Του Γιώργου Κουλούρη //
Μέσα 80’s. Συναυλία στην Γκράβα. Παίζεις με Gerley μπάσο. Είναι χάλια. Δεν ακούγεται καλά. Δεν τρέχει τίποτα. Αισθάνεσαι περίφημα. Προσγειώθηκες για πρώτη φορά στη σκηνή. Δηλαδή, μόλις απογείωσες τα όνειρά σου.
Το 1984 o προκαθορισμένος ορίζοντας γεγονότων περιλαμβάνει δύο πολύ σημαντικές και εν τέλει κομβικές περιόδους που σημάδεψαν νωρίς τις διαφαινόμενες προοπτικές των South.
23 Μαρτίου, μια ημερομηνία που μας είχε καρφωθεί από τις αρχές του έτους σα σφήνα στο μυαλό μας. Και Σεπτέμβριος, που όσο πλησίαζε τόσο έφερνε μια ευχάριστη εσωτερική ανατριχίλα, αναλογιζόμενοι ίσως το τι μας περίμενε χωρίς ακριβώς να γνωρίζουμε το πώς θα συνέβαινε.
Στις 23 Μαρτίου γινόταν η – διαφαινόμενη – πολύ μεγάλη συναυλία στον λαβύρινθο της Γκράβας (σ.σ. Στο 22ο Λύκειο Αθηνών), στο Γαλάτσι, που τελικά εξελίχθηκε σχεδόν σαν φεστιβάλ της Creep Records.
Καλούμασταν να καταφέρουμε να ανταποκριθούμε στην πρόκληση να εμφανιστούμε μαζί με την αφρόκρεμα της αθηναϊκής ανεξάρτητης σκηνής. Πλάι σε μπάντες που και μεγαλύτερη πείρα είχαν αλλά, κυρίως, κουβαλούσαν ήδη δισκογραφία που έγραφε ιστορία.
Εμείς αποτελούσαμε τον νέο έρωτα της Creep, η οποία μας είχε ήδη «υποδείξει» τον Σεπτέμβριο ως την έναρξη της ηχογράφησης τού «Lacrimae Christi». Όμως, στις αρχές του Ιανουαρίου αυτό μας φαινόταν σαν κάτι πολύ μακρινό. Υπήρχε μόνο η 23η Μαρτίου. Έτσι, οι εβδομάδες του Ιανουαρίου, Φεβρουαρίου και Μαρτίου κυλούσαν κάνοντας καθημερινές εξαντλητικές πρόβες στην Τελέστου, στο στούντιό μας, που άρχιζαν νωρίς το απόγευμα και τελείωναν αργά το βράδυ. Πραγματοποιήσαμε τουλάχιστον 60 πρόβες για εκείνη την 40λεπτη εμφάνιση διαισθανόμενοι ότι ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να βιώσουμε και να αισθανθούμε την ενέργεια ενός γεγονότος που συζητούσαν όλοι από καιρό.
Παίζαμε το play list ξανά και ξανά και συνεχώς, με τις μέρες που κυλούσαν να μην έχουν άλλη σημασία παρά να μας φτάσουν ως την 23η. Μεγάλη ανακούφιση αισθανθήκαμε καθώς, όπως έχω ήδη αναφέρει, ζούσαμε σ’ ένα απολύτως δικό μας ιδιόρρυθμο χωροχρονικό συνεχές, όταν ο Αντρέας που βρεθήκαμε για τον συνηθισμένο «πρωινό» καφέ, ένα μεσημέρι μάς ανακοίνωνε ότι είχαμε πάρει και επισήμως επιτέλους το «χρίσμα». Μας είπε για το χθεσινοβραδινό του όνειρο και που, όταν ακούσαμε, πολύ φυσικά θεωρήσαμε ότι ήμασταν στον σωστό δρόμο.
Μας διηγήθηκε λοιπόν τη συνάντηση του με τον Peter Murphy των Bauhaus.
Σ’ έναν ταιριαστό, ημισκότεινο, μυστηριώδη άχρονο χώρο και ενώ ο Peter καθόταν σε κάτι σαν θρόνο, ο Αντρέας πλησίασε και εκείνος του παρέδωσε ένα χρυσό ξίφος, κάπως σαν το κλειδί της πόλης δηλαδή.
Εφόσον βεβαιωθήκαμε ότι είχαμε και τη μεταφυσική υποστήριξη των Bauhaus γυρίσαμε στις πρόβες μας. Η Γκράβα πραγματοποιήθηκε. Όλο το live ήταν κάτι παραπάνω από πολύ καλό. Η υποδοχή των περίπου 1000 θεατών, καθώς και τα θετικά σχόλια των εταίρων της Creep, έκαναν εκείνη την πρώτη εμφάνιση να αποτελέσει σημείο αναφοράς στην ιστορία των South Of No North.
Μέχρι και bootleg c.d. βγήκε και για πολλά χρόνια μαθαίναμε ότι κυκλοφορούσε σε πολλά «στέκια», κυρίως εντός Πανεπιστημιακού ασύλου στα Γιάννενα, στη Θεσσαλονίκη, στο Ηράκλειο Κρήτης, χωρίς ποτέ να το έχουμε δει.
Πριν λίγα χρόνια μπόρεσα να το αποκτήσω κι εγώ. Τι χαρά!!!
Το Soundtrack μιας Creep βραδιάς.
1. Joy Division – Atmosphere.
2. The Chameleons – Don’t Fall.
3. Positive Noise – Down There.
4. Simple Minds – Someone Somewhere (In Summertime).
