στον ύπνο σου δεις εφιάλτη. Η μέρα που φεύγει ήταν ισόποσα τρομακτική με ένα κακό όνειρο.
