Του Γιώργου Κουλούρη //
Live σαν της Α.Σ.Ο.Ε.Ε. δεν υπάρχουν πια. Τον Απρίλιο του 1985 μια σημαντική για τους South Of No North πλήρης, κυκλική, σπειροειδής, χωροχρονική στροφή είχε μόλις ολοκληρωθεί.
Κρατούσαμε, κοιτούσαμε, ακουμπάγαμε, μυρίζαμε και φυσικά ακούγαμε έτοιμο το «Lacrimae Christi». Το πρώτο μας βινύλιο ήδη είχε αρχίσει να κυκλοφορεί στα δισκοπωλεία κυρίως της Αθήνας (τα καλύτερα!). Είχαμε αποκτήσει την εμπειρία της δημιουργίας ενός δίσκου από το μηδέν χωρίς να κατανοούμε και ακριβώς τη σημασία της.
Το διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ της συναυλίας της Γκράβας (Μάρτιος 1984) ως και την έναρξη της ηχογράφησης του «Lacrimae» τον Σεπτέμβριο, είχε σημαδευτεί από πολλά μικρά και μεγαλύτερα «live» χαρίζοντάς μας αξέχαστες στιγμές (όχι αναγκαστικά καλές).
Μπορώ να αναφέρω τις δύο συναυλίες στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε. Την πρώτη μέσα στο αμφιθέατρο, όταν στη χαοτική κατάσταση της όλης, ας πούμε, διοργάνωσης που δημιουργούσε και η συνύπαρξη διαφορετικών ομάδων συνανθρώπων μας, που υποτίθεται ήταν το κοινό. Φοιτητές, πάνκηδες skinheads, αρκετοί φίλοι μας και κάτι άλλοι απροσδιόριστοι, εξελίχτηκε σε κάτι σαν performance.
Αλληλεπιδρώντας ενεργά μέρος του κοινού με τους μουσικούς από τις μπάντες, χωρίς ακριβώς κανείς να καταλαβαίνει γιατί βρισκόταν τη συγκεκριμένη στιγμή εκεί και, δυστυχώς για μας, να συμβαίνει να παίζουμε στην έξαρση του εικαστικού γεγονότος, αντιλήφθηκα έναν άνθρωπο-σκινά να πλησιάζει τα κλειδιά των χορδών του μπάσου μου και να τα στριφογυρνά αριστερά-δεξιά χαρούμενος που έπαιρνε μέρος και αυτός. Φυσικά το αποτέλεσμα ήταν ένα εντελώς ξεκούρδιστο όργανο (παραπάνω δεν γινόταν) τελειώνοντας και τον χρόνο της εμφάνισής μας ξαφνικά και τελεσίδικα (αυτή η όμορφη στιγμή με οδήγησε λίγο καιρό μετά στην επιλογή του μπάσου «Duke» της Kramer που δεν είχε τα κλειδιά εμπρός).
Δεν θέλω να αναφερθώ στις λεπτομέρειες αμέσως μετά. Πάντως, το αποτέλεσμα εντατικών διαβουλεύσεων που ακολούθησαν, οδήγησε σε μια συμφωνία των δύο πλευρών που τηρήθηκε κατά γράμμα και ίσχυσε για πάντα.
«Οι Skins συμφωνούν να μην ξαναενοχλήσουν τους South και οι South να μην ασχολούνται με τους Skins».
Αυτή ακριβώς δε η συμφωνία ήταν που έσωσε κυριολεκτικά τους S.O.N.N. στο απόλυτο κομφούζιο που επικρατούσε στην απίστευτη δεύτερη – και πολύ μεγαλύτερη – συναυλία στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε. Στα σκαλιά της οποίας βρέθηκαν απροστάτευτα group να παίζουν ανάμεσα σε αψιμαχίες Κνιτών και όλων των Skins των Αθηνών. Άλλα να δέχονται υποδείξεις για να κατέβουν προτού καν αρχίσουν, επειδή σε κάποιους δεν άρεσαν είτε τα χρώματα των ρούχων των μουσικών, τα μαλλιά τους, η μουσική τους, οι μάρκες των κιθαρών τους, ό,τι να ‘ναι….
Όσοι έζησαν εκείνες τις στιγμές, σίγουρα θα θυμηθούν την ποιότητα διαλόγου και την ανταλλαγή επιχειρημάτων που επικράτησαν ανάμεσα σε όλους αυτούς τους… τέλος πάντων…
Στον αντίποδα, από την αίσθηση της απόλυτης βίας και του νόμου της ζούγκλας που κυριάρχησε στα παραπάνω events, κανείς μας δεν θα ξεχάσει την αίσθηση των σουρεάλ «ήσυχων» ελεύθερων συναυλιών σε διαφορές πλατείες των Αθηνών. Αυτές τις διοργάνωναν κάτι σαν πολιτικές ομάδες (δεν ασχοληθήκαμε παραπάνω, δεν μας ενδιέφερε) με κάτι περίεργα ονόματα όπως: οι «Μικροί Σοσιαλιστές» ή κάτι τέτοιο. Αξέχαστη εμφάνιση στην πλατεία της Καλλιθέας όταν ξαφνικά αισθανθήκαμε, χωρίς να μπορούμε να προσδιορίσουμε ακριβώς γιατί παίζαμε εκεί (μάλλον γιατί αυτό μόνο θέλαμε), ότι αποτελούσαμε μέρος από κάτι που ήταν κανονικό πανηγύρι, αντικρίζοντας μπροστά μας παιδάκια να κάνουν ήσυχα-ήσυχα ποδηλατάκι (τρίκυκλο) ενώ ακουγόταν το «10.000 Eyes» και γιαγιάδες να τα προσέχουν κυνηγώντας τα από πίσω. Λίγοι να μας παρακολουθούν με ενδιαφέρον, μερικοί τρώγοντας και κανένα σουβλάκι! Ωραίες εποχές!
1. Virgin Prunes – Ulakanakulot
2. Medium Medium – Hungry So Angry
3. Bauhaus – We Love Our Audience.
4. C Can Trance – Hypnotized.
