Από την Αλεξάνδρα Φεφοπούλου – Worldvespa // *
Τις πρώτες μου μέρες στο Μπουένος Άιρες τις πέρασα περπατώντας στις λεωφόρους της πόλης κοιτάζοντας τον κόσμο που περνούσε ή που καθόταν στα πάρκα και τις πλατείες της.
Όλοι όσοι έρχονται στο Μπουένος Άιρες περνούν από την Plaza de Mayo. Μέσα στη μέρα, δεν υπάρχει ούτε μια ώρα που να μην πατούν τις πλάκες της κεντρικότερης και πιο εμβληματικής πλατείας της πόλης τα πόδια εκατοντάδων ανθρώπων – ντόπιων ή ξένων – που θαυμάζουν και φωτογραφίζουν τα κτήριά της.
Οικογένειες, ζευγάρια, παρέες φίλων ξαπλώνουν στο γρασίδι, αγοράζουν γλυκά κι ενθύμια από το Μπουένος Άιρες και περνούν την ώρα τους στην πλατεία. Ακόμη κι αν κάποιος έχει διαβάσει τη σύγχρονη ιστορία της Αργεντινής, δύσκολα μπορεί να συνδυάσει την τωρινή εικόνα της πλατείας με τα γεγονότα που ανά καιρούς έχουν συμβεί πάνω σε αυτές, τις ίδιες πλάκες που σήμερα πατά για να φωτογραφίσει το «Casa Rosada».
Το «Casa Rosada», το προεδρικό μέγαρο από το οποίο φυγαδεύτηκαν με ελικόπτερο οι κυβερνώντες το 2001, φοβούμενοι για τις ζωές τους από το πλήθος των Αργεντινών που διαδήλωναν και της βίας που κλιμακωνόταν. Το «Casa Rosada» από το μπαλκόνι του οποίου όλοι οι πρόεδροι – εκλεγμένοι και μη – έχουν απευθύνει λόγο στον λαό της χώρας προσπαθώντας άλλοτε να τον εμπνεύσουν, άλλοτε να τον πείσουν κι άλλοτε να τον κατευνάσουν.
Μπροστά από αυτό το κτήριο, που έχει αναπαλαιωθεί, βομβαρδιστεί, επισκευαστεί, βρίσκεται η Plaza de Mayo. Η πλατεία που λύγισε από το βάρος των ποδιών των εκατομμυρίων διαδηλωτών κατά τον 20ο αιώνα, που στις πλάκες της χύθηκε αίμα και που ακόμη μέχρι σήμερα συγκεντρώνονται οι μάνες εκείνες που ψάχνουν τα εξαφανισμένα παιδιά τους από την τελευταία χούντα της Αργεντινής.
•Όλα είναι τόσο ειρηνικά και μόνο τα κάγκελα που απομονώνουν το «Casa Rosada» από την πλατεία θυμίζουν πως οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι έχουν δύναμη, αρκεί να μην το ξεχνούν. Πως όταν πια κάποιος απελπιστεί, δε θα διστάσει να διακινδυνεύσει και τη ζωή του για το δίκαιο.
Η Αργεντινή είναι ένας γνωστός τουριστικός προορισμός. Μπορεί να είναι βασανιστικά πολύωρη η πτήση από την Αθήνα για το Μπουένος Άιρες, αλλά για τη συγκεκριμένη πόλη προσφέρονται πακέτα διακοπών σε όλα σχεδόν τα ταξιδιωτικά γραφεία στην Ελλάδα.
•Οι περισσότεροι έχουν ακούσει πως το Μπουένος Άιρες είναι το “Παρίσι της Νότιας Αμερικής”, έχουν δει τις φωτογραφίες από την κεντρική λεωφόρο – την Avenida 9 de Julio όπου δεσπόζει ο οβελίσκος, την Plaza de Mayo με το προεδρικό μέγαρο και τον καθεδρικό ναό, τα στενάκια στο San Telmo και στη La Boca κι ένα σωρό άλλα ενδιαφέροντα μέρη.
Αυτό που παραλείπεται στις τουριστικές πληροφορίες είναι η καθημερινότητα των ανθρώπων. Ποιοι είναι αυτοί που περπατούν σε αυτές τις λεωφόρους; Ποιοι προσεύχονται σ” αυτούς τους ναούς; Ποιοι κάθονται στα παγκάκια της πλατείας; Συχνά, τις πόλεις που επισκεπτόμαστε τις βλέπουμε σαν “αξιοθέατα”, σα μνημεία άδεια από ανθρώπους. Αγνοούμε αυτούς που τις γεμίζουν, που αν δεν υπήρχαν, καμία πόλη δε θα ήταν αυτό που είναι.
Ποιοι μένουν στα διαμερίσματα τής απέναντι πολυκατοικίας; Πού να μένει ο τύπος με τη μακριά γενειάδα που, όταν τον συναντώ μετά τις 18.00′, είναι μεθυσμένος; Από ποια κουζίνα έρχεται η μυρωδιά ψητού κρέατος τα μεσημέρια και δε με αφήνει να συγκεντρωθώ; Ο σκύλος που ακούγεται να γαβγίζει είναι του παιδιού που κουβαλάει την κιθάρα του στον ώμο και κατεβαίνει την calle Bolivar;
Ένας τόπος απογυμνωμένος από τους ανθρώπους του είναι αδιάφορος και, κατά συνέπεια, βαρετός.
Μου αρέσει να παρακολουθώ την κυριακάτικη αγορά του San Telmo. Είναι σαν να βρίσκομαι στην καρδιά του Μπουένος Άιρες. Τα χρώματα γιορτάζουν στα ρούχα που φορούν άνθρωποι, στα υφάσματα που κρέμονται απλωμένα στους πάγκους των μικροπωλητών. Ήχοι και μουσικές από κρουστά σε κάθε γωνία, μυρωδιές από empanadas, churros, arepas και κάθε είδους λιχουδιές, που μόλις ψήθηκαν και πωλούνται μέσα σε καλάθια. Από εδώ μπορώ να δω ανθρώπους: φίλους, ζευγάρια, παιδιά, ξένοι, ντόπιοι, όλων των ηλικιών. Κρατούν βεντάλιες, φωτογραφικές μηχανές, μπίρες.
Κατέβηκα τη σκάλα του μικρού, παλιού σπιτιού που νοικιάζω στο κέντρο και βρέθηκα ανάμεσά τους. Όλα κινούνταν τόσο γρήγορα γύρω μου που, όχι πολύ αργότερα, άρχισα να ψάχνω με τα μάτια μου κάτι ακίνητο να κρατηθώ πάνω του για λίγο, ένα διάλειμμα. Και το βρήκα: Ένα διάλειμμα για τσιγάρο. Από τη δουλειά, από τη βόλτα, από τη σκέψη. Ένα διάλειμμα για τσιγάρο. Στη μέση του δρόμου η συνεχής ροή, στην άκρη τα απόνερα. Ακόμη και το όνομα του μαγαζιού ταίριαζε στην εικόνα: Resistencia, Αντίσταση. Όχι στο τσιγάρο βέβαια, αλλά στο συνεχές τρέξιμο για να προλάβεις κάτι που ούτε ο ίδιος δεν ξέρεις τι είναι ακριβώς. Μείνε λίγο στην άκρη να δεις κατά πού θες να πας μετά. Ένα διάλειμμα για τσιγάρο.
Οι Αργεντίνοι πίνουν mate. Το ρόφημα αυτό από μόνο του είναι ένα σύμβολο για την καθημερινότητά τους. Αυτό όμως που το κάνει ακόμη πιο σημαντικό είναι πως το mate δεν το πίνεις μόνος, το μοιράζεσαι. Μία παρέα, μία στρογγυλή κούπα με ένα καλαμάκι που γυρίζει από χέρι σε χέρι, από στόμα σε στόμα.
Την πρώτη φορά που ήπια mate μαζί με μια παρέα Αργεντίνων, το βρήκα πολύ πικρό. Όσο περνούσε όμως η ώρα, η γεύση του άλλαζε, γινόταν πιο γλυκό κι εγώ ένιωθα όλο και πιο οικεία στην καινούρια μου πόλη. Τελικά δεν ήταν το ρόφημα που γλύκαινε σε κάθε ρουφηξιά, ήταν που με πρόσχημα μία κούπα mate, τέσσερεις γείτονες γνωρίστηκαν λίγο καλύτερα σε ένα ταρατσάκι στο κέντρο της πόλης.
Ποιοι είναι οι Worldvespa;
“Είμαστε ο Στέργιος και η Αλεξάνδρα και γυρνάμε τον κόσμο ταξιδεύοντας πάνω σε μια Vespa PX200. Η ιστορία μας ξεκίνησε το 2013 τελείως ξεχωριστά, αφού τότε ακόμη δε γνωριζόμασταν. Για διαφορετικούς λόγους και με άλλα σχέδια ο καθένας, φύγαμε απ΄ την Ελλάδα. Κοινό μας στοιχείο, η κοινωνικοοικονομική κρίση που από τότε έπληττε τη χώρα και είχε επηρεάσει τις ζωές μας. Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά τυχαία στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και λίγο καιρό μετά, ξεκινήσαμε ένα “δοκιμαστικό” στη Νότια Αφρική και το Λεσότο. Η Vespa τα κατάφερε με τους δυο μας δικάβαλο κι εμείς ανακαλύψαμε πως είμαστε καλή ομάδα. Από τότε – τον Δεκέμβριο του 2014 – ταξιδεύουμε μαζί και σκοπός μας είναι να μη σταματήσουμε αν δεν δούμε και την πιο απομακρυσμένη γωνιά της γης.”
